«Ιούδα Ισκαριώτη, είσαι η καταισχύνη του ανθρωπίνου γένους. Γκρεμισμένος στα κατάβαθα της πιο μαύρης κόλασης, βλέπεις τον εαυτό σου να γίνεται ένα σκιάχτρο από παλιόρουχα που καίγεται εις το διηνεκές. Υπάρχει χειρότερη κατάντια από κει που κατέπεσες;».
«Υπάρχει. Μια ζωή, ένας θάνατος και μια μετά θάνατον ζωή μέσα στην πλάνη».
«Ποια είναι αυτή η τόση απόλυτη πλάνη;».
«Δεν μπορώ να την εξηγήσω. Ο καθένας την ανακαλύπτει από άλλο δρόμο. Αν είσαι από τους λίγους που τολμούν να μάθουν, θα την αντιληφθείς».
«Ιούδα Ισκαριώτη, από την πρώτη μέρα που ακολούθησες τον Δάσκαλο, ήσουν πνεύμα αιρετικό και ανυπάκουο. Αντέδρασες ακόμα και όταν η γυναίκα έπλυνε τα πόδια Του με μύρο, λες και εσύ ενδιαφερόσουν για τους φτωχούς περισσότερο απ’ Αυτόν».
«Δε βαριέσαι. Αυτή είναι η μοίρα κάθε ταμία. Να του φωνάζει και το αφεντικό και οι πελάτες».
«Πώς τολμάς να εκχυδαΐζεις τόσο πολύ τα πράγματα. Ένας Θεός δεν καταδέχεται να έχει ταμία».
«Αν δεν έχει ταμία, δεν έχει ούτε μύρο».
«Ιούδα Ισκαριώτη, τι ακριβώς σημαίνει προδοσία; Δώσε μου έναν ακριβή ορισμό».
«Είναι το εργαλείο επαλήθευσης μιας παροιμίας που λέει πως όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά».
«Κι όταν η προδοσία στρέφεται εναντίον του ίδιου του Θεού;».
«Τότε, θα υπάρχει ένας μεγαλύτερος Θεός που γελά, πάνω από τον Θεό που σχεδιάζει και τελικά προδίδεται».
«Ιούδα Ισκαριώτη, τι υπονοείς; Ότι η προδοσία σου δεν ήταν προϊόν της ελεύθερης βούλησής σου, αλλά αποτέλεσμα κάποιου ανελαστικού θεϊκού σχεδιασμού;»
«Δε γνωρίζω τους θεϊκούς σχεδιασμούς. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι όλοι εσείς είχατε μεγάλη ανάγκη από έναν προδότη».
«Τι εννοείς; Ότι είσαι το θύμα μιας συλλογικής συνωμοσίας όλων ημών των υπολοίπων να σε ενοχοποιήσουμε; Και γιατί να το κάνουμε αυτό;».
«Ένας ένοχος φτιάχνει χίλιους αθώους. Ένας προδότης, χίλιους πιστούς»
«Ιούδα Ισκαριώτη, δεν αποφασίζει ένας άνθρωπος να κρεμαστεί αν νιώθει αθώος του αίματος. Κι εσύ αυτοκτόνησες…»
«Δεν αυτοκτόνησα. Εσείς με κρεμάσατε»
«Εμείς; Όχι οι τύψεις σου; Τι είναι, αλήθεια, οι τύψεις; Μηχανισμός τιμωρίας ή προθάλαμος μελλοντικής εξιλέωσης;».
«Είναι η εύκολη εξήγηση που δίνουν οι άλλοι, για τις αντιδράσεις μιας ψυχής πιο πολύπλοκης απ’ τη δική τους».
«Ιούδα Ισκαριώτη, γιατί διάλεξες το φιλί για να καταδόσεις τον Δάσκαλο; Λίγη ντροπή, έστω και εκείνη την ώρα, δεν θα ‘βλαφτε».
«Το θύμα είναι πάντα που αυτό διαλέγει -μέσα του και εκ των προτέρων- τον τρόπο που θα προδοθεί».
«Τι ήσουν, τελικά; Σάπιος ως τα έγκατα της ψυχής σου; Εκ γενετής καταραμένος; Φρενιασμένος ζηλωτής της πατρίδας σου; Εξαπατημένος ονειροπόλος; Φιλάργυρο ανθρωπάριο; Αδίστακτος φονιάς; Ζαλισμένη, δίχως προσανατολισμό, ύπαρξη; Παραπονιάρης, ανώριμος μαθητής;».
«Τα πιόνια στη σκακιέρα της Ιστορίας δεν δικαιούνται να έχουν γνώμη για τον εαυτό τους».
«Ιούδα Ισκαριώτη, εκεί στον πάτο της κόλασης που βράζεις αιώνια, μετάνιωσες για την πράξη σου;».
«Δεν υπάρχει πιο υποκριτική και εξοργιστική έννοια από τη μετάνοια. Εσύ, γιατί δεν μετανιώνεις; Η δική μου κόλαση είναι πιο δροσερή από τον δικό σου παράδεισο».
«Άλλο πάλι και τούτο. Υπάρχει δική σου κόλαση και δικός μου παράδεισος; Δεν είναι ίδια η κόλαση και ίδιος ο παράδεισος για όλους;».
«Όχι, κύριε. Από δω που βρίσκομαι, μπορώ να σε βεβαιώσω»
«Ιούδα Ισκαριώτη, αν υπάρχει διαφορετική κόλαση και παράδεισος για τον καθένα μας, τότε δεν κρινόμαστε όλοι με τους ίδιους, ενιαίους κανόνες. Σωστά;»
«Πολύ σωστά».
«Μα, αν ισχύει αυτό, τότε η ζωή μας πορεύεται μέσα σε μια πελώρια πλάνη για τον Θεό και τον Διάβολο, για το καλό και το κακό, για το σωστό και το λάθος, για το ηθικό και το ανήθικο. Αυτό θα ήταν τρομερό».
«…»
«Γιατί δε μου απαντάς, Ισκαριώτη; Γιατί γελάς, Ιούδα;».