Μπορεί να χε δίκιο ο Σταύρος Θεοδωράκης με όσα έγραφε για τη συναυλία του Ντύλαν. Κι εγώ έφυγα με ένα κενό στην καρδιά από τη Μαλακάσα αν και είχα πάει ήδη προετοιμασμένη ότι ο Ντύλαν δεν κάνει τα κέφια του κοινού, δεν επιλέγει δημοφιλή τραγούδια, δεν κάνει χαιρετισμούς και τα συμπαρoμαρτούντα. Ήθελα να με κατακλύσει αλλά δεν συνέβη αυτό. Γιατί να φταίει ο Ντύλαν κι όχι εγώ;Γύρισα ξημερώματα μετά τη συναυλία (δεν με ξενύχτησε δυστυχώς ο Ντύλαν αλλά οι ιδιότυποι γλεντοκόποι τύποι protagon που σας έλεγα τις προάλλες) αλλά ανοίγοντας το διαδίκτυο μες στο χάραμα όλα ανατράπηκαν και η εντύπωση από τη συναυλία, που είχα βιαστεί κι εγώ να πω ότι δεν με ικανοποίησε, προστέθηκε σαν πολύτιμο πετράδι στη μέσα τσέπη μου. Τη στιγμή που έμαθα ότι ο Ντένις Χόπερ είχε φύγει απ΄ τη ζωή, τις ώρες που εμείς προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε τη σκηνή για να δούμε από κοντά τον Ντύλαν και ευχόμασταν το επόμενό του τραγούδι να ‘ναι από τα αγαπημένα μας, άλλαξε το πρίσμα και τα χρώματα. (Η αφεντιά μου περίμενε κάτι από τοSlow Train Coming και φυσικά διαψεύστηκα αλλά πια λίγη σημασία είχε). Τα μέτρα, οι αγκυλώσεις και οι εμμονές του κοινού δεν καθορίζουν καλλιτέχνες αυτού του διαμετρήματος.)
Ντένις Χόπερ και Μπομπ Ντύλαν: Πολλάκις είχαν συνεργαστεί σε ταινίες, fiction και non fiction, αναζητήστε τις και δείτε τις παρακαλώ για να διαπιστώσετε αυτή τη σπάνια στόφα που λέγεται αμερικανός διανοούμενος, είδος μοναδικό, διόλου φλύαρο, γνήσιο, ατόφιο, ανεπιτήδευτο. Και οι δυο τους, ο ένας πια στο χώμα, μέλλουσα τέφρα, στα ουράνια, στον αέρα, και ο άλλος συνεχίζοντας ακόμα αυτήν την τελετουργική σχεδόν, αυστηρή και αγέλαστη πορεία. Και οι δυο τους πέρασαν φάσεις που ‘καψαν σώμα και μυαλό αλλά ό,τι κι αν έκαναν ποτέ δεν επαναπαύτηκαν. Κι αυτό το χάρισμα (και μαζί βασανιστική κατάρα) που σφράγισε τον Χόπερ και τον Ντύλαν, σαρώνει όλα τα επιχειρήματα και αποστομώνει κάθε κριτική με μέτρα συμβατικά. Τα συμβατικά μέτρα είναι για τους συμβατικούς. Για τους άλλους, κάνουμε μόκο.
*Υποθέτω ότι ξέρετε όλοι πόθεν έρχεται ο τίτλος