Πόσα μυγάκια έχω δει να καίγονται στη λάμπα της εξουσίας! Πόσες φορές άκουσα το τζζζζζζ ενώ μόλις πριν λίγο, αναστάτωναν το σύμπαν, με τον ενοχλητικό βόμβο της έπαρσής τους. Καθησυχασμένοι μάλιστα, ότι είναι «Απλοί άνθρωποι, που δεν ξέχασαν ποτέ, από πού ξεκίνησαν».
Τι διάολο είναι αυτή η εξουσία! Τι αντιστάσεις πρέπει να διαθέτει ο άνθρωπος! Πόσο χορτάτος πρέπει να είναι, πριν πέσει στον έρωτά της. Μάλλον στην καψούρα της.
Θυμάμαι εκείνη την οδοντοστοιχία. Δεν ήταν άνθρωπος, εκείνος ο πολιτικός, ήταν μόνο οδοντοστοιχία. Φορούσε μια καμπαρτίνα, μεγάλης φίρμας της εποχής, με το χαρακτηριστικό της καρό. Μπήκε στο εστιατόριο που τρώγαμε. Αλλά πώς μπήκε; Όλος ένα βλέμμα! Από ψηλά. Μας έβλεπε από ψηλά. Λες και ήταν λάμπα. Και συμπαρασύρθηκαν και οι γιακάδες του από την άνωση. Κι ήταν κι αυτοί σηκωμένοι. Η έπαρση γενικώς σηκώνει γιακάδες. Τον πόνεσα. Ναι, μα την αλήθεια τον πόνεσα. Τις υπόλοιπες ώρες με τσάντιζε, μου την έσπαγε, με θύμωνε, ήθελα να μπορούσα, κάθε που τον έβλεπα στην τηλεόραση, να του σπάσω τα μούτρα… Με το μυαλό οργάνωνα ένα χαστούκι! Κι έλεγα μέσα μου «Αααααα!» ανακουφισμένη ότι –και καλά- το έδωσα. Ντρέπομαι που το λέω. Αλλά έτσι ένοιωθα. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή τον πόνεσα. Μύριζε κάθοδο. Ατσαλη κάθοδο. Έτσι γίνεται με τα μυγάκια, που σηκώνουν ανάστημα εξουσίας… Και λίγο πριν καούν… Τζζζζ. Στη λάμπα της.
Θυμάμαι και τον άλλον. Να του κρατάει κάποιος την ομπρέλα του. Κάτι που δεν καταδέχεται ούτε ο Ομπάμα. Και κείνος, τώρα που τον σκέφτομαι, ήταν μ΄ ανασηκωμένο φρύδι.
Θυμάμαι και τον άλλον. Με τη σύζυγο. Μπερδεύτηκαν με βασιλικό ζεύγος και φωτογραφήθηκαν στη Βασιλική τους κατοικία. Πάλι το ανασηκωμένο φρύδι. Ζεύγος φρυδιών.
Α!!!! Και τον άλλον. Με τον ανασηκωμένο γιακά και τα χέρια φτερά. Ουάου! Που θα γαμούσε την Ευρώπη όλη.
Και την άλλη. Που χτύπαγαν, στη συνάντησή μας, τα τακούνια της πιο πολύ από την ίδια κι έστειλε τον οδηγό να πάει «Α-μέ-σως!» κάτι να της φέρει.
Και την άλλη; Την άλλη… Αυτή κι αν! Να επιθεωρεί ολόκληρο στράτευμα. Ή να μιλάει στον αστυνόμο και να λέει «Εσείς ποιος είστε;». Πάλι ανασηκωμένο φρύδι.
Χθες (Κυριακή) είδα και ετούτον. Πω, πω! Ντράπηκα. Για λόγου του. Ανασηκωμένο χέρι. Μαγκιά, έπαρση, υφάκι, ανεξέλεγκτος θυμός. «Λυπάμαι» ούτε για δείγμα. Μιλούσε ως καρά-καπιταλίστας. Τον βούρλισε κι αυτόν η εξουσία. Τον πήρε και τον σήκωσε. Δεν το είχε πριν. Φυσιολογικός άνθρωπος έμοιαζε, τουλάχιστον σ΄ αυτό. Πλην;…
Θυμάμαι μια φράση ενός Κρητικού «Καλοχαιρέτα τον πεζό όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός, όταν θα ξεπεζέψεις». Το δράμα είναι, ότι σε τούτον τον τόπο…. Οταν ξεπεζέψεις μάγκα μου, σκορπάνε όλοι. Σ΄ όλα δίνει περιθώριο ανοχής η ράτσα μας, εκτός του ψωνισμένου ανθρώπου. Αυτόματα τον μυρίζεται. Χθες είδα την κάθοδό σου. Κι ας πάρει, όσο χρόνο θέλει, μέχρι το άκουσμα του τζζζζζζ σου! Είδα την κάθοδό σου.
Τι σου είναι, ρε πούστη μου, η άτιμη η εξουσία!