Ας πατήσουμε στα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι.
Δύο πράγματα είναι επικίνδυνα για την πολιτική και τον πολιτισμό: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός.
Γιατί; Γιατί ο ένας γεννάει τον άλλον. Γιατί; Γιατί αναπτύσσουν εκδικητικές συμπεριφορές. Με διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικές εκφορές. Αλλά τις βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ευρώπη, στην Αμερική, στον δυτικό πολιτισμό.
Το φως, πού είναι το φως; Ολο και περισσότερο καιρό μπαίνει στα χείλη ανθρώπων, ως αναζήτηση ή ως κατακλείδα ενός αισιόδοξου τέλους που επιτέλους αξίζει να το ζήσουμε!
Τι αντέχει; τι γεννιέται; Πού είναι τα ρυάκια που κάποια στιγμή μπορεί να ενωθούν και να γίνουν ρεύμα-τροφοδότης;
Ξεκίνησαν, ήρεμα και δυναμικά, παίρνουν θέση, συνομιλούν και συνυπάρχουν ή ήταν από παλιά και άντεξαν. Στην Καλαμάτα, στη Δράμα, στη Χαλκίδα, ως ερασιτεχνικές συναντήσεις των ανθρώπων που βρίσκουν ελεύθερο χρόνο για τον πολιτισμό, στην Αγγελική Τουμπανάκη, στην ταράτσα του Φοίβου, στον Ανδρέα Δρακόπουλο (εδώ η πρόσφατη συνέντευξή του στο Protagon) που έχει ένα σχέδιο-όραμα που το βλέπεις και το ζεις πριν από τις ανακοινώσεις, στην Λυρική του Γιώργου Κουμεντάκη και σε ό,τι ίσως αυτή τη στιγμή ξεχνάς αλλά αισιόδοξα υπάρχει.
Παράθυρα και πόρτες που ανοίγονται για να χωρέσουμε όλοι στο φως.
Αρκετοί τώρα, όχι πολλοί ακόμη.
Σιγά – σιγά για να τα καταφέρουμε.
Κέρδισε η νύχτα για πολλά χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο, ας υπάρξει επιτέλους η επόμενη μέρα και ας τη ζήσουμε από το πρωί.
* Η Ξένια Καλδάρα είναι γενική διευθύντρια του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης