Η δίκη της γενικής διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου άρχισε στις 12 Δεκεμβρίου και θα διαρκέσει ως τις 30 του μήνα. Η Σιδηρά Κυρία της Οικονομίας κατηγορείται για αμέλεια σε βάρος των γάλλων φορολογούμενων και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης ενός έτους με πρόστιμο €15.000, σε περίπτωση που καταδικαστεί – αυτό ορίζει η γαλλική νομοθεσία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αιτία για αυτή την περιπέτεια είναι η αμφιλεγόμενη καταβολή αποζημίωσης €400 εκατ. από το γαλλικό κράτος προς τον επιχειρηματία και φίλο του Νικολά Σαρκοζί, Μπερνάρ Ταπί. Η αποζημίωση καταβλήθηκε το διάστημα που η Κριστίν Λαγκάρντ διατελούσε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της Γαλλίας (2007-2011), επί προεδρίας Σαρκοζί. Ο Μπερνάρ Ταπί είχε υποστηρίξει οικονομικά τον Νικολά Σαρκοζί στις εκλογές του 2007 και είχε υπάρξει, μεταξύ άλλων, πρόεδρος της γαλλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Μαρσέιγ από το 1986 έως το 1994. Επί της προεδρίας του Ταπί, η Μαρσέιγ έγινε Πρωταθλήτρια Γαλλίας και το 1993 κέρδισε το Champions League. Προβλήματα με τον νόμο, ο επιχειρηματίας είχε συχνά. Ενα από αυτά ήταν η κατηγορία, το 1993, ότι “πούλησε” ένα παιχνίδι της Μαρσέιγ με τη Βαλενσιέν για να μην κουράσει τους παίκτες του και να έχουν ενέργεια για σημαντικότερους αγώνες. Κατόπιν τούτου, η Μαρσέιγ έχασε τον τίτλο της Πρωταθλήτριας αλλά όχι τον τίτλο του Champions League. Υποβιβάστηκε όμως αργότερα στη Β’ Κατηγορία, εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών, οι οποίες αποδόθηκαν ανοιχτά στον Μπερνάρ Ταπί.
«Αν ήμουν αμελής; Όχι, και με τους ισχυρισμούς μου θα προσπαθήσω να σας πείσω γι’ αυτό», δήλωσε η Κριστίν Λαγκάρντ τη Δευτέρα, όταν άρχισε η δίκη, στην πρόεδρο του δικαστηρίου. Και ανέφερε ότι είναι βαθιά σοκαρισμένη από την επιθετικότητα των ερευνητών της αστυνομίας.
Η «ροκ σταρ της Οικονομίας» δήλωσε στο δικαστήριο πως δεν σκοπεύει να μείνει σιωπηλή και πως είναι σίγουρη για τον εαυτό της ότι δεν έκανε τίποτε κακό. Αρνήθηκε ότι έδειξε ειδική μεταχείριση στον επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί ή ότι εκτέλεσε εντολές του Νικολά Σαρκοζί υπέρ του προσωπικού φίλου του και σε βάρους του γαλλικού ταμείου.
«Η αμέλεια δεν είναι μια αξιόποινη πράξη χωρίς πρόθεση. Είμαστε αμελείς καμιά φορά στη ζωή. Εγώ όμως έκανα τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορούσα, εντός των ορίων που γνώριζα…», δήλωσε σχετικά και στη γαλλική τηλεόραση France 2.
«Ελπίζω πως τελικά θα αποδείξω ότι δεν είμαι με κανέναν τρόπο ένοχη για αμέλεια αλλά ότι έπραξα κατά συνείδησιν… και με μοναδικό μέλημά μου το δημόσιο συμφέρον», ανέφερε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Η Λαγκάρντ εξελέγη το καλοκαίρι του 2016 για δεύτερη φορά (και μάλιστα παμψηφεί) επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τότε αντιμετώπιζε ήδη τις κατηγορίες για αμέλεια, ωστόσο ο γάλλος υπουργός Οικονομικών, Μισέλ Σαπέν, ανέφερε ήδη από τον Δεκέμβριο του 2015 ότι οι κατηγορίες αυτές δεν θα την εμπόδιζαν να διατηρήσει τη θέση της Γενικής Διευθύντριας.
