Δείτε βίντεο από την παράσταση

Από το τηλεοπτικό «Νησί» σε μια αυλή στου Ψυρρή, ο Νίκος Ορφανός (μαζί με τον Κώστα Κάππα) παίζει και σκηνοθετεί «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη. Η παράσταση στήνεται σε μία παραδοσιακή αυλή, όπως ακριβώς και ο τόπος στον οποίο διαδραματίζεται το έργο του Κεχαΐδη, μια γνήσια λαϊκή κωμωδία χαρακτήρων, μία σάτιρα της νεοελληνικής νοοτροπίας της αρπαχτής, της κομπίνας και της «μεγάλης» δουλειάς. Η παράσταση, η οποία μετά τον Ιούλιο θα περιοδεύσει σε επιλεγμένους χώρους στην Αττική και στην επαρχία, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για το λαϊκό βίωμα που εξελίχθηκε σε «λάιφ-στάιλ, μιμητική συμπεριφορά κάθε ανοησίας και πουτανιάς», για τους «ταβλαδόρους της πολιτικής» αλλά και για το ότι έχουμε εθιστεί «να μας κυβερνάνε άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού».

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το "Τάβλι"; Γιατί αυτή την περίοδο;
Ήταν ιδέα του Κώστα Κάππα. Μου την είπε, μου άρεσε και βρήκα την αυλή. Αγαπούσα ανέκαθεν το έργο, από τη Σχολή ακόμα, ως γραφή και στήσιμο. Το πλησιάσαμε λίγο ιδεαλιστικά είναι η αλήθεια, αλλά στην πορεία ανακαλύψαμε τη σοκαριστική του επικαιρότητα, δεδομένου ότι βαράει αλύπητα μια πλευρά της νεοελληνικής νοοτροπίας, η οποία είναι μια μαύρη τρύπα που καταπίνει και αλέθει κάθε τι δημιουργικό και αξιόλογο, από ιδεολογίες μέχρι ανθρώπους. Υποκριτικά, επιλέξαμε τη γραμμή της παλιάς ελληνικής κωμωδίας, όπως δοξάστηκε στον κινηματογράφο του ’60, ασορτί με το χρόνο της δράσης, θέλοντας να κάνουμε το θεατή να φεύγει με χαμόγελο και ευφρόσυνη διάθεση. Και αργότερα ας σκεφτεί και τη γλυκόπικρη σάτιρα που παραμονεύει στο έργο.
Παράλληλα, με το ότι το κάνουμε σε πραγματικό, τρισδιάστατο θα έλεγε κανείς χώρο, ζωντανεύουμε και ένα κομμάτι της καημένης της Αθήνας. Που έγινε μια κουρελού τα τελευταία χρόνια. Και επειδή μόνο ο πολιτισμός νεκρανασταίνει, τώρα που έφτιαξε κάπως η περιοχή του Ψυρρή, δημιουργούμε ξανά θέατρο στο κέντρο, ντάλα καλοκαιράκι.

Ποια η συμβολική σημασία της Αυλής στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό του άστεως; Εχει χαθεί ανεπιστρεπτί;
Η αυλή ίσως είναι λίγο ξενικής προέλευσης, αν θεωρήσουμε ότι το υπόστεγο είναι το κατ’ εξοχήν ελληνικό αρχιτεκτονικό στοιχείο δροσισμού της οικίας. Η αυλή κρατάει τα εν οίκω, μη εν Δήμω, οπότε για μια κομπίνα, όπως αυτή του Φώντα, είναι ό,τι πρέπει.
Τώρα για λαϊκό πολιτισμό κάθε λογής δε νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε πια. Κατέρρευσε κάτω από το λάιφ-στάιλ, και τη μιμητική συμπεριφορά κάθε ανοησίας και πουτανιάς. Πολιτισμός σημαίνει ευγένεια και γνησιότητα αισθημάτων, και δε νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία τα διαθέτει πια. Εδώ έσβησε το λαϊκό τραγούδι, ποιος να το ‘λεγε. Τα ψάθινα καρεκλάκια δε βγαίνουν πια στην αυλή ή στο δρομάκι, παρά μόνο αν ανήκουν σε κάποιο μεζεδοπωλείο ή σε μεταμοντέρνα Γκαζοταβέρνα. Ακόμα και το κουτσομπολιό γίνεται πια τηλεοπτικώς.

