Κατά καιρούς ζω, δουλεύω, κινούμαι, συνεργάζομαι, συναναστρέφομαι με τα μάτια ερμητικά κλειστά. Είναι μια μέθοδος αντίδρασης, μια άρνηση από αυτές που γνωρίζουν πολύ καλά οι ψυχαναλυτές αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος. Έτσι διαβιούσα δέκα μέρες τώρα αρνούμενη να κοιτάξω γύρω μου. Η πραγματικότητα με ξεπερνούσε. Η πανοπλία ήταν αδιαπέραστη, με το “γείσο” (άραγε λέμε γείσο στις πανοπλίες;) κατεβασμένο. οι κινήσεις μου, οι ελάχιστες δυνατές. Δεν αντιδρούσα στα ερεθισματα, τα τσιγκλίσματα δεν με διαπερνούσαν. Διεκπεραίωνα απέχοντας.
Πριν από λίγο, άστραψε και βρόντηξε και βγήκα. Το χρωστάω στον Σπύρο Στάβερη. Τις φωτογραφίες του θα τις δείτε στη σημερινή σελίδα του protagon. Τα λόγια του ζηλευτά διατυπωμένα, που θα λιμπιζόταν κάθε αφηγητής, αναζητήστε τα όσοι δεν τα χετε ήδη ρουφήξει στο lifo της περασμένη εβδομάδας και δείτε την έκθεσή του για να ξεσπάσει γύρω σας το βουητό, η καταιγίδα, το ηφαίστειο κι όλα τα φυσικά φαινόμενα ακόμη και ο θάνατος (το τυλιγμένο, σα σε σάβανο, σώμα στο παγκάκι του καταστρώματος είναι λες και φωτογραφήθηκε από τον Fra Angelico).
Ο Στάβερης είναι ο ευγενέστερος συνομήλικός μου. Μιλάμε στον πληθυντικό, με απόλυτη φυσικότητα, χωρις καμμιά επιτήδευση ή παιχνίδισμα ειρωνίας. Μιλάει σιγά, δεν λέει ποτέ ανούσια πράγματα, καμμία ούτε καν υφέρπουσα επιθετικότητα, κοιτάει με βλέμμα ελαφίσιο. Ως πρόσωπο είναι η επιτομή της λεπτότητας. Ανάλαφρη, άκρως παρήγορη παρουσία.
Αυτός λοιπόν ο αθόρυβος, μελαγχολικός, ο ευγενής βλέπει και βγάζει το θηρίο από μέσα μας. Κοιτάξτε τις φωτογραφίες του: από τους πόρους του δέρματος σού ‘ρχεται το άρωμα ή η βαριά μυρωδιά, μέσα από το στόμα βλέπεις τα δόντια, τα χέρια είναι εργαλεία αρπαγής, τα μάτια πυρέσσουν, τα χείλη είναι σφιγμένα ή αδηφάγα. Γκροτέσκα, βαριά, εμβληματικά, πρόσωπα-σφραγίδες που σε πονάνε. Ο Στάβερης, που έμαθα απ’ τα λεγόμενά του, ότι ζούσε δίπλα κι είχε δουλέψει σ’ ένα τσίρκο έφηβος, είναι ο θηριοδαμαστής του. Αποκαλύπτει και μαζί ακινητοποιεί το θηρίο, χωρίς να το ξεδοντιάζει.
Μακάρι, να μπορούσα να βλέπω όπως εκείνος.