Ήξερα τι θα συμβεί. Ήξερα πως θα τα χάσω όλα, πως θα τρέξω πίσω της.
Με είχαν προειδοποιήσει τα άστρα, η αλεπού που συνάντησα στον δρόμο μου, τα απανωτά μηνύματα της μητέρας μου με το περιστέρι, με εξόρκιζε να μην προχωρήσω, να μη βιαστώ, να κάνω υπομονή «δεν είναι οι καιροί με το μέρος μας».
Έτσι έλεγαν όλοι και όλα. Τα σύννεφα που τρέχανε γαλήνια σ’ έναν ουρανό υπερβολικά γαλάζιο για να είναι αθώος, ακόμη περισσότερο το ένστικτό μου, μου το υπαγόρευε καθαρά, «θα κολλήσεις, θα χάσεις».
Όμως εγώ φάνηκε ότι ήθελα, επιθυμούσα κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, πιο σημαντικό από μια νίκη.
Τι ήτανε αυτό που με έκανε να αρνούμαι, να αδιαφορώ για όλα αυτά τα μηνύματα; Τι ήταν αυτό που μου απαγόρευε να συντονιστώ μαζί τους να αποδεχτώ τις προειδοποιήσεις τους; Τι ήθελα; Τι επιζητούσα παρά και ενάντια, σε όλα και σε όλους;
Μέσα σε αυτή τη δυσκολία, σ’ αυτό το αδιέξοδο με είχε πλημμυρίσει, κατακλύσει, με είχε μουδιάσει μια τρυφερή αίσθηση. Μου ζητούσε να πάω. Να πάω και ας χάσω. Να πάω και ας τα χάσω όλα. Με τραβούσε, με ρουφούσε ο δρόμος, με κυνηγούσε το θήραμα, με έσερνε στην αιχμαλωσία ο ηττημένος.. Η Κλεοπάτρα τον Αντώνιο. Είμαι καταδικασμένος σκεφτόμουν να πάω εκεί, αυτή είναι η μοίρα μου, η φύση μου, η κλίση μου. Το παιχνίδι.
Κι αν τα πάντα είναι χαμένα εκ των προτέρων και προαποφασισμένα, εγώ θα μπω να παίξω, θα μπω και θα παίξω τη μια και μοναδική μου στιγμή, για το τίποτα, γιατί τίποτα δεν πρέπει να διαταράζει τη σχέση μας με τον κόσμο, τα πλάσματά του και την τάξη του. Και αν είναι κάτι που πραγματικά μου δίνει κουράγιο και με βοηθά να συνεχίζω το δρόμο μου ακόμα, είναι αυτό ακριβώς, ότι έχω συνηθίσει να κερδίζω, να βρίσκω λόγους να ζω, εκεί όπου όλοι οι άλλοι με λογαριάζουν με τους χαμένους. Τους ηττημένους.