Παίδες μου αγαπημένοι, ως γνωστόν, όλα τα ελαττώματα μπορεί να τα έχω (και ας μη κοροϊδεύομαστε, τα έχω), οπορτούνι όμως δεν είμαι. Με γνωρίσατε ένα αγνωστικιστικό τομάρι και παραμένω ένα αγνωστικιστικό τομάρι. To Πάσχα παρόλα αυτά είναι η αγαπημένη μου γιορτή – ειδικά μετά από εκείνο το ζοφερό Πάσχα που είχα τις μαύρες μου και το ‘σκασα σ’ ένα χωριό με 7 κατοίκους στην Πάτμο. Εκεί έζησα φυγάδας και προσκυνητής και πετεινό του ουρανού: εγώ, μία καλύβα μ' ένα σλίπινγκ μπαγκ, το κοινόχρηστο γαϊδούρι (με την καλή έννοια) και μια γειτόνισσα κατσίκα με τα κατσικάκια της. Ξύπναγα όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα κάθε πρωί, κυλιόμουνα στο χορτάρι για να κολλήσω λίγη απ’ τη μυρουδιά του και να καινουργέψω, έτρωγα ψωμί με χλωρό τυρί που μου έφερνε ο νέος κολλητός μου, ο Ζήσης ο βοσκός, μάζευα παπαρούνες για να στολίσω το καλύβι, μάζευα χόρτα για να βράσω, όπως μου έμαθε η κυρία Μαίρη, 86 ετών αλλά πολύ μπαμπάτσικη, και μετά καβαλούσα άτσαλα α λα Αλίκη το γαϊδουράκι τον Νότη (επίσης κολλητάρι μου) και κατέβαινα στο μεγάλο χωριό που είχε και εκκλησία. Εκεί έπιανα μια γωνιά κι άκουγα τους χαιρετισμούς με πρωτοφανή προσήλωση. Εκεί έπαθα και την πλάκα μου. Οι στίχοι είναι καταπληκτικοί, σας το λέω (η ζωή θανάτω, λ.χ. σου φωνάζει με δυο λεξούλες τι βλάκας είσαι που ζορίζεσαι τόσο με τον φόβο του θανάτου, όταν θα πρεπε να τον γιορτάζεις γιατί αυτός και μόνο αυτός είναι που κάνει τη ζωή σου ζωντανή) αλλά και η μελωδία τα σπάει. Μετά γυρνάγαμε εγώ κι ο Νότης σπίτι μας κι αράζαμε μαζί με το αφεντικό του σε μια κουρελού μετρώντας τα αστέρια. Το φαΐ μετρημένο: Χόρτα, λάδι, λεμόνι, τυρί. Το ποτό κομμένο. Μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη είχα γίνει κάπως σαν διάφανη και τα αυτιά μου έπιαναν ήχους πρωτοφανέρωτους σαν να να 'χα φάει το μανιτάρι των Ινδιάνων της κοιλάδας Σονόρα: Την κουκουβάγια στα δέντρα χιλιόμετρα μακριά και τα σκαθάρια στο χώμα δίπλα μου. Τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί μάζεψα με τα κορίτσια του μεγάλου χωριού μαργαρίτες, άγρια κρίνα, πασχαλιές και πρασινάδες και μετά το ρίξαμε στην ολονυχτία/πάρτι/στόλισμα ενός τόσο γαμάτου επιταφίου που θα έβγαινε χαλαρά Μις Άνοιξη σε κάθε πανελλήνιο κομπετίσιο πασχαλινής χλωρίδας.
Φέτος, μετά τα άγρια ζόρια που τράβηξα (που τραβήξαμε μαζί και μόνος του ο καθένας), χρειάζομαι κάποιον να μου ξαναθυμίσει επειγόντως γιατί η άνοιξη γράφεται με Α. Θα ζητήσω πολιτικό άσυλο, λοιπόν, ξανά στο καλύβι μπας και μπορέσουν οι πασχαλίτσες, ξέρετε, την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν. Θα εξομολογηθώ τα κρίματά μου στα ραδίκια κι αν χρειαστεί ας με δικάσει ο κούκος και τα αηδόνι – όχι ο ζοφερός όχλος του τουίτερ διάολε. Μετά θα δώσω κρυφή εντολή στα κύτταρά μου να ξανανθίσουν (και δη στα εγκεφαλικά που είναι πιο καμένα, λόγω έντονης παρουσίας Καμμένου στη ζωή μας). Θα ξαπλώσω στο χώμα και θα στήσω αυτί να ακούσω τα μυρμήγκια να δουλεύουν. Και αφού νηστέψω από βλαστήμιες, κατάρες και βραδινά δελτία ανήμερα, θα προσευχηθώ υπέρ της Ελλάδας και της νέας κυβέρνησής της. Ελπίζω να δώσει χείρα βοηθείας και ο αναστηθείς Κύριος κι ας του το ζητάει μια γκιαούρισσα. Να μη νίπτει τας χείρας του κι αυτός. Να στείλει εν ανάγκη έναν άγγελο με μορφή ανθρώπου (όχι Γερμανού, πλιζ Λόρντ, γιατί δεν θα εισακουστεί) και να ανακράξει: Για το όνομα του λαού ρε παιδιά, σοβαρευτείτε μπας και σωθούμε πριν είναι πολύ αργά! Αμήν, αμήν λέγω υμίν: Το κόλπο της ανάστασης δεν πιάνει εύκολα επί χωρών.
PS: Αφιερωμένο σε όλους σας το Save me, αυτή η τραγουδάρα από την ταινιάρα Magnolia γιατί, ναι παίδες, μόνο η τέχνη μπορεί -αν κάποιος μπορεί- να μας σώσει.