Εγώ Σταύρο, καλέ μου Σταύρο, ομάδα έχω. Κι όχι μόνο έχω από τον Οκτώβρη κι εντεύθεν αλλά μου αλλάζει τις συνήθειες και τα χούγια. Για χάρη της ομάδας αυτής μέχρι και μουντιάλ είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, το Σάββατο, τον αγώνα Ελλάδα και Κορέα για τον οποίο τόσα και τόσα γράφτηκαν. Γνώμη επ’ αυτού δεν έχω, ομάδα πάντως έχω.
Αγώνα ποδοσφαιρικό είδα αλλά τα εδάφη που γνωρίζω κάπως καλύτερα, δεν τα εγκαταλείπω. Θέλω να πω ότι παράλληλα με τον πρώτο μου αγώνα ήμουν σ’ αυτούς που επιδίωξαν να αποκτήσουν ένα έρμο εισιτήριο για την παράσταση του Βαρλικόφσκι. Φευ, απέτυχα παταγωδώς (για μία ακόμη φορά στη ζωή μου). Έμαθα, εκ των υστέρων ότι σε μία ώρα μόνο, τα εισιτήρια ήταν, κατά το ελληνιστί λεγόμενον, sold out. To ίδιο αναμένεται να γίνει και με τα εισιτήρια για τον Πέτερ Στάιν.
Και αναρωτιέμαι: πού είναι κρυμμένος όλος αυτός ο κόσμος που ζητάει, διψάει, αναζητάει, θέλει να βλέπει άλλα, θέλει να ανοίγει το βλέμμα και το μυαλό του; Που παρακολουθεί, ενημερώνεται, ξεκολλάει από την τηλεοπτική απάθεια, το ναρκισσισμό του τίποτα, τον αυνανισμό της βεβαιότητας;
Θέλω να πιστεύω ότι αυτοί που έκαναν ανάρπαστα τα εισιτήρια του Βερλικόφσκι δεν το καναν από ξιπασιά. Αλλά θέλω ν ακούσω τη φωνή τους, να δω την παρουσία τους π.χ. στα βιβλιοπωλεία, τη γνώμη τους να διατυπώνεται, το γούστο τους να αναδύεται. Και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της κακόγουστης, ρηχής πραγματικότητάς μας δεν τους βλέπω. Πού κρύβονται;