Το παρακάτω δεν είναι επικήδειος. Όμως θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη εκείνη που έκανα όταν έμαθα για το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου. Θάνατος που έμοιαζε με το «αποκορύφωμα» μέσα σ’ εκείνους των ωραίων που πέθαναν τελευταία.
Ο πατέρας μου με μεγάλωσε με Μπιθικώτση. Αυτόν αγαπούσε και θεωρούσε σπουδαίο, αυτόν μου γνώρισε. Ύστερα, η κυρία Ρένα –μια θεότρελη φραγκοσυριανή- όταν βλέπει κάποιον που της αρέσει και είναι ακόμα νέος πολύ, βρίσκει κάτι πάνω του και του λέει για παράδειγμα: «έχεις όμορφα μαλλιά, όταν μεγαλώσεις κοίτα να γίνεις κάτι μεγάλο!». Αυτό που κάθε φορά αλλάζει, είναι το χαρακτηριστικό. Τα μαλλιά, τα μάτια, τα δάχτυλα. Για εκείνη ένα όμορφο χαρακτηριστικό της εμφάνισης είναι τόσο σημαντικό που να γίνει η αφορμή, ώστε ένας να γίνει «κάτι το μεγάλο». Κι αν υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι ωραίο –έστω ένα αν όχι την πλειοψηφία- τότε σύμφωνα με την κυρία Ρένα, έχουν όλοι λόγο να γίνουν «κάτι το μεγάλο». Σκέψη που με κάνει να χαμογελώ. Αισιόδοξη και ίσως σοφή μέσα στην ελαφρότητά της. Και τώρα που το σκέφτομαι έτσι γάργαρα που χαιρετά η ίδια από μακριά, κατορθώνοντας πάντα να ακούγεται δίχως να γίνεται δυσάρεστη… η κυρία Ρένα μπορεί ακόμη να γίνει μια σπουδαία υψίφωνος!
Τι σχέση έχει τώρα η αγάπη του πατέρα μου στον Μπιθικώτση με τη «λόξα» της φραγκοσυριανής κυρίας Ρένας. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αγαπούν εκείνα που πρώτοι εμείς αγαπήσαμε. Έτσι πάει… Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα μου, θα γνωρίσω στα παιδιά που ίσως θα κάνω τον Μητροπάνο, γιατί αυτόν γνώρισα καλύτερα, αυτόν πρόλαβα να τραγουδάει ζωντανά. Και αν ήμουν η κυρία Ρένα, αυτό που θα ξεχώριζα στον Μητροπάνο, θα ήταν το πώς πρόφερε το «λ» και το «ν». Το «λ» της καταγωγής, το «ν» της πολύ προσωπικής σφραγίδας.
Αν τα παιδιά είναι η συνέχεια των πραγμάτων και ως τέτοια –ως συνέχεια δηλαδή- πρέπει να κουβαλάνε και κάτι από εμάς, τότε αν βρίσκαμε τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά στα πρότυπά μας, στα είδωλά μας, σ’ αυτούς που ακολουθούμε θα είχαμε ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο να τα προτρέψουμε να γίνουν κάτι το μεγάλο, για τον σωστό κάθε φορά λόγο. Είναι κι ένα κίνητρο να βρίσκουμε κι εμείς οι μεγάλοι τι είναι εκείνο που μας δένει στα πρότυπά μας και μας κάνει «οπαδούς» τους. Ποια είναι εκείνη η λεπτομέρειά τους που κάνει τη διαφορά και που είναι τέτοια για να τη δείξουμε στη συνέχεια μας, δηλαδή στα παιδιά. Σαν να αποτραβιόμαστε από τη μάζα των θαυμαστών για τους πολύ δικούς μας λόγους.