Κοιτάξτε, είναι Σάββατο, υποτίθεται ότι παίρνουμε μια τόση δα ανάσα όλοι, οπότε παρακαλώ επιτρέψτε μου να κρατηθώ με νύχια και με δόντια σ’ αυτήν τη τόσο δα μικρή αναπνοή και να μιλήσω επί προσωπικού (τι έκφραση Θεέ μου). Απαντώ στο δικό μου φανταστικό ερωτηματολόγιο (που δεν είναι multiple choice) και έχει θέμα: Χρήστος Χωμενίδης. Η πονοψυχία μου είναι πασίγνωστη, ομοίως το πόσο υποστηρίζω τους φίλους μου, κυρίως τους αδικημένους.
Και τώρα που ο Χωμενίδης κόβεται στην Έκθεση εγώ θέλω να συνοψίσω γιατί τον αγαπώ:
1. Παριστάνει τον κακομαθημένο, είναι κιόλας.
2. Αλλά ξέρει να ζητάει συγγνώμη. Πόσοι ξέρουν; και δη γνησίως κακομαθημένοι;
3. Και μάλιστα με χειρονομίες εξαιρετικές. π.χ. όταν μου κανε, προ 15ετίας, μια γουρουνιά πρώτου μεγέθους, σύντομα μόνος του το αναγνώρισε και χωρίς άλλα λόγια, μου στειλε σε δίσκο υπογραμμισμένο, το τραγούδι του Καζαντζίδη, Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά και ας πάνε στην ευχή τα παλιά . Φυσικά, τον συγχώρησα αμέσως.
4. Γράφει ωραία – ήμουν η πρώτη στον εκδοτικό χώρο (SIC) που διάβασα το Σοφό Παιδί. Εσχάτως, δηλαδή την τελευταία δεκαετία, με αποκαλεί Νονά και με κάνει να νιώθω μορμολύκειο.
5. Έχει υπέροχα χέρια, λευκά, μακριά δάχτυλα αέρινα (ναι, μετράει και στους άντρες το εν λόγω χάρισμα).
6. Γονάτισε για πάρτη μου αυτοβούλως μπροστά στο Dolce – ήταν ο μόνος ever.
7. Κοιτάει λοξά με ενδιαφέροντα τρόπο.
8. Γράφει ωραία – συχνά πάρα πολύ ωραία, το λέω και το ξαναλέω.
9. Κυριακή πρωί πριν από δύο χρόνια: φτιάχνω tarte tatin ακούγοντας Χωμενίδη στον Αντέννα. Γίνεται σεισμός, τα μήλα χοροπηδάνε,ο Χωμενίδης ψύχραιμος έως και διασκεδαστικός καθησυχάζει πειστικά τους πάντες. Άσε που διάλεγε και τραγούδια απολύτως του γούστου μου.
Το 10, το καλό. Είναι αλτρουιστής: έσωσε τον Δαβαράκη κι εμένα από τη λούμπα, προτάσσοντας το στήθος του, παίρνοντας τη θέση μας στο θρανίο που αποδείχτηκε σκαμνί του φακίρη, δίχως να μαστε Ινδοί.
Και σας τόπα;
11.Τη Δευτέρα δίνει Μαθηματικά Γενικής κατεύθυνσης.