Ήμουν δεκαοκτώ ετών, τα πρώτα φοιτητικά Χριστούγεννα. Καθόλου εορταστικοί, με την τρέχουσα αντίληψη της γιορτής. Ούτε κομμωτήρια, ούτε περιποιήσεις, ούτε ρούχα διαλεγμένα για την παραμονή των Χριστουγέννων. Κρύο, ψοφόκρυο. Ο πατέρας μου δεν κρύωνε ποτέ, καμάρωνε γι αυτό κι εγώ ως ανταγωνιστική κόρη αρνιόμουν να φορέσω παλτό – δεν είχα άλλωστε, δεν το χρειαζόμουν.
«Πάμε κανένα σινεμά απόψε που μπορώ»; με ρώτησε. Το ότι ήταν παραμονή Χριστουγέννων και είθισται οι οικογένειες να συναντώνται σε γιορτινό τραπέζι και όχι σε σκοτεινές οθόνες, δεν μας πέρασε καν από το μυαλό. Θεωρούσαμε δώρο μεγάλο και ευκαιρία που βρήκε χρόνο να πάμε σινεμά. Κυψέλη στα ψηλά, θύμισέ μου σε παρακαλώ Κοκκίδη πώς λεγόταν η αίθουσα με την οροφή που άνοιγε το καλοκαίρι και γινόταν θερινή; Εκεί, βελούδινες μαβιές καρέκλες, λιγοστοί βεβαίως οι θεατές, μυρωδιά όχι από ποπκορν ασφαλώς αλλά από το βαρύ σκονισμένο βελούδο της αυλαίας και την ταπετσαρία συν λίγο η κλεισούρα. Και το τσιγάρο του μανιώδους καπνιστή πατέρα μου που έσκυβε κάτω από το κάθισμα και το άναβε λαθραία.
Ναγκίσα Όσιμα, «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων». Ώρες τρεις παρά. Μια σκληρή τελετουργία σαγήνης, πόθου, πόθων, πόνου, ωμής ηδονής, διείσδυσης, κατάλυσης των σωμάτων. Χωρίς κανένα έλεος. Καμμιά ωραιοποίηση, καλλιγραφία παρά μόνη τη βαθιά αληθινή καλλιγραφία την έμφυτη των ιαπώνων δημιουργών.
Βλέπαμε άφωνοι και μαγκωμένοι. Η θέση του και η θέση μου δεν επέτρεπαν σχόλια και παρατηρήσεις. Μέχρι τη στιγμή του ευνουχισμού που εκείνος πετάχτηκε από τη θέση του κι εγώ μειδίασα ικανοποιημένη καθώς έβλεπα στην οθόνη να ασπαίρουν, τα μέχρι τότε θεωρητικά διαβάσματά μου.
Πιο λάγνα παραμονή Χριστουγέννων δεν ενθυμούμαι.