Πολύς ντόρος για το Avatar. Δικαίως: τεχνικά, δεν έχει ξαναγίνει. Ο Κάμερον κάνει κάτι που κανείς δεν έχει πετύχει στο παρελθόν. Δεν παραβιάζει τους κινηματογραφικούς κανόνες, την αφήγηση, το πάντρεμα των μύθων, τον απόλυτο και αναγκαστικό συσχετισμό μιας πανάκριβης παραγωγής με ένα σωρό brands και το βιντεοπαιχνίδι που προηγήθηκε. Φτιάχνει ωστόσο από την αρχή, με μεγάλο κόπο, έρευνα και ταλέντο, ένα σύμπαν με στερεοσκοπική νοοτροπία. Και το 3D που επινόησε δεν μοιάζει με τα παλιά εφετζίδικα κόλπα των φτηνών ταινιών που προσπαθούσαν να σε τρομάξουν με προτεταμένα αντικείμενα, αλλά αντίθετα σε ρουφάει στη διαδρομή της ταινίας, σε μεταφέρει, σε ταξιδεύει. Παρά τις αντιρρήσεις στην πλοκή και την ιστορία του Avatar, άξιζε τον κόπο η αναμονή. Κι όμως.
Αισθάνεσαι κάτι φτιαχτό, ή μάλλον προκατασκευασμένο να σε κυκλώνει με τη μπόρα της ταινίας, την ορμή της προώθησής της, την ανάγκη της να δείξει την πραμάτεια της. Η εποχή την χρειάζεται, και η ίδια χρειάζεται με μια κάποια αγωνία την επιτυχία της για να αποδείξει πως η κρίση θέλει μεγάλες κινήσεις για να εξουδετερωθεί. Τα πιτσιρίκια καλούνται να επικυρώσουν το ανευ προηγουμένου θέαμα και μια βιομηχανία κρατάει την ανάσα της για το αν η επένδυση θα ξελασπώσει το σινεμά από την πειρατεία μιας και είναι ακόμη αδύνατο να κατεβάσεις παράνομα ένα τρισδιάστατο οφθαλμόλουτρο.
Κι από την άλλη, η Μέριλ Στριπ. Έκλεισε τα 60 της χρόνια και πλέον χαλάρωσε τόσο πολύ που αποδέχεται τις τιμές και τα εγκώμια κάνοντας πλάκα και αυτοσαρκασμό. Είναι χάρμα ιδέσθαι, ακόμη κι όταν οι ερμηνείες της είναι λίγο προβλέψιμες, όπως στην επικείμενη κομεντί, «Είναι Μπερδεμένο». Δείγμα της ωριμότητας είναι πως η καλύτερη ερμηνεία της ήλθε στα 00ς, με τον τριπλό της ρόλο στο Angels in America. Νοικιάστε το τώρα, κάνει τη μάνα ενός gay, την εκτελεσθείσα κατάσκοπο Έθελ Ρόζεμπεργκ και έναν ραβίνο! Το αν είναι η μεγαλύτερη ηθοποιός του πλανήτη, είναι και θέμα γούστου (μάλλον είναι αλήθεια). Η αντιστροφή είναι η ουσία. Οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί, και που δεν είναι καθόλου υπερπαραγωγές ή περιπέτειες με υπερήρωες ή χαρακτήρες που ξεπήδησαν από κόμικ, φέρνουν ανέλπιστα πολλά χρήματα στα ταμεία. Μόνο το Mamma Mia, ο Διάβολος Φοράει Πράντα και το Τζούλι και Τζούλια, από τα πρόσφατα της έργα, ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο σε εισπράξεις. Εννοώ παγκοσμίως!
Στην ταινία του Τζέιμς Κάμερον, η λέξη avatar, που κανονικά είναι η ενσάρκωση μιας θεότητας, σημαίνει το σώμα ενός γήινου με τοDNA του πλάσματος που κατοικεί στο πλανήτη Πανδώρα. Η Στριπ δεν είναι παρά μια γήινη με το εκλεκτό DNA μιας ηθοποιού που μεταμορφώνεται σε κάτι υψηλό, σε μεταφέρει με το ταλέντο και την αυτοσυγκέντρωση της σε έναν άλλο κόσμο. Ένα avatar της υποκριτικής. Και λόγω της αυξημένης προσοχής της βιομηχανίας του σινεμά σε ταινίες που αφορούν γυναίκες, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση γυναικών σε νευραλγικές θέσεις αποφάσεων στα μεγάλα στούντιο, η Στριπ πληρώνεται ανδρικά, με 5 και 8 εκατομμύρια δολάρια ανά ταινία και ποσοστά επί των κερδών. Στα 60 της! Χωρίς ατελείωτα πόδια και θεϊκό κορμί και το πρόσωπο της Μπελούτσι και της Θερόν. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε εκεί που κανείς δεν το περίμενε ( η έτερη ενθαρρυντική περίπτωση είναι ο Κλιντ Ίστγουντ και η ασταμάτητη ροή ευαίσθητων και προσοδοφόρων ταινιών που σκηνοθετεί, σχεδόν στα 80 του χρόνια πλέον).
Σε μια περίοδο σπασμωδικής εφηβολαγνείας και διάχυτης απαισιοδοξίας, η περίπτωση της Μέριλ Στριπ είναι το πιο παρήγορο φαινόμενο ανατροπής των λογιστικών δεδομένων στο παγκόσμιο σινεμά. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι θέμα γούστου, αλλά γεγονός.