Οι προεκλογικές ημέρες είναι πονηρές και απαιτούν εκ των πραγμάτων, κυρίως οι αυτοδιοικητικές, μια λογική απόσταση ασφαλείας. Παρότι θα είχε κανείς να σχολιάσει κάμποσα για την πληθώρα των συμμετεχόντων και την ευδαίμονα διάθεση πολλών – η αισιοδοξία που εκπέμπουν, η διάχυτη ευφορία και ο ενθουσιασμός τους παραπέμπει μάλλον σε ατμόσφαιρα πανηγυριού παρά σε αγωνία υποψηφίου.
Θα ασχοληθώ λοιπόν με ένα θέμα πιο ανώδυνο: την ομορφιά και τη γοητεία των υποψηφίων. Με αφορμή τις φωτογραφίες που αναρτώνται στον Τύπο ή στο f/b , αναλογίζομαι ότι οι όμορφοι άνθρωποι βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση –τι να λέμε τώρα;– από κάποιους άλλους ελάχιστα ευνοημένους απ’ τη φύση, έως καθόλου· βλέπεις στο μάτι τους, στο πρόσωπο, στο στήσιμό τους την αυτοπεποίθηση, το ύφος τους αποπνέει ήδη τη σιγουριά τού νικητή.
Αναμφισβήτητα, περισσότερες πιθανότητες να κάνουνε καριέρα έχουν οι ευειδείς από ότι οι αδικημένοι απ’ τη φύση.
Όχι, όχι δεν γίνεται με ίσους όρους ο προεκλογικός αγώνας τους, ο ανταγωνισμός του είναι άνισος. (Μάλιστα, δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει ποτέ δίκαιη αξιολόγηση. Αφού ακόμα κι εκεί που απαιτούνται προσόντα άλλα, φωνητικά λχ, στο τραγούδι, πολλοί πάρα πολλοί αδιαφορούν εντελώς για τη στριγγιά φωνή, αρκεί να είναι το κορμί ‘φωνάρα’).
Βέβαια οι άνθρωποι ταυτίζουν, λανθασμένα, τη γοητεία με την ομορφιά. Όμως δεν είν’ το ίδιο πράγμα. Γοητευτικός μπορεί να είναι κι ένας κακομούτσουνος, ενώ το κάλλος ενδέχεται να είναι ψυχρό και αποκρουστικό. Η γοητεία είναι κατάσταση που απορρέει από μέσα, έχει να κάνει με το ταμπεραμέντο τού ανθρώπου κι αντανακλά το σύνολο τού μέσα κόσμου. Όταν το μέσα είναι ακατοίκητο, τότε το έξω γίνεται αποκρουστικό και απεχθές, όσο όμορφο κι αν δείχνει.
Όμως χρειάζεται ικανότητα να ξεχωρίζεις το ένα απ’ τ’ άλλο, θέλει ένα ταλέντο να διεισδύεις στο μυαλό και στην ψυχή τού αλλουνού. Αν δεν είσαι εξασκημένος κι επαρκής, πέφτεις στη λούμπα.
Κι όταν αυτή η σύγχυση συμβαίνει με τα πρόσωπα της πολιτικής, άστα να πάνε. Οσοι, ξεγελώντας ψηφοφόρους αναρριχώνται στην πολιτική σκηνή μέσω του ευειδούς προσώπου (ενώ μέσα τους είναι αδίστακτοι, θρασείς και εκμεταλλευτές, ικανοί να πουλήσουν και τη μάνα τους ακόμα για να κρατηθούν στην εξουσία) σέρνουν πίσω τους καράβια και, βεβαίως, φέρνουν την καταστροφή.
Πρέπει να περιμένεις να γεράσουνε, να μπαταλιάσουν, να γίνουν σαν σακιά αδειανά. Να αρχίζουν οι ώμοι τους να γέρνουν εμφανώς, να κρεμάσουνε οι παρειές, τα μούκουλα να γίνουν σαν της γαλοπούλας, τα μπούτια απ’ τα πάχητα της εξουσίας να ενώνονται και να τρίβονται αναμεταξύ τους. Αλλά μέχρι τότε, έχουν παρασύρει κόσμο και κοσμάκη κι έχουν αφήσει πίσω τους ερείπια.
(Κοίτα πού έμπλεξα! είπα να μιλήσω για την ομορφιά, ένα θέμα ανώδυνο, και βγήκε εξίσου επικίνδυνο. Όμως δεν έχει ασχοληθεί κανείς, στα σοβαρά, με τη σαγήνη που ασκούν πρόσωπα ευειδή. Οι χειρότεροι δημαγωγοί. Οι πιο επικίνδυνοι λαϊκιστές. Ας μη μας μέλλεται να πέσουμε σε τέτοιο λάκκο).