Ως γνωστόν, ο Διογένης γεννήθηκε στη Σινώπη, αλλά εξορίστηκε για άγνωστο αδίκημα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Όταν οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν πως οι Σινωπείς τον είχανε εξορίσει αυτός με αστεϊσμό απαντούσε: "Εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί". Αυτό θυμήθηκα την ώρα της κουβέντας με τους σημερινούς «καλεσμένους» μου.
Ο Altin και η Enerjeta ήρθαν στην Ελλάδα το 1995 και το 1997 αντίστοιχα. Εκείνος μόνος του, εκείνη με τα αδέλφια και τους γονείς της. Συμπτωματικά έμεναν αρκετά κοντά, κάπου στα Πατήσια, όπως και τα χωριά τους στο Τεπελένι. Ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν το 2004. Σήμερα έχουν δυο πανέμορφα κοριτσάκια. Οι δυο τους δείχνουν να είναι σαν να γεννήθηκαν ο ένας για τον άλλων.
Το 2007, ενώ δούλευαν και οι δυο χωρίς ρεπό και σαββατοκύριακα, αγόρασαν δικό τους σπίτι στην Αθήνα, μόλις τρία χρόνια μετά το γάμο τους!
«Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν σου χαρίζεται» λέει ο Altin. «Ξένοι σε ξένο μέρος, αν δεν δουλέψεις ασταμάτητα χωρίς ρεπό χωρίς διακοπές και δεν απαρνηθείς τις ανέσεις, τίποτα δεν μπορείς να καταφέρεις». Η Jeta, όπως την αποκαλούν, μια μικροκαμωμένη κοπέλα που θαρρείς πως έχει φτιαχτεί για να κάνει τους άλλους ευτυχισμένους, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, τον κοιτάει στα μάτια σαν τον «θεό» της. «Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια- λέει- πρέπει να ακολουθούμε κάποιους κανόνες. Και ο κανόνας λέει πως μόνο με ομόνοια και αρμονία, μόνο με αφοσίωση και αλληλοσεβασμό, μόνο με αγάπη και ειλικρίνεια, μπορείς να κρατάς σπίτι και να μεγαλώνεις παιδιά».
«Οτιδήποτε έχουμε κάνει- λένε με ένα στόμα- το οφείλουμε και στην ύπαρξη των παιδιών. Η ευτυχία για εμάς έχει τα ονόματα Albana και Ilirida». Τα δυο κορίτσια, τεσσάρων και πέντε ετών περίπου, πάνε παιδικό σταθμό. Εκεί μιλάνε ελληνικά με τους φίλους και τις φίλες τους, μαθαίνουν τραγούδια και ποιήματα, τα οποία με τη σειρά τους τα απαγγέλουν και τραγουδάνε στο σπίτι. Στη μητέρα τους, στο μπαμπά τους, στον παππού και τη γιαγιά που κάνουν σαν μικρά παιδιά μαζί τους, στις πολλές θείες και τον θείο τους. Η γλώσσα, όμως, που μιλάνε στο σπίτι, είναι η αλβανική. «Αυτή είναι η περιουσία μας. Αν δεν την δώσουμε στα παιδία μας, μόνοι μας θα έχουμε κάνει κακό σε αυτά. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην τους μάθουμε την αλβανική γλώσσα. Τη γλώσσα με την οποία θα επικοινωνούν με τους παππούδες τους, με τα ξαδέλφια τους και όλους τους ανθρώπους μας πίσω στην πατρίδα» λένε.
Αρχές Σεπτεμβρίου και χωρίς προειδοποίηση, ο Altin απολύθηκε. «Δούλευα σχεδόν δέκα χρόνια στο ίδιο εστιατόριο, αλλά με απέλυσαν χωρίς να μου πουν τίποτα. Και όταν ζήτησα την νόμιμη αποζημίωση, άρχισαν τα διάφορα τεχνάσματα, για να καταλήξουν να μου δώσουν περίπου λίγο πάνω από ένα μισθό! Η Jeta ήταν εδώ και καιρό, άνεργη.
Έτσι αποφάσισαν να φύγουν στην Αλβανία. Ξανά μετανάστες. Ενώ είναι από το Τεπελένι, θα πάνε στα Τίρανα. Αφήνουν πίσω το σπίτι που αγόρασαν με δάνειο, μόλις πριν τέσσερα χρόνια, τους δικούς τους ανθρώπους, τους φίλους και τους γνωστούς. Τα παιδιά θα αφήσουν το σχολείο τους, τη γιαγιά και τον παππού και θα «μεταναστεύσουν» στην πατρίδα των γονιών τους. Όπως και να έχει, από τέτοιες αποχωρήσεις, οι χαμένοι μένουν πάντα πίσω. Ο Altin και η Enerjeta τα κατάφεραν σε πιο δύσκολες συνθήκες, θα τα καταφέρουν περίφημα και τώρα.