Αγαπάω πολύ τα playmobil και είναι τα μόνα διακοσμητικά στο σπίτι μου, από το καθιστικό ως την κουζίνα. Όταν λοιπόν ανακάλυψα το playmobilism. ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για ένα μπλογκ όπου η επικαιρότητα παρουσιάζεται και κυρίως σχολιάζεται μέσα από φωτογραφίες στις οποίες πρωταγωνιστούν playmobil. Δημιουργός του είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος ένας «δυστυχής Έλληνας, αλλά κι ευτυχής πατέρας», που ζει στη Θεσ/νικη και με πολύ ευγένεια και χαρά δέχτηκε να μου στείλει σε λέξεις τις δεκάδες, εκατοντάδες, σκέψεις που «καίνε» πίσω από τις φωτογραφίες του:
"Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε η Φυσική και το να βλέπω σήριαλ και ταινίες στην τηλεόραση. Μεγαλώνοντας σπούδασα Φυσική και ασχολήθηκα επαγγελματικά με τη σεναριογραφία. Περισσότερο από όλα είμαι παρατηρητής. Είτε ως επιστήμονας είτε ως σεναριογράφος που χρειάζεται να παρατηρεί και να ερμηνεύει τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Στους ανθρώπους θαυμάζω τα ταλέντα τους, την καλοσύνη τους και την ανιδιοτελή αγάπη που δίνουν.
Η ιδέα για το μπλογκ προήλθε από τον γιο μου. Ενώ παίζαμε μαζί με ένα σετ playmobil, σκέφτηκα να αναπαραστήσουμε τον τρόπο που κοιμόμαστε τα βράδια. Δηλαδή ένα κρεβάτι με τον μπαμπά, τη μαμά και το αγοράκι να κοιμάται ανάμεσά τους. Αυτή η αναπαράσταση μου προκάλεσε αμέσως τη σκέψη ότι θα μπορούσα να το κάνω και με άλλα περιστατικά, είτε προσωπικά είτε γενικότερα. Και κάπως έτσι άρχισα να φωτογραφίζω. Επεκτάθηκα στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της εποχής και στον σχολιασμό των όσων συμβαίνουν γύρω μας, τα οποία είναι πάρα πολλά. Και δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά είναι δυσάρεστα. Πλέον είναι η ψυχοθεραπεία μου.
Αν έπρεπε να διαλέξω μία φωτογραφία από όλες θα έλεγα ότι είναι αυτή που δεν έχω βγάλει ακόμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν 2-3 που με έχουν στοιχειώσει. Και πρώτη απ’ όλες, αυτή για την παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Με το που είδα πώς αποτυπώθηκε η συγκεκριμένη σκηνή στην οθόνη ανατρίχιασα.
Τα ΜΜΕ θα ήταν καλύτερα, αν δεν είχαν αυτό το δεύτερο Μ στο όνομά τους. Γιατί αν δεχόμαστε ότι είμαστε μάζα, δεχόμαστε ταυτόχρονα και το ενδεχόμενο κάποιοι να θέλουν να την καθοδηγήσουν. Και παρότι στη Φυσική δεν ισχύει ότι όσο πιο μεγάλη μάζα τόσο πιο εύκολα την κουμαντάρεις, φαντάζομαι ότι στην ψυχολογία θα είναι ένας απ’ τους θεμελιώδεις νόμους.
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα συνεχίζαμε να ψηφίζουμε πολιτικούς και πολιτικές που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο, ελπίζοντας ότι οι ίδιοι που μας έβαλαν σ’ αυτό το τέλμα μπορούν και να μας βγάλουν. Είναι σαν να μην έχουν νόημα οι εκλογές, σαν να μην έχει νόημα η δημοκρατία. Σαν να επιλέγουμε υπνωτισμένοι ότι θα καθορίζουν τη ζωή μας οι ίδιοι άνθρωποι, είτε την κάνουν καλύτερη είτε χειρότερη.
Αυτήν την περίοδο πιο πολύ με θυμώνει αυτό το μότο που αναμασούν κάποιοι ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Από τη στιγμή που η κρίση οδήγησε έστω και έναν άνθρωπο στον θάνατο, δεν είναι ευκαιρία, αλλά τραγωδία. Εκτός αν αυτοί οι νεκροί θεωρούνται οι παράπλευρες απώλειες για τις ευκαιρίες των υπολοίπων.
Το καλύτερο στοιχείο του Έλληνα είναι η αξιοπρέπεια εκφρασμένη κι απ’ το ότι βρίσκει το κουράγιο και γελάει με το χάλι του. Το χειρότερο είναι ότι δεν μαθαίνει από τα λάθη του και τα επαναλαμβάνει με μόνη επιδίωξη το προσωπικό κι όχι το κοινό συμφέρον. Όμως η ζωή δεν είναι μόνο η δική μας ζωούλα. Είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων γύρω μας. Γι’ αυτό αν θέλουμε να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, ας σκεφτούμε ότι αυτό θα γίνει αν καλυτερέψουν και οι ζωές των γύρω μας. Αν πάλι νομίζουμε ότι έχουμε μια ευτυχισμένη ζωή, παρ' όλο που οι γύρω μας δυστυχούν, είναι βέβαιο ότι κάποια μέρα θα δυστυχήσουμε και εμείς.
Αν μπορούσα να αποκτήσω μια υπερφυσική δύναμη θα έκανα την ελληνική εκπαίδευση από προσωποκεντρική ανθρωπιστική. Ναι, στην Ελλάδα θέλεις υπερφυσικές δυνάμεις για να το κάνεις αυτό.
Το 2014 εύχομαι να έχει πολύ λιγότερες αφορμές για σάτιρα, γιατί διαφορετικά θα σημαίνει ότι ο λαός είτε εξαπατάται είτε δυστυχεί είτε δεν μπορεί να αλλάξει είτε -που είναι και το χειρότερο- δεν θέλει να αλλάξει. Α! Και εύχομαι να αποκτήσω την υπερφυσική δύναμη που λέγαμε, για να κάνω αυτό που λέγαμε".