Τι όμορφη που είναι η σκάλα της πρόβας. Τα δυο της τα πόδια. Τα σταθερά.
Μπαίνει, δένει, στέκεται, χώνεται η βάση της στη σκηνή, το ανέβασμά της, ο ουρανός επάνω ατελείωτος, του Ιακώβ η σκάλα. Η πρόβα.
Τα σκαλοπάτια, οι υποσχέσεις, ο γκρεμός, το βάραθρο, η πρόκληση, ο κίνδυνος.
Τα κεφαλόσκαλα τα πρώτα, οι δάσκαλοι οι παλιοί, αριστερά και δεξιά με τη ρομφαία τους, με την κεραία τους, την καύτρα του τσιγάρου τους, το βηχαλάκι, οι συμβουλές, οι παραινέσεις, η πειθαρχία, η τιμωρία και το μάλωμα. Το γλυκό το μάτι το ακριβοθώρητο.
Τα σκαλοπάτια, τα γκρεμοτσακίσματα, τα ανεβοκατεβάσματα, το γλίστρημα, ο φόβος, τα φαντάσματα, τα σύννεφα, το σάστισμα, η ανακάλυψη, η λεπτομέρεια, η απόσταση, η παρουσία, το μπράβο, το όχι, το ναι, το τίποτα, το υπέροχα και το καθόλου.
Η πρόβα. Η Λερναία Ύδρα.
Προετοιμάζομαι, ανεβαίνω, σβήνω το πρόσωπό μου, προχωρώ, αναζητώ, ξεκινώ, πέφτω, σπάω, σηκώνομαι, σκαρφαλώνω, πατώνω, πατώ, πετώ. Πετώ τα περιττά. ΄Ο,τι προέρχεται από εμένα.
Λίγο λίγο, σιγά σιγά, η προσευχή, το κείμενο, το κείμενο, το κείμενο, η ταραχή, η σκιά, το φως, ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο διαχωρισμός ο ανελέητος. Η πρόβα. Ο κανόνας ο χρυσός. Το κείμενο. Ο σεβασμός και η ασέβεια.
Ημέρες, εβδομάδες, μήνες, αργά πολύ αργά, έως την τελευταία δοκιμή η εμμονή για τη μορφή, για την παράσταση. Κάθε φορά από την αρχή. Το πρώτο το σκαλί.
Τι όμορφα που ανεβαίνει η σκάλα της πρόβας, σαν τα σκαλοπάτια της Πόλης μου, σε βγάζει σε κάστρα, σε φυλακές, σε αλωνάκια και καρμανιόλες, σου ζητάει και σου παίρνει το κεφάλι, το κυλάει στην πλατεία. Σε δίνει. Στους θεατές.