Ο “αντιμνημονιακός” βουλευτής είπε “κάποιος πρέπει να πει μία κουβέντα, μία συγγνώμη, ένα κάτι, στις οικογένειες των τριών χιλιάδων που έχουν αυτοκτονήσει μέχρι τώρα”.
Ο “μνημονιακός” βουλευτής τού απάντησε να κόψει τον λαϊκισμό. Κάπου εκεί το νήμα κόπηκε. Κάπου εκεί έχουμε χαθεί μεταξύ μας και μακάρι να καταφέρουμε κάποτε να γεφυρώσουμε αυτόν τον γκρεμό που χάσκει ανάμεσά μας.
Ο “μνημονιακός” συνέχισε λέγοντας “πρέπει να δούμε την μεγάλη εικόνα!” Δεν το συνέχισε αλλά μάλλον κατάλαβα τι εννοούσε. Η μεγάλη εικόνα είναι τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων που θα ζήσουν την απόλυτη εξαθλίωση αν δεν ακολουθήσουμε πιστά τις δεσμεύσεις Βενιζέλου- Σαμαρά και των συν αυτώ. Έβγαλε δηλαδή την ζυγαριά του και έκανε μία απλή σύγκριση. Τα δέκα εκατομμύρια είναι περισσότερα από τις τρεις χιλιάδες. Σωστό. Με αυτή την λογική βέβαια τα δέκα εκατομμύρια είναι περισσότερα και από τα τέσσερα εκατομύρια. Αν δηλαδή είχαν αυτοκτονήσει τέσσερα εκατομμύρια, πάλι θα μας προέτρεπε να δούμε την μεγάλη εικόνα…
Η “ανακούφιση” που νιώθουν οι ζωντανοί απέναντι στους νεκρούς –ανακούφιση που δεν είναι οι ίδιοι στην θέση τους- κάποιες φορές προδίδει ισχυρή φιλοσοφική αρματωσιά και κάποιες άλλες έναν ωμό κωλοπαιδισμό, έναν άκρατο φιλοτομαρισμό που στάζει πύον και χολή, μία κακοφορμισμένη πληγή, που δεν κρύβεται όσα σύμβολα του δυτικού πολιτισμού και να φοράς επάνω σου.
“Η μεγάλη εικόνα είναι πως εγώ ακόμη είμαι ζωντανός”. Αυτό εννοούμε. Αλλά για κάποιον που πηδάει από τον τέταρτο -περιμένοντας ίσως το ύστατο θαύμα να “φύγει” προς τα πάνω- η μεγάλη εικόνα είναι οι πλάκες του πεζοδρομίου. Αnyway, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.
Όποιος κλαίει για έναν θάνατο είναι λαϊκιστής. Οι άλλοι είναι οι κωλοπετσωμένοι, οι μαχητές της ζωής που πάνε για την μεγάλη μπάζα, για την σωτηρία όλου του κόσμου! Λένε “κόσμος” και “λαός” και νομίζεις πως μιλάνε για έναν πολτό από κόκκαλα και σάρκες. Για μία ομοιογενή μάζα. Η προσωποποίηση όλου του κόσμου λίγο διαφέρει από την προσωποποίηση των “Αγορών”. Μιλάνε για αυτές σαν να είναι κάποιο κέντρο από βιτσιόζες αφέντρες που τα κάνουν όλα σε κυρίους υποταχτικής ψυχολογίας.
Να φυλάγεσαι από όσους θέλουν να σώσουν όλον τον κόσμο. Συνήθως δεν αγαπάνε κανέναν, ούτε έναν. Κρύβουν αυτήν την συναισθηματική αναπηρία τους, πίσω από ένα μεσιανικό σύνδρομο. Είναι σαν τους “ερωτευμένους με όλες τις γυναίκες”. Δηλαδή τους κατ΄εξακολούθηση λαθρογαμίκους που δεν αγάπησαν ποτέ καμμία. Δεν τους μέμφομαι βέβαια, αλλά τόση λογοτεχνία για την λατρεία του αιδοίου την βαριέται κι ο διάολος… O “ρεαλισμός” ότι κάποιοι λίγοι θα χαθούν για να σωθούν οι πολλοί είναι τόσο ηθικός όσο και το γεγονός πως κανένας εθνοπατέρας, κανενός κράτους, που έβαλε την υπογραφή του και το χεράκι του για την έναρξη ενός πολέμου δεν έστειλε το παιδί του στην πρώτη γραμμή. (Οι εξαιρέσεις είναι “αστοχίες” της Ιστορίας).
Η “μεγάλη εικόνα” είναι η ζωούλα μας. Μιζεριασμένη, ένα ρυτιδιασμένο ύφασμα, ένας σάκος ματαιωμένων ηδονών που από κάπου πρέπει να κρατηθεί για να μην τινάξει κι αυτός τα μυαλά του στον αέρα. Και κρατιέται από την “σωτηρία” των άλλων.