Οι νέοι. Χωρίς την υπερβολή τους δεν θα τους ‘λεγαν νέους. Αγαπούν με πάθος, μισούν με πάθος. Βαριούνται με πάθος. Οραματίζονται, δοκιμάζουν, ρισκάρουν, δεν επιστρέφουν. Χτυπάνε και δεν πονούν. Πονούν τους άλλους και δεν το καταλαβαίνουν. Γελάνε και δεν μετρούν αντιδράσεις. Κολυμπάνε στα βαθιά χωρίς συντρόφους. Νιώθουν άτρωτοι. Σπρώχνουν για να μπουν, μόνο για να περάσουν. Αυτούς που ρίχνουν, τους σηκώνουν. Αυτούς που δεν αντέχουν, τους προσπερνούν – σκληρή καλοσύνη. Υποκρίνονται στον καθρέφτη. Πρόβα ωριμότητας.
Μεγάλωσαν με παραμύθια της γιαγιάς, με ιστορίες δικαίου και αδίκου, με στίχους ροκ, με μουσική ξένη και βιβλία αριστερά.
Οι ήρωες των νεανικών μας χρόνων είναι η καταδίκη μας. Έρχονται μπροστά σου απρόσκλητοι, όποτε αυτοί θελήσουν για να σου πουν στ’ αφτί αυτό που ξέχασες. Αυτό που έχτιζες με πίστη κι αφοσίωση και όταν πάτησες γερά και τα δυο σου πόδια στη γη, το κλότσησες.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν πετάς αυτό που αγάπησες. Εάν κατάφερες να το βάλεις στον κάδο, δεν το χες αγαπήσει ποτέ. Κι αν το αγάπησες, τώρα το τιμάς, με τα μεγάλα αισθήματα.
Την αφοσίωση ή το μίσος.
Τότε και τώρα: Αλέξης Τσίπρας, της Λίνας Παπαδάκη
Τότε και τώρα: Αντώνης Σαμαράς, της Κατερίνας Γκίκα
Τότε και τώρα: Ευάγγελος Βενιζέλος, της Λίνας Παπαδάκη
Τότε και τώρα: Φώτης Κουβέλης, του Βασίλη Μακρή