Εχθροί στην ίδια πλαζ

Στις αρχές του καλοκαιριού κάτοικος παραθαλάσσιου οικισμού ζητούσε με επιστολή του προς τον αρμόδιο δήμαρχο την απαγόρευση του παιχνιδιού της ρακέτας στην παραλία της περιοχής του κάνοντας λόγο όχι μόνο για την ενόχληση που προκαλεί το (θορυβώδες) σπορ αλλά και για τον κίνδυνο τραυματισμού από κάποιο αδέσποτο μπαλάκι. Τα ειρωνικά σχόλια που προκάλεσε η πρωτοβουλία του υπενθυμίζουν πώς ως λαός με έντονο θυμικό ακόμα και στην παραλία δεν πηγαίνουμε μόνο για να δροσιστούμε.

Πηγαίνουμε και για να συνεχίσουμε τον πόλεμο που δίνουμε καθημερινά με τους γύρω μας. Για να επιβληθούμε με όπλα τις ρακέτες, τα κασετόφωνα, τα τάπερ, το αντηλιακό με άρωμα καρύδας (εξαιρετικό απωθητικό για όσους δεν αντέχουν την έντονη μυρωδιά του) και τις τσιριχτές φωνές των παιδιών μας σε μια «απόβαση στη Νορμανδία» α λα Ελληνικά, όπου εχθρός είναι ο κύριος της διπλανής ξαπλώστρας.

Το 2010, όποιος έπαιζε ρακέτες στην παραλία του Αγίου Νικολάου, στη Βουλιαγμένη, τιμωρούνταν με πρόστιμο 500 ευρώ σύμφωνα με απόφαση του δήμου Βουλιαγμένης. Στόχος «να διατηρηθεί η ποιότητα ζωής των κατοίκων της περιοχής και η προστασία τους από την ηχορύπανση». Το 2013 το Δημοτικό Συμβούλιο της Δυτικής Μάνης έπειτα από διαμαρτυρίες είχε απαγορεύσει τις ρακέτες στην παραλία Καλογριάς. Όμως ο «φασισμός της ρακέτας», δηλαδή η επιμονή των φανατικών του είδους να ασκούν το δημοκρατικό (;) δικαίωμα του παρά θιν’ αλός παιχνιδιού ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα καταστρέψουν την ησυχία όσων βρίσκονται γύρω τους, είναι μία μόνο από τις παραμέτρους της παραθαλάσσιας σύρραξης που μας κάνει αντίπαλους στην ίδια πλαζ.

Υπάρχουν και τα θαλάσσια σπορ. Διαβάζουμε: «Από το Γραφείο Γενικής Αστυνομίας του Κεντρικού Λιμεναρχείου Πειραιά, ανακοινώνεται η απαγόρευση της κυκλοφορίας των ιδιωτικής χρήσης ή εκμισθούμενων personal watercraft ή αλλιώς θαλάσσιων μοτοποδηλάτων ανεξαρτήτως τύπου ή και ονομασίας (sea beetle, sea bike, surf jet, jet ski κλπ.), κατά τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο 2017, μεταξύ των ωρών 14:00 έως 17:00, στις κάτωθι θαλάσσιες περιοχές (…)». Παρόμοιες απαγορεύσεις έβγαλαν το Λιμεναρχείο Σαρωνικού και άλλα λιμεναρχεία ανά την Ελλάδα. Το πόσο τηρούνται το διαπιστώνουμε εύκολα από το θόρυβο που κάνουν τα jet ski ενώ επιχειρούν ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους λουόμενους και από τους τραυματισμούς κολυμβητών που γίνονται θέματα στα δελτία ειδήσεων.

Το «savoir vivre» της παραλίας

Αν αυτές είναι σοβαρές παρατυπίες, καθώς βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή μας, υπάρχουν και τα μικροπαραπτώματα.

Οι γαϊδουρινές συμπεριφορές δια των οποίων διεκδικούμε το τίτλο του «Ελληνάρα της διπλανής ξαπλώστρας». Δεκάδες τα «savoir vivre της παραλίας» που δημοσιεύονται σε Τύπο και Διαδίκτυο, απέλπιδες προσπάθειες να μάθουν καλούς τρόπους άνθρωποι που γράφουν τους πάντες και τα πάντα στους λαστιχένιους πάτους των havaiana τους. Που ξεκινούν για μπάνιο και καταλήγουν να τσακώνονται. Ποιος είπε πως το θαλασσινό νερό κατευνάζει τα νεύρα; Που και αν τα (ψιλο)κατευνάζει, τη γαϊδουριά δεν την θεραπεύει.

