O Καραμανλής είχε τρεις λέξεις για κάθε θέμα. «Προχωρούμε αταλάντευτοι, συνεπείς και ανυποχώρητοι (τις μεταρρυθμίσεις, δηλαδή την πώληση της Ολυμπιακής-που την πούλησε στην τιμή ενός καραβιού του Βγενόπουλου και με χρυσές εθελούσιες που βρίσκουν τώρα μπροστά τους οι διάδοχοί του). «Αντιμετωπίζουμε με σύνεση, σχέδιο και υπευθυνότητα» (το δημοσιονομικό πρόβλημα-που πίστευε(;) ότι θα το λύσει με την τακτοποίηση των ημιυπαίθριων). «Αφήνουμε την Δικαιοσύνη ανεπηρέαστη, αδέσμευτη και ανεξάρτητη» (να μας καλύψει με την ησυχία της). Τρείς περίπου συνώνυμες λέξεις, διαφορετικές σε κάθε πρόταση και εκφερόμενες με ταχύτητα και άνεση , προσπαθώντας , λες, να διατηρήσουν το μέτρο ενός πεζού δεκαπεντασύλλαβου.
Λειτούργησε χρόνια αυτό γιατί η ρητορική του δεινότητα είναι αναμφισβήτητη. Όταν ο κόσμος όμως πειστεί ότι έχεις την λεκτική ικανότητα να πεις αβίαστα τα πάντα και τα αντίθετά τους παύει να σου έχει εμπιστοσύνη. Αργεί να το καταλάβει, επειδή η ριπιδοειδής εκφορά πλούσιου λόγου στην αρχή τον μαγεύει και την εκλαμβάνει ως πολιτική ικανότητα, αλλά στο τέλος δεν ξεφεύγεις. Είναι η στιγμή που το στόμα σου δεν λειτουργεί πια σαν δεξαμενή ρέοντος πειστικού λόγου αλλά σαν ακυρωτήριο λέξεων. Τότε χάνεις με δέκα μονάδες.
Το αν είναι κάποιος χαρισματικός πολιτικός δεν κρίνεται από τις προθέσεις αλλά από το αποτέλεσμα. Αν ο σημαντικός πολιτικός είναι αυτός που , σύμφωνα με την πεποίθηση όλο και περισσότερων πολιτών, ευθύνεται για το πιο συμπυκνωμένο κακό που βρήκε την κοινωνία μας τα τελευταία τριάντα χρόνια , τότε ποιος είναι ο ασήμαντος;
«Δεν θα αρνηθώ ότι υπήρξαν και λάθη, παραλήψεις και αδυναμίες». Αυτές ήσαν οι τρείς λέξεις με τις οποίες συνόδευε το λήμμα «αυτοκριτική». Μια φράση τόσο θολή και αυτονόητη που θα μπορούσε να την έχουν πει όλοι οι ηγέτες. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Αντενάουερ. Στα αλήθεια δεν νομίζω ότι οι ΄Ελληνες θέλουν να την ξανακούσουν από αυτόν τον άνθρωπο. Τώρα που οι συνέπειες της πολιτικής του (ή της έλλειψής της;) γίνονται ολοένα πιο οδυνηρά συγκεκριμένες και σαφείς , η επανεμφάνιση της γενικολογίας και αυτοαθωωτικής αοριστολογίας του μόνο να εξοργίσουν μπορούν. Και επειδή πέντε χρόνια μάθαμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πιο γενναίο από αυτόν, ας κρατήσει τις τρεις λέξεις του και ας παραμείνει σιωπηλός. « Αταλάντευτα, σταθερά και αδιασάλευτα»