Ναι, η κίνηση στα γραφεία διαβατηρίων έχει αυξηθεί και ο λόγος δεν έχει να κάνει με διακοπές. Ποιος άλλωστε φεύγει από την Ελλάδα καλοκαίρι; Μπροστά μου νεαρά ανδρόγυνα με ανήλικα παιδιά. Αιτήσεις, φωτογραφίες, παράβολα. Δυο πιτσιρίκια τσακώνονται αν είναι πιο μακριά η Αμερική ή η Αυστραλία ενώ οι μαμάδες τους κουβεντιάζουν. «Ανανεώνουμε για κάθε ενδεχόμενο», η μία. «Θα πάμε στον Καναδά. Ζει εκεί η αδελφή του συζύγου μου. Εδώ είμαστε καταδικασμένοι», λέει η άλλη. Παρεμβαίνει ένας άνδρας, γύρω στα 50 «Έχουμε ένα παιδί 14 μηνών. Το αποκτήσαμε μετά από πολλές εξωσωματικές. Νομίζαμε πως ησύχασαν οι ζωές μας. Ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι δύο. Θέλουμε πίσω το χαμόγελό μας. Ξέρουμε πως όπου κι αν πάμε θα είμαστε οι αναξιοπρεπείς Έλληνες. Θα είναι δύσκολα αλλά εδώ θα είναι και επικίνδυνα».
Τους ακούω να συζητούν και παρακαλάω να τελειώνει όσο πιο γρήγορα αυτή η ουρά της αναμονής. Άραγε πόσοι άλλοι είναι ήδη με το διαβατήριο στο χέρι ή με τα δικαιολογητικά σε μια ίδια σειρά αναμονής; Είναι οι ώρες που το ένστικτο αυτοσυντήρησης σε κάνει να σκέφτεσαι το βιογραφικό σου ξανά και ξανά. Προσμετράς τα «προσόντα» σου και ψάχνεις τόπο για να τα ταιριάξεις. Πού και πού παρανοϊκά αλλά και σαν διάλειμμα σκέφτεσαι πως είναι εφιάλτης και αναζητάς κάτι, κάποιον να σε ξυπνήσει. Σηκώνεις τους ώμους και σκέφτεσαι «Δεν βαριέσαι και οι εφιάλτες όνειρα είναι. Σύντομη η ζωή τους»…
Κάπου εκεί οι μπροστινοί σού απευθύνουν το λόγο. «Εσείς;», σε ρωτούν… «Εγώ; Εγώ είμαι εδώ σήμερα αλλά δεν το ξέρουν ακόμα οι γονείς μου», λες ενοχικά. Είναι που ξέχασες μαζί με το τομάρι σου να σκεφτείς και αυτούς που θα μείνουν πίσω. Γραφείο διαβατηρίων, περασμένες 15.00 πια.