Ζω ένα δράμα. Δεν μου αρέσουν κι ούτε με εμπνέουν οι ταινίες που παίζονται αυτή την εβδομάδα εκτός ίσως της ταινίας του Παπαστάθη. Έτσι κάθομαι μπροστά στο φωτεινή οθόνη ενός υπολογιστή και δεν μπορώ να γράψω τίποτα που να μου αρέσει. Ένα σπάσιμο άνευ προηγουμένου.
Μια μεγάλη ταινία αυτή την εβδομάδα είναι Ο Χάρυ Πόττερ. Ο προτελευταίος κρίκος της χρυσοφόρου αλυσίδας. Συγγνώμη αλλά τώρα να καταπιαστώ με την παρουσίαση του Χάρι Πότερ δεν το μπορώ και δεν θα το κάνω. Άσε που νομίζω ότι δεν ενδιαφέρει τον μέσο σκληροπυρηνικό αναγνώστη του Protagon. Εγώ περιμένω πως και πώς να τελειώσει αυτό το φωτογενές ψηφιακό έπος με κάποιους Βολντεμπορ και Νταμπλντορ, το υπουργείο Μαγείας και διάφορα άλλα Medieval ονόματα πολύ καλοβαλμένα αλλά όχι για το πονηρεμένο μυαλό μου.
Η άλλη επιλογή που είχα γι αυτή την εβδομάδα ήταν να δω το Des hommes et des dieux με κάποια αρπαγή μοναχών σε ένα μοναστήρι της Βόρειας Αφρικής τη δεκαετία του 90. Η ταινία μαθαίνω πως έκανε αίσθηση σε όλη τη γαλλοτραφή επικράτεια και ως εκεί. Που να τρέχεις τώρα. Εϊμαι σίγουρος πως θα πείτε το ίδιο.
Η καλύτερη επιλογή του 7ημέρου ίσως είναι η τελευταία ταινία του Λάκη Παπαστάθη, το Ταξιδι στη Μυτιλήνη με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρη Καταλειφό, Μπάμπη Αλατζά, και άλλους πολύ αξιόλογους ηθοποιούς. Πρόκειται για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Λάκη Παπαστάθη. Εδώ παρακολουθεί την ιστορία ενός σύγχρονου ήρωα, του Κώστα που μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στο Παρίσι επιστρέφει στην πατρίδα του, την Μυτιλήνη. Αφορμή, η κληρονομιά του οικογενειακού του σπιτιού. Ο ήρωας είχε φύγει από το νησί στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι κι έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Κατά την επιστροφή του συναντάει όσους από τους συγγενείς του έχουν απομείνει και θυμάται έντονα εκείνους που έχουν φύγει για πάντα από τη ζωή. Καταλυτικό ρόλο παίζει η σχέση του με την Ελένη, τη δυναμική κι ευαίσθητη γιατρό που εργάζεται στο γηροκομείο της Μυτιλήνης και του ανοίγει νέους δρόμους στην ζωή του.
Η τέταρτη ταινία της εβδομάδας είναι τα Παιχνίδια Συνωμοσίας Fair Game. H Naomi Watts και o Sean Penn αναλαμβάνουν να μας πείσουν πως ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έγινε για τα όπλα μαζικής καταστροφής που είχε ο Σανταμ. Μόνο κάποιος που κατέβηκε απ τον Άρη χθες, δεν το ξέρει. Ο σκηνοθέτης δεν αρπάζει την ευκαιρία να μιλήσει με πάθος για αυτό το φιάσκο και αφήνει την συνωμοσιολογία να κάνει τη δουλειά της. Ένα κινηματογραφικό επταήμερο που δύσκολα κολλάει σε κάποιον protagon τύπο, όπως τον φαντάζομαι εγώ. Ευτυχώς υπάρχει το Internet.