Αρχικά δεν ήθελα να κατέβω στην Αθήνα. Δεν μου άρεσε που η πόλη θα έμπαινε ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους μου, με την έννοια ότι θα με δυσκόλευε, λόγω αποστάσεων, να βρεθώ μαζί τους όταν ο χρόνος μου θα είναι περιορισμένος. Επίσης, η Αθήνα είναι πλέον ανεξέλεγκτη σε επίπεδο καθαριότητας και καθημερινής αρμονικής συνύπαρξης των πολιτών της. Υπάρχει παντού δυσλειτουργικότητα και δυσπραγία. Βέβαια, αυτή η πόλη έχει και όμορφα «πρόσωπα» αλλά είναι καλά κρυμμένα και πρέπει να ψάξεις να τα βρεις. Τον τελευταίο καιρό, μένω στην περιοχή της Ακρόπολης γιατί είναι μια από της γειτονιές αυτής της πόλης που μου αρέσει πολύ.

Τα τελευταία χρόνια έχω μια αίσθηση εικονικής πραγματικότητας. Ολο αυτό το θέμα με την οικονομική κρίση σα να είναι οργανωμένο για να αναδιανεμηθεί ο πλούτος. Και βέβαια, βλέπω ότι η λεγόμενη κρίση έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και από τους πολιτικούς και από κάποιους συμπολίτες μας. Ακούω συνεχώς για περικοπές αλλά δεν πείθομαι για το αν θα οδηγήσουν στο συνολικό καλό του τόπου. Ισως, το θετικό μέσα από αυτή τη συγκυρία να είναι να επαναξιολογήσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας σε πιο ρεαλιστικές και ουσιαστικές βάσεις.

Πολιτισμός μπορεί να υπάρξει κι εντός κρίσης. Πολιτισμός, άλλωστε, δεν είναι μόνο οι καλές τέχνες αλλά και η καθημερινότητά μας. Από κει άλλωστε θα έπρεπε να πηγάζει κι εκεί να στοχεύει κάθε πολιτιστική προσπάθεια. Αλλιώς, αν βρίσκεται κλεισμένος μέσα σε θέατρα και γκαλερί, αν είναι δηλαδή είδος πολυτελείας, ας μην υπάρχει κιόλας.

Θα ήθελα να κάνω διάφορα επαγγέλματα, γιατρός, δικηγόρος κλπ. Και να που επέλεξα μια δουλειά όπου την ώρα της παράστασης ζω τη ζωή των ρόλων μου σε συμπυκνωμένη μορφή. Όμως, σαν από πάντα να ήμουν μέσα στο θέατρο. Από μικρό παιδί έστηνα παραστάσεις φτιάχνοντας ακόμα και σκηνικά-κοστούμια, χορεύοντας, τραγουδώντας, καλώντας κόσμο για να με δει. Μετά, στο σχολείο, υποδυόμουν τον καλό μαθητή αλλά εγώ πάντα με θυμάμαι να παίζω και να απολαμβάνω την ηλικία μου.