Δείτε εδώ τις φωτογραφίες της Μαρίας Μαράκη.
Απόγευμα Σαββάτου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Όλοι οι εγχώριοι φασιονίστες βρίσκονται εκεί για να παρακολουθήσουν την ελληνική εβδομάδα μόδας για τη σεζόν φθινόπωρο-χειμώνας 2010-11. Μόλις έχει σχολάσει μία επίδειξη και προαυλίζονται. Ανταλλάσσουν απόψεις για τις νέες κολεξιόν, καπνίζουν με χάρη και φιλούν σταυρωτά στον αέρα όσους περισσότερους μπορούν.
Προτιμώ να σταθώ σε απόσταση, δίπλα στους φύλακες της Τεχνόπολης οι οποίοι σχολιάζουν με τον δικό τους τρόπο τον κόσμο της μόδας. Τι κι αν περνούν από δίπλα τους πανέμορφα και λυγερά κορίτσια κάτω των είκοσι ετών, εκείνοι χαρίζουν το πείραγμά τους σε μία κοπέλα από αυτές που αποκαλούμε “της διπλανής πόρτας”. Τους ρωτώ πως τους φαίνονται όλα αυτά. “Φρου-φρου και αρώματα” τους φαίνονται ενώ σε ό,τι αφορά τις γυναίκες επιχειρηματολογούν ότι “οι πραγματικά όμορφες γυναίκες κυκλοφορούν έξω στο δρόμο κι όχι στις πασαρέλες κι είναι αυτές που γελούν και θυμώνουν. Αυτές που τις καταλαβαίνεις όταν τις κοιτάς τα μάτια”. Το εννοούν άραγε ή ισχύει η παροιμία με την αλεπού και τα κρεμαστάρια;
Τους αφήνω να θαυμάζουν τις “πραγματικές” γυναίκες κι εγώ πάω να χαζέψω τις εξω-πραγματικές που παρελαύνουν στα catwalk. Όσο οι διπλανοί μου απαριθμούν τους σελέμπριτι που κάθονται στην πρώτη σειρά, παρατηρώ πως οι σχεδιαστές, ο καθένας με το δικό του ύφος, επικεντρώνονται στο ίδιο πρότυπο κομψότητας. Εκείνο που τονίζει τη θηλυκότητα, εξασφαλίζει την άνεση και θέλει τη γυναίκα περισσότερο εύθραυστη κι όχι άλλο πια ανδρόγυνη και “μάτσο”. Φορέματα αλά Όντρει Χέμπορν που αφήνουν την πλάτη γυμνή, μίνι φούστες τυλιγμένες από δαντέλα, ψηλές γόβες, μικρά τσαντάκια, αέρινες δημιουργίες που αποκαλύπτουν δήθεν τυχαία τους γυναικείους ώμους και στενά φορέματα σχεδιασμένα για να τονίζουν την καμπυλωτή σιλουέτα.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η αισθητική της καθημερινότητας αν οι γυναίκες κυκλοφορούσαν στους δρόμους κάπως έτσι. Μετρώ στα δάχτυλα του ενός μόνο χεριού μου τις γυναίκες που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν αποκλειστικά αυτόν το ρόλο. Μετά θυμάμαι πόσες γυναίκες έχουν δηλώσει πως βαρέθηκαν να είναι τόσο “ανδράκια” και κάνουν αυτοκριτική παραδεχόμενες οτι έχουν γίνει αγρίμια. Σκέφτομαι επίσης πόσο συχνά ακούω τους άνδρες να δηλώνουν σοβαρά ότι σιχάθηκαν τη νοθευμένη χειραφέτηση των γυναικών και τις παρακαλούν να τους δείξουν ελεύθερα τις αδυναμίες τους.
Φεύγοντας από την εβδομάδα μόδας αρκετές ώρες αργότερα, αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα οι γυναίκες να ανακτήσουν τη θηλυκότητα τους. Κι η ανάκτηση της θηλυκότητας δε σημαίνει οτι ξαφνικά θα αρχίσουμε να νιαουρίζουμε σαν τις γάτες πριν το ζευγάρωμα αλλά ότι θα σταματήσουμε να γαβδίζουμε σαν τα τσοπανόσκυλα στη μυρωδιά του λύκου.