«Τζιέρι μου!» είπε και άνοιξε διάπλατα τα χέρια της στο εγγόνι της. Τόσο που με γλύκανε η σκηνή και εκείνο το «Τζέρι μου!», που να’ ταν να μίκραινα και να έτρεχα εγώ στην αγκαλιά της. Τι να σημαίνει άραγε «τζιέρι»; Σίγουρα κάτι πολύ! Θησαυρέ μου, λατρεία μου, φως μου, χρυσάφι μου; Τηλεφώνησα στον φιλαράκο μας τον Πάνο. «Ναι, είναι τούρκικη λέξη. Και μάλιστα είναι, ό,τι πιο τρυφερό για να αποκαλέσει κανείς κάτι που αγαπάει. Τζιέρι σημαίνει συκώτι». Συκώτι μου; Μα, συκώτι μου; Μου κατέστρεψε το μέλωμα. Είναι να αποκαλείς κάποιον «συκώτι μου», όσο σημαντικό όργανο και να είναι. Οσο κι αν συμβαίνει, ακόμα κι αν το κόψεις να αναπλάθεται. Όχι μωρέ, όχι! Μέχρι που…
Ο χειμώνας μου φέτος ήταν ιδιαίτερος. Διόδια. Εκεί που τρέχεις με χίλια. Εκεί που λες τη γνωρίζω τη διαδρομή απ’ έξω κι ανακατωτά. Εκεί που στις αξιολογήσεις σου, πρώτο πρώτο έρχεται, αν σου θύμωσε εκείνος… Διόδια. Και μια αρρώστια που τη γράπωσες στην αρχή της (ευτυχώς) και γιατροί και θηριώδη μηχανήματα να σου φωτογραφίζουν τα μέσα σου και οι όροφοι του μείον: -1, -2. Με επιστήμονες που δεν τους βλέπει η μέρα και ο ήλιος… Και προσμονή, υπομονή, στωικότητα, σκέψεις, ενδοσκοπήσεις και ευγνωμοσύνη, πολλή ευγνωμοσύνη και στιγμές, τι στιγμές, και λέξεις, τι λέξεις, και μάτια, τι μάτια και αγκαλιά, τι αγκαλιά και η αλήθεια του εαυτού σου απλωμένη, όσο ποτέ.
Γιατί στην αρρώστια δεν γίνεται ο άνθρωπος καλύτερος αλλά γίνεται, ακόμα πιο στην αληθινή του αλήθεια. Και μετά οι χημειοθεραπείες. Και να σε νοιάζεσαι και να σε παρατηρείς όσο ποτέ. Εσύ και τα μέσα σου. Αυτά που τ’ αντιμετωπίζεις, λες και δεν υπάρχουν μέσα σου. Λες και δεν συνταξιδεύεις μαζί τους. Λες και δεν τους χρωστάς την ύπαρξή σου.
Στο κείμενό μου, «Η τελευταία χημειοθεραπεία», σας είχα υποσχεθεί, ότι κάποτε θα σας γράψω για τις χημειοθεραπείες. Δεν έχει νόημα. Εξωανθρώπινη διαδρομή. Τι να σας πω και να το καταλάβετε; Δεν υπάρχουν τα συμπτώματα στην υγιή ζωή ώστε στοιχειωδώς, να τα σωματοποιήσεις. Δεν έχει ανάλογο. Είσαι με ζαλάδα αρχής εγκυμοσύνης και συγχρόνως με ναυτία των 10 μποφόρ. Μαζί! Γίνεται;
Το μόνο που σας λέω είναι, να σέβεστε βαθιά τους ανθρώπους που περνάνε ή που πέρασαν τέτοια δοκιμασία κι αν δεν μπορείτε να τους προσφέρετε, φροντίστε να μην τους απασχολείτε με «μικρά».
Σε μια τέτοια λοιπόν διαδρομή, σε μια σκούρα νύχτα, έτσι που έβλεπα το «πλοιάριο» μου να δοκιμάζεται σε θηριώδη κύματα κι ωστόσο να πλέει… Παρατηρούσα τα νεφρά μου να διώχνουν, τα πνευμόνια μου να αγκομαχούν, την καρδιά να αντέχει, τα μάτια να θαμπώνουν αλλά μετά να αυτοκαθαρίζονται… Ετσι, πρώτη φορά, σε μια νυχτένια νύχτα αγάπησα και εκτίμησα… Ολον τον μέσα μου κόσμο. Ενα ένα τα όργανά. Κι ήρθε στο μυαλό εκείνο το «Τζιέρι μου». Και η σκηνή που σας περιέγραψα. Κι έκλαψα.
Καλοκαιράκι φτάσαμε. Οπως το είπε η φίλη μου, η Αθηνά μου. «Θα κάνεις μια βουτιά και θα βγεις καλοκαίρι. Και να ευγνωμονείς την τύχη σου». Βγήκα! Μου χρωστούσα μια θάλασσα. Χύμηξα και δεν έβγαινα!
Ομως στην παραλία, σε κατασκόπευσα να παρατηρείς την κυτταρίτιδα στα πόδια σου. Και μετά να κοιτάς ανατριχιαστικά στυγνά και το σώμα της δίπλα ομπρέλας. Σε είδα να ρουφάς κοιλιά και να ποζάρεις σε φανταστικό καθρέπτη. Είσαι και λίγο αστείος/αστεία τέτοιες ώρες, να το παραδεχτείς.
Σε παρατηρώ να ψάχνεσαι χοντρά και να μην, απολύτως σε εγκρίνεις.
Οχι, δεν σου αρέσεις αρκετά. Θα σε ήθελες αλλιώς. Οπως εκείνος εκεί ή εκείνη εκεί…
Μωρό μου τέτοιες στιγμές, σε προτρέπω να δεις πιο μέσα σου. Τι μεγαλειώδες το πλοιάριό σου! Τι διαδρομή σε έβγαλε κι άλλη τόση θα σε βγάλει! Κοίτα σε βαθιά, μέσα καταμέσα σου και καταδέξου σου επιτέλους, ένα βαθύ και τρυφερό «Τζιέρι μου!». Αυτό. Και καλό σου καλοκαίρι!
Υ.Γ.: Επειδή έχουμε μια ροπή προς την δραματοποίηση και «ενίσχυση» αυτών που ακούμε και διαβάζουμε, σας παρακαλώ να αποδεχτείτε ως μόνη αλήθεια, ότι είμαι πλέον ένας υγιής άνθρωπος. Κι αν γράφω ρισκάροντας το «κουτσομπολιό» είναι, γιατί θεωρώ έως και ιερό, να μεταδώσω αυτό που έζησα κυρίως, γι’ αυτούς που το ζουν. Η αρρώστια δεν είναι ντροπή, είναι ένα ακόμα ταξίδι, σε ένα μακρύ, γοητευτικά μαγευτικό ταξίδι. Με ένα σπουδαίο σκαρί πλοιάριο. Τι σκαρί το σώμα!