Οι νεολογισμοί με το κλείσιμο ματιού και την αυθαίρετη συμπύκνωση εννοιών, που έχουν, είναι πάντα αποτελεσματικοί σε πείσμα των φρουρών της γλώσσας. Αν θέλει κανείς να πει με μια μόνο λέξη την ειδική κατάσταση αυτού που μπορεί να εκπληρώσει το κλασικό καφενειακό ελληνικό απωθημένο «Κάνε με εμένα Πρωθυπουργό και θα…», αναπόφευκτα καταφεύγει στη λέξη «πρωθυπουργησιμότητα».
Οκ φίλε, Πρωθυπουργός έστω για μια μέρα αλλά ποιος είσαι και κυρίως από πού βαστάς, για να έχεις τη συγκεκριμένη δυνατότητα και πιθανότητα; Η «πρωθυπουργησιμότητα» είναι τρένο, που περνά από σταθμό, που λίγοι περιμένουν, άσε που την έχουμε ακριβά πληρώσει με Μνημόνια -και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια.
Ας μη ξεχνάμε πως μια βασική αιτία της μνημονιακής διαιώνισης, όταν οι άλλοι Ευρωπαίοι μνημονιοχτυπημένοι καθάριζαν τη μπουγάδα συναινετικά σε δυο τρία χρόνια, ήταν η μάστιγα της «πρωθυπουργησιμότητας», της αδήριτης δηλαδή ανάγκης του εκάστοτε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μη συμφωνεί στο παραμικρό με τον ήδη Πρωθυπουργό εποφθαλμιώντας την εξουσία.
«Λεφτά υπάρχουν», Ζάππεια, διχασμός σε μνημονιακούς κι αντιμνημονιακούς αλλά και η εμμονή εσχάτως σε εκλογές στην ίδια καρέκλα κοιτούσαν και κοιτούν, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων για εμάς, τους μη πρωθυπουργήσιμους αλλά ευθυνόμενους ψηφοφόρους. Κι αν για τον νυν Πρωθυπουργό, που δεν κουβαλά εκ γενετής κάποια «πρωθυπουργήσιμη» οικογενειακή παράδοση, δεν υπάρχει ελαφρυντικό -τα ‘θελε και τα ‘παθε-, ας κατανοήσουμε κι ενδεχομένως ας συμπονέσουμε (σνιφ σνιφ, κατά τα Μίκυ Μάους) όλους τους άλλους Πρωθυπουργούς ή πρωθυπουργήσιμους των τελευταίων ετών.
Είναι σκληρό τη ζωή σου να την καθορίζει το επώνυμό σου, η καταγωγή σου, η οικογενειακή παράδοση. Αν σε λένε Κωνσταντίνο Καραμανλή, πας καρφί για του Μαξίμου ενώ μπορεί πραγματικά να ήθελες να γίνεις σεφ, σιωπών ησυχαστής μοναχός ή σχεδιαστής ηλεκτρονικών παιγνίων.
Αν σε λένε Γεώργιο Παπανδρέου, η κλίση σου μπορεί να ήταν η κιθάρα, η ποδηλασία ή οι πωλήσεις gadgets αλλά η ζωή σ’ έβγαλε Καστελόριζο.
Αν σε λένε Σαμαρά, μπορεί και να ‘θελες μικρός να γίνεις ντράμερ, τενίστας, χορευτής ή μελισσοκόμος αλλά προέκυψες συνεταίρος του Ευάγγελου.
Και όχι, δυστυχώς δεν θα γίνεις Αντετοκούμπο ή έστω Θύμιος Μπακατσιάς, όπως πιθανώς νέος επιθυμούσες, αν σε λένε Κυριάκο Μητσοτάκη. Με ατέρμονη εκλογολαγνεία -γιατί βάσκανος μοίρα και εμμονή οικογενειακή σ’ έφερε προ των πυλών Μαξίμου και δεν γίνεται, πρέπει να μπεις μέσα- θα προσπαθείς να πείσεις πως δεν είσαι… ο αυγουλομάτης αλλά ο ανοιχτομάτης του Ρασούλη γαία-πυρί – μιχθειτίζων, όπως όλοι οι προηγούμενοι.