Παίδες μου αγαπημένοι, δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση αλλά δεν χειροτέρεψαν ραγδαία μόνο τα οικονομικά μας από το 2009 και μετά. Την κάτω βόλτα πήραν και τα ερωτικά μας. Πρώτα απ' όλα άρχισε να ξεφτίζει το mood που λένε. Στα καφέ τα αγόρια της αριστεράς και της προόδου αναλύουν τη γνώμη του Ζίζεκ για τον κινηματικό χαρακτήρα του dress code του Βαρουφάκη και τα φιλελέδια στοιχηματίζουν ποια γραβάτα τους θα κάψουν (όχι τη Ζένια) αν ποτέ βγουν τα νούμερα με τους υπολογισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Από γκόμενες μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου συζητείται και, φοβάμαι, όχι με την καλή έννοια…
Για τα κορίτσια ισχύει το ίδιο – ακόμα και οι πασταφλώρες συζητάνε πια πόσο τους έκοψε το χαρτζιλίκι ο μπαμπάκας (10%) και όχι πόση γράμμωση έχει πετύχει ο Τζιάνι στο γυμναστήριο. Πρώτα απ' όλα ο Τζιάνι ξαναέγινε Γιάννης. Έπειτα το γυμναστήριο δεν είναι πια τόσο μοδάτο γιατί φράκαρε από τους άνεργους που σηκώνουν βάρη, τρέχουν σε διαδρόμους, χτυπιούνται σε ποδήλατα για ακατανόητους σε μένα λόγους. (Make abs not love). Μια ψυχολόγος φίλη μου, μου αποκάλυψε ότι αυτό συμβαίνει συχνά σε εποχές γενικευμένου άγχους και αβεβαιότητας. Ο άνθρωπας νιώθει ότι δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα στη ζωή του και αποφασίζει να ελέγξει τουλάχιστον αυτό που μπορεί: το σώμα του. Το βαράει λοιπόν αλύπητα, όπως ακριβώς οι φυλακισμένοι εδώ που τα λέμε, για να αντλήσει τη μικρή χαρά πως έχει κάτι under control, βγαίνοντας τελικά out of control.
Άνθρωποι που δεν έδιναν δεκάρα για τους δείκτες του χρηματιστηρίου και νόμιζαν πως τα εχθρικά funds ήταν αντάρτικα σώματα του εχθρού (και ένα δίκιο το είχαν), τώρα ξεκοκαλίζουν τις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων στα λεωφορεία μουρμουρίζοντας ακατάληπτες λέξεις. Δεν κοιτάζουν καν γύρω τους για ένα πρωινό οφθαλμόλουτρο. Οι φοιτητές σταμάτησαν το ψηστήρι και χτυπιούνται να τελειώσουν και να πάρουν τα μάτια τους να φύγουν απ' τη χώρα μπας βρουν καμιά δουλειά. Πού καιρός για sexting – πολλώ μάλλον για real sex…
Οι μόνοι που απέμειναν να σκορπάνε ερωτικά vibes στους δρόμους της Αθήνας είναι κάτι μεσήλικες (προς ηλικιωμένοι) τύποι, σαν κι αυτόν που με πλεύρισε προχτές στην Κάνιγγος όπου χάζευα μια αφίσα για μια συναυλία. Με πλησιάζει τρίζοντας μέσα στην γκρί σουρί κοστουμάρα του και μου λέει με γλυκό χαμόγελο:
– Δεσποινίς…
– Μάλιστα, λέω ευγενέστατη εγώ.
– Είμαι διευθυντής μιας τράπεζας…
Γουρλώνω τα μάτια εγώ και προσπαθώ να θυμηθώ σε ποια τράπεζα χρωστάω…
– Μάλιστα, λέω με φωνή πιο αγχωμένη
– Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως έχετε καιρό να πίναμε ένα καφεδάκι κάπου εδώ κοντά… Έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα…
Από τη μια ανακουφίστηκα κι από την άλλη έμεινα μαλάκας. Τι διάολο γίνεται εδώ; Οι τράπεζες εκτός από το πορτοφόλι μας, το ψυγείο μας, τον ύπνο μας, το μέλλον μας, θα κάνουν κατάληψη και στο κρεβάτι μας τώρα;
-Συγνώμη κύριε, του είπα με ακόμα πιο γλυκό χαμόγελο, δεν θέλω να σας προσβάλλω αλλά βγαίνω μόνο με διαχειριστές εχθρικών funds. Για να τα κάνω λιγότερο εχθρικά, καταλαβαίνετε…