Κάποιοι άνθρωποι μόνο έτσι καταλαβαίνουν. Όσο σκληρό κι αν είναι, δεν έχεις άλλο δρόμο. Κόβοντάς τους. Τους το γνωστοποιείς. Να πάρουν μέτρα να προστατευτούν. Να φροντίσουν να μην εγκλωβιστούν. Ν’ ανάψουν τα κεριά, τις λάμπες τους. Τους στέλνεις το χαρτί. Την ειδοποίηση. Τους το καρφιτσώνεις στην πόρτα. Τους το λες κατάμουτρα και με το καλό και με το κακό: «Είμαι επιβαρυμένος. Το δίκτυο είναι επιβαρυμένο. Δεν μπορώ. Είμαι αλλού. Έχω φύγει».
Δεν πιστεύουν ότι μπορεί να έχεις κάτι πιο σοβαρό απ’ αυτούς, απ’ τα προβλήματά τους, την ομορφιά τους, τα βάσανά τους, τις καριέρες τους, τα σπίτια τους. Περιστρέφονται συνεχώς γύρω από το κέντρο τους. Δίνες έτοιμες να σε ρουφήξουν. Ό,τι επιθυμείς εσύ, ό,τι θέλεις, είναι φυγόκεντρες δυνάμεις. Οδηγούν μακριά από το κέντρο τους.
Έχουν χιλιάδες προβλήματα. Φως, ούτε ένα κεράκι. Στις θύελλες περιμένουν τη λάμπα θυέλλης κάποιου άλλου. Κάποιου άλλου το πετρέλαιο. Όσο κι αν είναι το σάπισμά τους, δε λένε, δε θέλουν, δεν μπορούν να το γυρίσουν σε πετρέλαιο. Το λάδι σου θέλουν. Να σου το βγάλουν. Να σε λιώσουν. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Είναι μυλόπετρες. Βουβές, κατάμαυρες, θεοσκότεινες.
Δε θέλω. Δε θέλω να έχω.
Οι άλλοι πάλι, αντί για μάτια έχουν δυο ζυγαριές. Ζυγίζουν, κόβουν και ράβουν ανάλογα με το πώς νομίζουν ότι πρέπει να παίζεις στο τοπικό τους πρωτάθλημα. Δε γνωρίζουν τι πάει να πει ανεξαρτησία, ιδιαίτερος τρόπος να πορεύεσαι στον κόσμο. Καραδοκούν για το παραμικρό σου λάθος, το κόμμα που σου ξέφυγε, μια στραβοκλωτσιά, μια καλαμιά πάνω στην τρέλα του παιχνιδιού, μια χαμένη μπαλιά. Κι αρχίζουν τα τηλεφωνήματα, τα sms και τα e-mail στους «φίλους». Σε ξεσκέπασαν. Σε συνέλαβαν. Θα σε ξετινάξουν. Θα σε δώσουν.
Τι κρίμα να μην τους είχες πάρει χαμπάρι από παλιά. Να κάνεις τα ωραία σου τα λάθη νωρίτερα και τακτικότερα, τις απαγορευμένες σου στροφές, τις σούζες και τις βόλτες στους βαλτότοπους που οι φουκαράδες δεν τόλμησαν και ούτε θα τολμήσουν ποτέ. Δε θέλω. Δεν είμαι. Δεν είμαι και δε θέλω.