Χαίρει ιδιαίτερων συμπαθειών τελικά η πρώτη γυναίκα επικεφαλής του ισχυρού διεθνούς οικονομικού θεσμού; Και ποια είναι η αλήθεια σε αυτή την υπόθεση;
Πράγματι ακολούθησε τις οδηγίες του Νικολά Σαρκοζί και έμπλεξε η ίδια σε αυτό το οικονομικό σκάνδαλο; Ή αισθάνεται τόσο ισχυρή και σίγουρη για τον εαυτό και την αθωότητά της ώστε θα αρνηθεί μέχρι τέλους τις κατηγορίες για αμέλεια και θα υποστηρίξει ότι ενήργησε με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον;
Ολα αυτά δείχνουν πράγματι ισχυρό χαρακτήρα. Δείχνουν μια γυναίκα μεγάλης αντοχής. Αποφασισμένη για όλα και αποφασισμένη να κρατήσει ψηλά το κεφάλι μέχρι την τελική αθώωση. Αν αυτή δεν έρθει, ίσως τελικά παραιτηθεί από τα ηνία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λόγω αναξιοπιστίας.
Όμως κάτι τέτοιο τώρα δεν δείχνει να το σκέφτεται, καν. Κι αν εν πάση περιπτώσει το σκέφτεται, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν είναι από τις γυναίκες που μυξοκλαίνε. Το παράστημά της το διατηρεί υψηλό.
Η κυρία με τις τσάντες Hermès, τα μεταξωτά φουλάρια, και το γαλλικό, λευκό καρέ δεν είναι από αυτές που ανακουφίζουν τον πόνο του άλλου. Είναι από αυτές που λένε «αυτός ο λογαριασμός βγαίνει» ή «δεν βγαίνει»
Κι εμείς τι θα προτιμούσαμε τελικά; Να αθωωθεί για να επιμείνει στο κούρεμα του ελληνικού χρέους ή να καταδικαστεί, επειδή ούτως ή άλλως δεν ελπίζουμε πια σε τίποτα και επιπλέον έχουμε ακόμη φούρκα για τις δηλώσεις της, σε συνέντευξη του 2012, για τους Ελληνες που πέρασαν καλά και που τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν; Ή για το άλλο, το ωραίο, της ίδιας χρονιάς, «δεν διαπραγματεύομαι (σ.σ ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής) και δεν έχω καμία διάθεση να διαπραγματευθώ».
Βασικά καλό είναι να το ξεκαθαρίσουμε πως η Κριστίν Λαγκάρντ είναι μια σκληρή παίκτρια και πως, είτε αθωωθεί είτε καταδικαστεί, η δική μας ζωή δεν αναμένεται να αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Ή μπορεί και να αλλάξει, αλλά όχι επειδή μας λυπήθηκε ή επειδή μας συμπόνεσε.
Γυναίκες σαν την Λαγκάρντ έχουν σχέδιο, δρουν βάσει πλάνου και όταν είναι να δώσουν λεφτά ή να χάσουν λεφτά επικαλούνται μόνο συμφωνημένους κανόνες και ξερά, λογικά επιχειρήματα. Αυτό κάνει και τώρα άλλωστε μέσα στο γαλλικό δικαστήριο για τον εαυτό της.
Οσο για εκείνα τα χαμόγελα, τότε, στον Γιάνη Βαρουφάκη, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, ΟΚ, μπορεί να ήταν χαμόγελα εκτίμησης, μπορεί να ήταν σε διάθεση για δημόσιες σχέσεις, μπορεί να ήταν και απλώς γυναικεία ματαιοδοξία. Προφανώς η 60χρονη Λαγκάρντ είναι «μάχιμη» σε όλα τα πεδία. Πάντως σίγουρα δεν ήταν χαμόγελα που ανακούφισαν έστω και στο ελάχιστο τη δική μας τραγική κατάσταση.
Η κυρία με τις τσάντες Hermès, τα μεταξωτά φουλάρια, και το γαλλικό, λευκό καρέ δεν είναι από αυτές που ανακουφίζουν τον πόνο του άλλου. Είναι από αυτές που λένε «αυτός ο λογαριασμός βγαίνει» ή «δεν βγαίνει». Τελεία και παύλα.