Θα παρομοίαζες τη σημερινή κοινωνική-οικονομική-πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με μια παρτίδα τάβλι;
Το ταβλάκι είναι παιχνίδι της φιλίας, της κουβέντας και του καφέ. Και του φαντάρου, βεβαίως-βεβαίως.  Ούτε για λεφτά είναι, ούτε για τζίρους και βεβαίως ουδαμώς τυχερό παίγνιον! Οπότε πόσα να βγάλεις από αυτό; Πώς να ρεφάρει ο άμοιρος ο βουλευτής, που έχει δώσει πεντακόσιες υποσχέσεις μέχρι να εκλεγεί; Πρέπει να παίξει πιο χοντρά παιχνίδια. Η κουβέρτα στην ελληνική πολιτική γιομίζει με μεγάλες παρτίδες. Οι παίχτες πολλοί, ο ανταγωνισμός αβυσσαλέος. Το τάβλι είναι, πως το λένε μωρέ οι αμερικάνοι; Α, ναι: for the love of the game!

Στην πολιτική σκηνή της χώρας βλέπεις να "κάνουν παιχνίδι" έμπειροι ή τυχάρπαστοι… ταβλαδόροι;
Οι παίχτες είναι έμπειροι και παίζουν για την πάρτη τους. Η πολιτική στην Ελλάδα είναι μια απασχόληση για αλήτες και χαμένα κορμιά. Και βεβαίως ο τρόπος για να δίνεις νόημα στην ύπαρξή σου, όταν είσαι ένας τίποτας. Χειρότερη κι από την τηλεόραση, που πολλοί αγαπούν να μισούν. Μην ξεχνάμε όμως ότι η πολιτική είναι και ο καθρέφτης μας. Μας αρέσει να μας κυβερνάνε άνθρωποι του σκοινιού και του παλουκιού. Ο ραγιαδισμός επιβιώνει σε μεγάλα ποσοστά. Η κακομοιριά, ο φόβος. Οι νέοι παίχτες χάνονται μόλις ξεμυτίσουν, εκτός και αν φιλήσουν την ανάλογη ποδιά. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πάει πίσω ολοταχώς.

Στην εναγώνια προσδοκία για πολιτικές αποφάσεις-ντόρτια, μήπως θα έπρεπε σταδιακά να επενδύσουμε στο "ασσό-δύο";
Και γιατί όχι στις εξάρες; Και εντάξει, ας μην είμαστε μαξιμαλιστές, όπως η Αριστερά. Ας πάμε στα ντόρτια, που είναι και θέμα χειρισμού πως θα το παίξεις. Άρα δίνει σημασία και στην ικανότητα, άλα της! Επειδή όμως οι πραγματικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αυτές που θα λύσουν κοινωνικά προβλήματα -ο χωρισμός εκκλησίας/ κράτους, το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομόφυλους, η αναμόρφωση της παιδείας, της υγείας, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, οι υποδομές, η δικαιοσύνη, το Σύνταγμα που δε θα είναι στο όνομα κανενός Θεού- θα αργήσουν, έχουμε χρόνο για μερικές παρτιδούλες. Σε παίζω άμα γουστάρεις.

Δείτε βίντεο από την παράσταση

INFO: «Το τάβλι»: Τόπος παραστάσεων: Στην Αυλή, Αριστοφάνους 34Β & Σαρρή, τηλ.: 6978-979380 & 215-5104749.

Τιμές εισιτηρίων: €12, €8 (φοιτ.). Άνω των 3 ατόμων: €10.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News