Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα κόλπα που επιστρατεύει μια διαφήμιση προκειμένου να σε πάρει με το μέρος της, να σε κάνει να την προσέξεις. Παιδικές μνήμες φρεσκοπλυμένες με ένα καινούργιο μαλακτικό ρούχων, πρώτοι έρωτες που σου άφησαν λεκέ από σοκολάτα γάλακτος, φιλίες -αντρικές κυρίως- που κρατούν μια ολόκληρη ζωή και γιορτάζονται με δεκάδες μπουκάλια μπύρας. Ως κοινό, είμαστε πλέον πολύ καλά εκπαιδευμένο. Γι’ αυτό και λιγότερο ευσυγκίνητο. Σαν να έχουμε κάνει όλα τα εμβόλια και τίποτα πια δεν μπορεί να μας διαπεράσει.
Αυτή την εποχή όμως προβάλλεται μια διαφήμιση αφοπλιστικά συγκινητική. Εκεί που νόμιζες ότι τα έχεις δει όλα, ότι δεν μπορεί κάτι που πετάει στον διαφημιστικό αέρα όχι μόνο να σου τραβήξει την προσοχή, αλλά να σε κάνει να βουρκώσεις κι από πάνω, ήρθε αυτό το σποτ, με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Πετρούνια, μητέρα του χρυσού Ολυμπιονίκη της ενόργανης γυμναστικής Λευτέρη Πετρούνια.
Η διαφήμιση αυτή σε συγκινεί επειδή ακριβώς δεν είναι «σκηνοθετημένη», ούτε «καλοπαιγμένη». Είναι αυθεντική. Θα μπορούσε να θεωρηθεί κλισέ αν δεν πετύχαινε, να βγει γλυκερή, προβλέψιμη, να εκβιάσει το συναίσθημα και τελικά να μην το πάρει ποτέ με το μέρος της. Ελα όμως που πέτυχε…
Και κάπως έτσι, στην εποχή της αυτόματης παράκαμψης διαφήμισης (skip add) στο You Tube, απλά δεν σου πάει η καρδιά να παρακάμψεις τη συγκεκριμένη. Θέλεις να τη βλέπεις ξανά και ξανά.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας γεννήθηκε το 1990. Η χρονολογία της γέννησής του, το γεγονός ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί που μεγάλωσε όχι μόνο μέσα στα γυμναστική αλλά και μέσα στην τεχνολογία, έχει πολύ μεγάλη σημασία για την επιτυχία και την αληθοφάνεια του συγκεκριμένου σποτ.
Στη διαφήμιση βλέπουμε πολλά όχι κατασκευασμένα, αλλά αληθινά πλάνα από τον Λευτέρη σε μικρότερη ηλικία. Να μιλάει, να γελάει, να παίζει με τους φίλους του, να προπονείται. Σε κάποιες παλιότερες γυμναστικές επιδείξεις, φορά ένα συγκεκριμένο μπλουζάκι, το οποίο αργότερα μέσα στο ίδιο σποτ, θα δούμε τη μητέρα του να το ανακαλύπτει σε ένα συρτάρι και να το αγκαλιάζει στις παραμονές ενός σημαντικού αγώνα.
Σκεφτείτε το λίγο: όταν χάρη στην τεχνολογία, διαθέτεις πλέον τόσα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα του ίδιου του εαυτού σου, έχεις ανά πάσα στιγμή έτοιμο ένα βίντεο ζωής. Αυτή την ντοκιμαντερίστικη λογική ακολούθησε λοιπόν με πολύ έξυπνο τρόπο και το συγκεκριμένο διαφημιστικό, αντλώντας υλικό από την παιδική φωνούλα του μικρότερου ηλικιακά Λευτέρη, τις πρώτες προπονήσεις, τον αγορίστικο ενθουσιασμό με τον οποίο μιλάει στη μαμά του για ακόμα ένα τρομερό ακροβατικό που έκανε στο γυμναστήριο, για να φτάσουμε στον 27χρονο πλέον πρωταθλητή, που μιλά στη μητέρα του μέσω skype και της λέει ότι έχει αγωνία εν όψει του αγώνα.
Κάθε φορά, εξίσου ανατριχιαστική η στιγμή που βλέπουμε τη μαμά Πετρούνια να προσεύχεται μόνη στο δωμάτιό της, την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη οικογένεια βρίσκεται μπροστά από την τηλεόραση στο σαλόνι και παρακολουθεί ακόμα μια μεγάλη στιγμή του Λευτέρη.
Ναι, σίγουρα αυτό που βλέπουμε στη διαφήμιση είναι σκηνοθετημένο, αλλά είναι πιστή αναπαράσταση του τελετουργικού μιας μάνας που επί τόσα χρόνια κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, προσεύχεται στα ίδια εικονίσματα, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα απολύτως στο γούρι του παιδιού της.
Και πόσο αληθινή αυτή η σκηνή: όταν συντελείται κάτι τόσο σημαντικό, δεν έχεις τη δύναμη καν να το κοιτάς, προτιμάς να βρίσκεσαι κάπου αλλού και να στέλνεις από εκεί τη θετική σου ενέργεια. Ενα σκηνικό σχεδόν μεταφυσικό και βαθιά ανθρώπινο.
Το βλέμμα που έχει ο Λευτέρης όσο αιωρείται ανάμεσα στους κρίκους -το άθλημα που είναι «σήμα κατατεθέν» του-, μαρτυρά ότι και αυτό το χρυσό μετάλλιο είναι δικαιωματικά δικό του. Η μητέρα αφουγκράζεται τις αντιδράσεις των συγγενών από το μέσα δωμάτιο, αντιδρά με μικροσυσπάσεις του προσώπου της, για να φτάσει στην απόλυτη ευτυχία όταν ο Λευτέρης προσγειωθεί με έναν απογειωτικό τρόπο στο έδαφος.
Το σποτ τελειώνει με τον πρωταθλητή να μπαίνει στο σπίτι και να φωνάζει τη μητέρα του. Της φοράει το χρυσό μετάλλιο στον λαιμό, σαν το πιο πολύτιμο περιδέραιο που μπορεί να προσφέρει ένας άνδρας όταν αγαπάει πολύ μία γυναίκα. Ακριβώς επειδή δεν το αγόρασε, αλλά το κέρδισε.
Και αποτελεί και η ίδια κομμάτι αυτής της νίκης, έτσι συντονισμένη που ήταν με όλες της τις αισθήσεις όσο εκείνος έπρεπε να κρατηθεί ακίνητος, ανέκφραστος και άψογος ανάμεσα σε δύο κρίκους, απέναντι στους κριτές, μπροστά σε τόσους θεατές.
Πίσω από το σλόγκαν «Ενα ποτήρι γεμάτο αγάπη» και μέσα από αυτή την τόσο βιωματική αφήγηση, είναι σαν να έχεις μηδενίσει μέσα σου και να συγκινείσαι για πρώτη φορά με κάτι τόσο αρχέγονο: την αγάπη μιας μάνας που σου θυμίζει αυτήν που έχεις, ή αυτήν που θα ήθελες να έχεις. Μια μάνα που φυλάει τα πάντα μέσα σε συρτάρια – και εσένα από κάθε κακό.