Την Κυριακή το βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο. Από εκείνα της βαρυστομαχιάς. Είδα, λέει, ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος στην «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (ή μήπως στο «Ταπεινός και Καταφρονεμένος»; – τα μπερδεύω) ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Που μετά από χρόνια προσφυγιάς και κατατρεγμού, πρωί πρωί με την «Αυγή» (παραμάσχαλα) και μέσα στο λιοπύρι, με το πηλοφόρι και το μυστρί, έφτιαξε ένα τσαρδί, όχι για εκείνον. Για τη φουκαριάρα τη μάνα του. Απλώς, με το που άνοιξε η πόρτα, είδαν φως και μπήκαν λοιποί συγγενείς και φίλοι… Και μετά ξύπνησα. Και έμαθα για τον πρόεδρο της Nεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλο. Και είπα «όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε τώρα». Και είναι σαν το όνειρο να μην τελείωσε ποτέ.
Τέτοια άλωση της λογικής από το συναίσθημα (όπως πολλοί ορίζουν το μελό) επενδεδυμένη σε πολιτικό λόγο δεν έχω ξαναδεί, τόσα χρόνια Like-ίστρια. (Επίσης και τόσο ασύντακτο και τόσο ασυνάρτητο κείμενο αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Στο «Ο Ιάσων και το σόι του» του λοιπόν, η πρώτη πράξη κάνει λόγο για τοποθετήσεις ημετέρων σε δημόσιες θέσεις. Ακολουθεί όμως ένα παραλήρημα – απάντηση του ιδίου για παππούδες που ήταν παπάδες και δικαστές του ΕΑΜ, γιαγιάδες ΕΠΟΝίτισες, αντάρτες που χόρευαν στα βουνά, μακρινούς θείους που εκτελέστηκαν, κάποιους άλλους που δεν εκτελέστηκαν και λοιπά εμφυλιοπολεμικά. Κάτι παρόμοιο έχω να ματακούσω από τότε που πήγαμε σινεμά, πιτσιρικαρία κι εμείς εκείνες τις εποχές στα κόμματα, για να κράξουμε την «Ελένη» του Γκατζογιάννη. Τι σημασία έχει που τα έλεγε η άλλη πλευρά. Η ρητορική του μίσους έχει μια και μόνο διάλεκτο.
Ο θείος του που εκτελέστηκε αν ήξερε ότι τον έφαγε το χώμα για μια θέση στο Δημόσιο, θα είχε αναστηθεί για να αυτοκτονήσει
Το έργο όμως έχει και συνέχεια. The days after. Που ήταν αυτός μικρός και άκουγαν στο σπίτι «Άξιον Εστί» και μετά πήγαιναν στις καταλήψεις και ο αδελφός του τον ζύμωνε (έτσι το γράφει, έτσι το γράφω) και μετά έπαθε υπερκόπωση από τις καταλήψεις (αφού σε χαλάει ρε παιδί μου η κατάληψη κοψ΄την κι εσύ να βρεις την υγειά σου) και μετά έγιναν κυβέρνηση.
Κι έρχεται τώρα αυτός ο Ιάσονας, καβάλα στο Χρυσόμαλλο Δέρας της εξουσίας, και σου λέει, με τον τρόπο του, ότι ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε. Οοοοοχι! Το πλάνο πάγωσε για καμιά 65αριά χρόνια. Και τώρα που ξεπάγωσε, ο καταφρονεμένος όχι μόνο θα πάρει τη ρεβανς και θα γίνει πρωτονεοαλαίος αλλά θα τοποθετήσει σε δημόσιες, καλά πληρωμένες, θέσεις όλο του το σόι. (Εκτός από τον πατέρα του ίσως επειδή είναι, όπως ο ίδιος γράφει, χοντρός. Και για να γκρεμιστεί το τείχος του καπιταλισμού υποθέτω ότι χρειάζονται σβέλτοι και μικροκαμωμένοι). Πάντως το κατάφερε ο μπαγάσας. Μια χαρά έκανε το «Ψυχή βαθιά» «Λόγια ρηχά».
Ας πει κάποιος στο παλικάρι ότι τέτοια μελούρα σενάριο δεν αγοράζει πια ούτε χρεοκοπημένη εταιρεία παραγωγής στην Κούβα. Και ότι ο θείος του που εκτελέστηκε αν ήξερε ότι τον έφαγε το χώμα για μια θέση στο Δημόσιο, θα είχε αναστηθεί για να αυτοκτονήσει. Και ότι από χθες οι παλιοί και οι πραγματικοί Αριστεροί κλαίνε όταν βλέπουν αυτήν την απροκάλυπτη εργαλειοποίηση των αγώνων τους. Και ότι έναντι ανταλλάγματος μάχονται μόνο οι μισθοφόροι. Και ότι ο υπουργός στην Κυβέρνηση του Βουνού Πέτρος Κόκκαλης έχει γράψει : «Οταν εμείς θα επιβληθούμε σαν καθεστώς δεν θα θελήσουμε να παίξουμε το ρόλο νικητών απέναντι νικημένων. Η αποστολή θα είναι να συνεχίσουμε την πάλη ώστε οι νικημένοι να γίνουν κι αυτοί νικητές». Και ότι χειρότερη από την αμαρτία είναι η αλαζονεία της αρετής.
Και στη γενικότερη αντίληψη «αν δεν εμπιστευόμαστε τους συγγενείς μας ποιους θα εμπιστευόμαστε» (ή όπως είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελος ότι με το να στοχοποιούμε αυτές τις οικογενειακές προσλήψεις είναι σαν να σπιλώνουμε τον θεσμό της οικογένειας) έχω να πω ότι αλίμονο αν εμπιστεύεσαι μόνο τους συγγενείς σου φίλε. Με τέτοια μίζερη εσωστρέφεια δεν την βγάζεις καθαρή «…δεν πα’ να είσαι κι ο Σχινάς» που τραγουδάει και η Καίτη Γαρμπή.