Δεν έχουν μονάδες. Άκου δεν έχουν μονάδες! Τι έχουν; Εκατοντάδες; Δεκάδες; Χιλιάδες; Σίγουρα, χιλιάδες θα έχουν, έτσι που τις μαζεύουν, τις αποθηκεύουν, τις στοιβάζουν.
«Θα σου κάνω μια αναπάντητη, πάρε με πίσω – call me back » άκου, πάρε με πίσω! Άκου, «call me back» …..Μα καλά, δεν έχουν τον Θεό τους οι άνθρωποι! Για κορόιδα ψάχνουν;
-Όχι, Πετρόπουλε, τον μπαμπά και τη μαμά ψάχνουν τα παιδιά, δείξε κατανόηση.
-Δεν μιλώ για τον γιο σου, ούτε για την πρωτοετή φοιτήτρια, που δεν έχουν ευρώ στην τσέπη, μιλάω για κάτι γαϊδούρια συνομήλικους που δεν ντρέπονται. Σαν δεν ντρέπονται!
Στην αρχή ήταν ένας-δυο στην παρέα. Είπαμε «Ε, δεν βαριέσαι, έχει και μερικά τέτοια φρούτα ο κήπος». Πάντα οι παρέες σέρνουν και τους τζαμπαζήδες τους από κοντά. Τώρα όμως πολλαπλασιάστηκαν, μιλάμε για το θαύμα της Κανά, έγιναν εκατό, χίλιοι… Άκου «πάρε με»… Ξεπετάχτηκαν, φύτρωσαν σαν μανιτάρια, κόλλησαν ο ένας με τον άλλο. Αν με χρειάζεσαι, αν με θέλεις -που αχρείαστος να ’μαι για κάτι τέτοιους- πάρε εσύ.
-Μα, μπορεί πράγματι, να μην έχει μονάδες ο άνθρωπος.
-Αν δεν έχει, να βρει, να κόψει το κεφάλι του και να βάλει. Ν΄ ανάψει πυρσούς, να βγάλει καπνό, ν’ ανέβει σε ψηλό βουνό, να μάθει να σφυρίζει κλέφτικα, να γίνει Ινδιάνος, να θυμηθεί τις φρυκτωρίες.
Τη μια δεν έχουν μονάδες, την άλλη δεν έχουν μπαταρία, πενήντα χρονιά σβησμένοι, πενήντα χρόνια σκοτεινιασμένοι, άραχλοι, θεοσκότεινοι. Παιδί μου, το έχουν αναγάγει σε επιστήμη.
-Ποιο;
-Την τράκα, την απάτη, την ψευτιά, την αναξιοπρέπεια, τη ζητιανιά.
-Πετρόπουλε, να σου πω κάτι; Κάθε άνθρωπος έχει το κουσούρι του, το ελάττωμά του. Κάτι θέλει να πει η ζωή μ’ αυτό. Εσύ επιθυμείς τώρα να διορθώσεις, να βιάσεις την ιδιοτροπία της φύσεως, άσε τους ανθρώπους.
-Ποια φύση; ποια φύση, αγόρι μου, τι λες; Είναι η ζωή τσιγκούνα; Είναι η ζωή καρμίρα;
-Παίρνεις πάρα πολύ σοβαρά τα ελαττώματα των άλλων, χάνεις χρόνο, θυσιάζεις ενέργεια, σκας, πλαντάζεις, γιατί; Κι αυτό ελάττωμα είναι.
-Λες να μου λείπουνε κι εμένα μονάδες;
-Και εσένα και εμένα.
-Σε όλους;
-Σε όλους! Αμφιβάλεις; Σε άλλους στο τηλέφωνο, σε άλλους στο φως, στο νερό, στο ψωμί που τρως, στο Θεό που προσκυνάς, στον άνθρωπο που αγαπάς, που τυραννάς.
– Εντάξει, δάσκαλε, εντάξει.