Αυτή η θλιβερή εικόνα με το βαμμένο κορακί μαλλί που συναντήθηκε με τον Γ. Παπανδρέου και υποσχέθηκε επενδύσεις στην Ελλάδα, δεν ήταν ο Καντάφι της επανάστασης του ’69.
Αυτός ο καλόβολος που τάζει σε όλους επενδύσεις 200 δις, από τότε που η Αμερική αποφάσισε πως είναι αρκετά πειθήνιος και τον έβγαλε από την καραντίνα του διεθνούς παρία, δεν είναι ο Καντάφι της επανάστασης του ’69.
Αυτός ο εν πολλοίς εκκεντρικός, που όταν τον καλούν ως επίσημο προσκεκλημένο σε κάποιο κράτος, παίρνει μαζί του την τέντα του, την οποία στήνει στον περίβολο της λιβυκής πρεσβείας, αλλά και την καμήλα του για να πίνει πρωί πρωί το γαλατάκι της, δεν είναι ο Καντάφι της επανάστασης του ’69.
Αυτός ο τύπος που κυβερνά 40 χρόνια τώρα, δεν είναι ο επαναστάτης νους που στην αρχή της εξουσίας του νομίσαμε ότι θα είναι «μια ιστορία για να σκεπτόμαστε διαφορετικά», για να παραφράσουμε το «μοτο» του protagon. Έλεγε , για παράδειγμα, μέρα που είναι σήμερα (αρχίζει το μουντιάλ) ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι μαζικός αθλητισμός. Απλώς με αυτόν, ο λαός αθλείται δι’ αντιπροσώπων, μέσω δηλ. του αθλητή που είναι στο γήπεδο και εκπροσωπεί τον θεατή!
Στα βήματα του προέδρου Μάο με το «κόκκινο βιβλίο», ο Καντάφι έγραψε το δικό του «πράσινο βιβλίο»…
Δεν είχε άδικο όταν έγραφε ( σ.σ. το βλέπουμε τώρα, με όσα αποκαλύπτονται από τις εξεταστικές), «…Αν το κοινοβούλιο προέρχεται από ένα κόμμα, σαν αποτέλεσμα νίκης στις εκλογές, τότε είναι κοινοβούλιο του κόμματος, όχι του λαού(…) το ίδιο ισχύει και για το κοινοβούλιο στο οποίο το κάθε κόμμα διαθέτει έναν αριθμό εδρών. Γιατί τα μέλη του κοινοβουλίου αντιπροσωπεύουν το κόμμα τους και όχι το λαό(…) τα συμφέροντα και τα προγράμματα της κοινωνίας θυσιάζονται στον αγώνα των κομμάτων για την εξουσία..»
Αυτά έγραφε τότε ,στις αθώες εποχές της ρομαντικής περιόδου της επανάστασης (σ.σ. πραξικόπημα ήταν δηλαδή, αλλά έδιωξε ένα διαφθαρμένο βασιλιά και το καθεστώς του, τις αμερικανικές βάσεις και γενικότερα την δυτική επικυριαρχία στη χώρα του – άρα με τα μέτρα τη εποχής, ήταν επανάσταση.)
Ήταν ακόμη η εποχή που έδινε όπλα στον IRA των Ιρλανδών στην ΕΤΑ των Βάσκων, στους παλαιστίνιους. Δεν τους προέτρεπε εκ του ασφαλούς να πεθάνουν, όπως έκανε αργότερα, περικυκλωμένοι από τους ισραηλινούς, τους οποίους έσωσε ο -δικός μας – Αντρέας με ελληνικά καράβια. (σ.σ. ήταν Δεκέμβρης του 1983. Μέσα στο στόμα του λύκου στείλαμε τα πλοία με επικεφαλής τον τότε γενικό γραμματέα Εμπορικής Ναυτιλίας, Σαραντίτη, για να εκκενώσουμε 8.000 μαχητές που είχαν ηττηθεί και θα πέθαιναν μέχρις ενός από τα πυρά των ισραηλινών. Και το κάναμε παρά τις απειλητικές προειδοποιήσεις από Ισραήλ, ΗΠΑ και του εβραϊκού λόμπι. Την ίδια εποχή ο Καντάφι τους κατηγορούσε που δεν κάθισαν να πεθάνουν)!
Ύστερα ήρθαν τα «σκληρά». Φονιάδες του που στέλνονταν σε όλο τον πλανήτη να καθαρίσουν τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τώρα ευτυχώς ηρέμισε από αυτό. Οι γιοι του έγιναν μεγαλοεπιχειρηματίες με τα λεφτά του λιβυκού λαού, και ο ίδιος είναι σαράντα ολόκληρα χρόνια τώρα στην εξουσία, χωρίς να δώσει το δικαίωμα στην «τζαμαχιρία»,δηλ. την εξουσία των μαζών, να αποφασίσει αν τον θέλει άλλο…
Και η Λιβύη φοβισμένη. Η Τρίπολη φοβισμένη, κάτω από την ενός ανδρός Αρχή… επαναστατική κατά τα άλλα.