Κάτι θέλει αυτό από μένα, να δεις… Δεν γίνεται να κυλάει προς το μέρος μου, μόνο του, χωρίς δικό μου μονόευρο στην κόκκινη σχισμή του. Δεν πρόλαβα καν να πλησιάσω προς την ατέρμονη σειρά των ομοίων του, και ώωωωωπ, ένα μονάχο καρότσι του σούπερ μάρκετ, λυμένο από το αλυσιδάκι ασφαλείας, κυλάει κατά πάνω μου.
Ψώνια πολλά δεν έχει το χαρτάκι της λίστας μου – κάτι λίγα για να βγει η βδομάδα. Πάνε οι εποχές που τα λίτρα της χωρητικότητας του καροτσιού δεν έφταναν. Επιρρεπής στο αναπάντεχο και μακριά από πρόσκαιρους δισταγμούς, παίρνω στοργικά ανά χείρας το καρότσι και ξεκινώ ελιγμούς τάχα εξερευνητικούς προς τα ράφια.
Σιγοσφυρίζω το «Καροτσέρη τράβα», σκέφτομαι την ψυχολογία του καροτσιού, συμπονώ και συμπάσχω. Υπήρξε σημείο αναφοράς για χρόνια από πολιτικούς και οικονομολόγους: το περίφημο «καλάθι της νοικοκυράς» (και ποτέ του νοικοκύρη, παλιοσεξιστές απ’ την ανάποδη). Και να τώρα, έρημο, αχρησιμοποίητο και μόνο… Με τι μούτρα θα έβλεπε τα συνκαρότσια του, έτσι και το ξανάβαζα στη σειρά του παίρνοντας κανένα μικρό, πλαστικό καλάθι;
Η εποχή των φίσκα ασημί καροτσιών με τις πολλαπλές επιστρώσεις αγορών παρήλθε ανεπιστρεπτί κι όσοι δεν κράτησαν φωτογραφίες, για να δείχνουν στους νεότερους, πώς ήταν «επί χρημάτων» (όπως λέμε επί Παπάγου), έσφαλαν. Πόσα πιτσιρίκια δεν συμμετείχαν στη γιορτή της κατανάλωσης των υπό χόρταση γονιών τους, σκαρφαλωμένα στα διάκενα των καροτσιών, ανάμεσα σε μαλακτικά, πάνες και χαρτιά κουζίνας; Είμαστε όμως αμετάκλητα στη φάση «κράτα και μικρό καλάθι», μη σου πω ότι κάποιες φορές και σε γκραν αψιλίες μια χαρά γίνεται η δουλειά και με τα χέρια.
Από την άλλη, αν έχω κοτζάμ γκαγκάν γαλβανιζέ καροτσάρα, με κόκκινα χερούλια και διαφημίσεις, απαστράπτουσα και με σέξι σχισμή, πώς να βάλω μόνο πέντε έξη πραγματάκια μέσα; Δε λέει. Κι εγώ ψιλικατζής φαίνομαι και το καρότσι μου θα φάει δούλεμα από τα μικρά πλαστικά καλάθια, που είναι στο φόρτε τους αυτή την περίοδο. Από την αρχή του 2016 μειώθηκαν κατά 13% οι διατροφικές μας δαπάνες και δεν είναι γιατί έρχεται πασαρέλα παραλίας.
Μου περνά υποψία, καθώς σφυρίζω άνευ καμουτσικίου το σχετικό Χατζηδακικόν «Καροτσέρη, καροτσέρη…», πως μίσος άσβεστο και έχθρα τρομερή υπάρχει ανάμεσα στα ανενεργά καρότσια και τα υπεραπασχολημένα πια καλαθάκια. Κάτι σαν αποκαθήλωση συμβόλων σε τέλος εποχής. Με συμπόνια και συμπαράσταση για τον εκπεσόντα συρμάτινο ήδη φίλο μου, σε βαθμό ταύτισης πια, πάω προς τις ογκώδεις συσκευασίες χαρτιών υγείας, που είναι σε προσφορά και παίρνω τρεις.
Υγεία παντού ρεεεε…Κι ας έχω στοκ σε χαρτί ως το 2018. Να φαίνεται, γαμώτο, τουλάχιστον γεμάτο… Μη μου πληγωθεί χειρότερα το καροτσάκι μου