Νοήματα λέξεων ξεδοντιασμένων.
Αιωρούμενα στο κενό.
Εικόνες κάδρων αποκαθηλωμένων.
Ματωμένες από τη φθορά.
Πληγές αδυσώπητων εγωισμών.
Ξεραμένες από την ασυγκρατότητα της λήθης.
Επιθυμίες βομβαρδισμένων ψευδαισθήσεων.
Διαλυμένες από τις κακοτράχαλες λέξεις της στιγμής.
Μνήμες ανήμπορων ονείρων.
Σαπισμένες από την διάψευση.
Προσδοκίες συνειδησιακά γυμνές.
Αυταπατώμενες στον βυθό της ιδεοτελούς μας αυταρέσκειας.
Ο αντίλαλος πνίγει τα φωνήεντα.
Μα η μονότονη ομερτά των προθύμων "συμφώνων", συνεπείς υπηρέτες στο γνώριμο έργο του απαγχονισμού.
Βήμα στο κενό η προσκόλληση στη ρηχότητα του βυθού.
Για άλματα είναι η ζωή, ουχί βηματισμούς, σου είπα πει.
Και καρφίτσωσες νωχελικά το αδρό χαμόγελο.
Για να κρύψεις υποδόρια την μελαγχολική δυσπιστία όσων θυμήθηκες κι απόψε.