Εχουμε και λέμε: «Η χρήση κασετόφωνου δεν ενδείκνυται αν γύρω σας βρίσκονται και άλλοι λουόμενοι». Στη διαπασών η ένταση, και η διπλανή κυρία βρίσκεται να διαβάζει τα ολοκαίνουρια «Τετράδια ονείρων» της Ζυράννας Ζατέλη ακούγοντας την ολοκαίνουρια επιτυχία του Σταμάτη Γονίδη «Υπάρχω και εγώ». Κάπως έτσι, το όνειρο γίνεται εφιάλτης.

«Τα τάπερ με τα κεφτεδάκια, τα τυράκια και τα βραστά αυγουλάκια να αποφεύγονται ειδικά σε οργανωμένες παραλίες». Εχεις πληρώσει εισιτήριο για να απολαύσεις τη μυρωδιά του θαλασσινού ιωδίου και νομίζεις πως κολυμπάς μέσα στην εσάνς της ξινισμένης φέτας _ γιατί και χωριάτικη σαλάτα περιλάμβανε το κολατσιό των διπλανών.

«Μην αφήνετε τα παιδιά να φωνάζουν διαρκώς και να παίζουν ανάμεσα στους άλλους λουόμενους».  Που παιδιά είναι, καί θα παίξουν καί θα φωνάξουν. Οταν όμως σπινάρουν στέλλοντας όλη την άμμο πάνω στο (εκτός από θανατηφόρο και) λαδωμένο κορμί σου, όταν σκάβουν τη λακκούβα που εσύ δεν θα δεις με αποτέλεσμα να φας τα μούτρα σου, όταν δεν βάζουν γλώσσα μέσα («μαμά κοίτα! Μαμά κοίτα! Μαμάαα κοίτααα!»), τότε εσύ φταις που ονειρεύεσαι πως τα παίρνει ο αέρας μαζί με το φουσκωτό φλαμίνγκο τους; Και τα προσγειώνει στην πιο μακρινή βραχονησίδα, κατά προτίμηση έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα;

«Σύμφωνα με το νόμο η παρουσία σκύλων στις παραλίες επιτρέπεται αρκεί το ζώο να συνοδεύεται, όπως επιτρέπεται να κάνετε μπάνιο στο σκύλο σας σε απομακρυσμένες παραλίες, εκτός εάν παραπονεθεί κάποιος λουόμενος». Τα αγαπάτε τα ζώα και λόγο να παραπονεθείτε δεν έχετε, ως τη στιγμή που ένα κόλεϊ βγαίνει από τη θάλασσα (λυτό, βεβαίως – βεβαίως) και έρχεται για να τιναχτεί ακριβώς από πάνω σας.  Ξαφνικά, τα μισείτε τα ζώα. Και τους ιδιοκτήτες τους.

«Με κοιτάζεις που σε κοιτάζω»…

Αυτά και άλλα πολλά δεν πρέπει να κάνουμε. Που όμως τελικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα κάνουμε, σε έναν πόλεμο που μεταφέρεται από τις γειτονιές μας στις θάλασσες για να κορυφωθεί μέσα στον Αύγουστο. Είναι θέμα αγωγής, κυρίως αυτό.

Προσφάτως, σε πλαζ της Αττικής, ελάχιστοι έσβηναν τα τσιγάρα τους σε τασάκια ή σε κυπελλάκια με νερό. Οι περισσότεροι επέμεναν να τα παραχώνουν στην άμμο. Γεμάτη η παραλία γόπες. Οι διπλανοί μου προσθέτοντας και τις δικές τους στη συλλογή, σχολίαζαν πως τα πέντε ευρώ της εισόδου ήταν υπερβολικά. «Από κάπου όμως πρέπει να βγει το μεροκάματο των υπαλλήλων που θα μαζέψουν τις γόπες που εσείς πετάτε» σχολίασε μια κυρία κοιτάζοντάς τους δολοφονικά. «Δεν σας επιτρέπω, εμείς θα τις πάρουμε τις δικές μας φεύγοντας» αντέδρασε (δήθεν) θιγμένη η θεριακλού. «Τότε γιατί τις πετάτε κάτω; Σας κοιτάζω ώρα». «Να μην κοιτάζετε εμάς, να κοιτάτε τη δουλειά σας!». «Δεν θα μου πείτε τι θα κοιτάζω!». Κοντολογίς… «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Και στην παραλία!