Στο ραντεβού μας έρχεται ακριβής στην ώρα του. Παρκάρει το ποδήλατό του, το μπατζάκι του παντελονιού κλασικά μέσα στην κάλτσα του –κατάλοιπο από την παιδική του ηλικία, γυρίζει προς το μέρος μου, και… έκπληξη! Ο Αρης Σερβετάλης έχει αφήσει μουστάκι. Αυθόρμητα, του λέω ότι μου θυμίζει τον ένδοξο πρόγονό μας, τον Καραϊσκάκη. «Μπορεί να είναι το σκουφί που σου δημιουργεί έναν αέρα… επανάστασης» μου λέει βάζοντάς το μέσα στο σακίδιό του. Την ίδια στιγμή παρατηρώ τη βέρα στο δεξί του χέρι με το όνομα της γυναίκας του, όπως και ότι τα μαλλιά του έχουν αρχίσει να γκριζάρουν. «Ε, τώρα πια, ξεμπέρδεψες για τα καλά με την κατάρα του ζεν πρεμιέ» του λέω πειρακτικά. «Εχω ξεμπερδέψει πολύ καιρό με αυτές τις παγίδες του επαγγέλματος» μου απαντά χαμογελώντας σεμνά. Και λέει αλήθεια. Γιατί τον 34χρονο ηθοποιό δεν τον χαρακτηρίζει η συνήθης ματαιοδοξία του σιναφιού του αλλά μια πιο υπαρξιακή στάση ζωής μακριά από την εμποροπανήγυρη της εγχώριας show biz καθώς δεν αντέχει «τις πίσω σκέψεις και τις διπλωματικές απαντήσεις».

Τι σημαίνει για σένα το γεγονός ότι παίζεις, μετά από 13 χρόνια καριέρας, για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο;
Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι στο Εθνικό βρίσκομαι μετά από επιλογή του Γιώργου Λάνθιμου, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί παλιότερα στην ταινία του «Κινέττα» και τώρα στις «Αλπεις». Δεν σημαίνει, λοιπόν, κάτι ιδιαίτερο για μένα το ότι παίζω στο Εθνικό. Αυτό που μετράει στις δικές μου επιλογές είναι τα άτομα, η λογική της ομάδας. Ξεκίνησα από τον Κινητήρα της Αντιγόνης Γύρα, συνέχισα με τον Τεχνοχώρο του Γιάννη Κακλέα, μετά με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τώρα με τον Λάνθιμο. Μέσα στο πλαίσιο της ομάδας, νιώθω πιο ασφαλής, πιο ελεύθερος, πιο δημιουργικός.

Εν προκειμένω, τι σε έκανε να συνεργαστείς με τον Γιώργο Λάνθιμο;
Ο Λάνθιμος θεωρώ ότι έχει μια αισθητική αντίληψη πολύ συγκεκριμένη και από τότε που τον πρωτογνώρισα, στα γυρίσματα της «Κινέττας», μέχρι σήμερα είναι στην ίδια κατεύθυνση. Νομίζω ότι ο τρόπος που αφηγείται μια ιστορία είναι τελείως δικός του, προσωπικός. Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το δρόμο που έχει επιλέξει είναι συνεπής και δεν έχει παρεκκλίνει. Επίσης, στο πλαίσιο μιας δουλειάς, ο Γιώργος μπορεί να συνειδητοποιεί τη διαφορετικότητα του κάθε συνεργάτη και ανάλογα να την αξιοποιεί. Αυτή του η ιδιότητα, προσωπικά, με χαλαρώνει και μου δημιουργεί συνθήκες δημιουργικής ελευθερίας. Τέλος, το σύνολο των ηθοποιών που έχει επιλέξει για τον «Πλατόνοφ» είναι πολύ καλό και αυτό δεν το λέω σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων αλλά πραγματικής εκτίμησης προς τους συναδέλφους μου.

Πλατόνοφ λοιπόν στο Εθνικό. Πως χωρά μέσα σου ο νεαρός τσεχοφικός ήρωας;
Θα σου πω τι με συγκίνησε στον Πλατόνοφ. Αυτός ο 27χρονος δάσκαλος είχε αντιληφθεί την αρρώστια της ρωσικής κοινωνίας στις αρχές του 20ου αιώνα και ήθελε πολύ να αλλάξει αυτό που ζούσε. Κι ενώ είχε το χάρισμα να βλέπει τις προσωπικές αδυναμίες των ανθρώπων και το κοινωνικό τέλμα στο οποίο βυθίζονταν, δεν μπόρεσε τελικά να ξεφύγει κι ο ίδιος από αυτό. Και βούλιαξε νομοτελειακά στα πάθη και τις αδυναμίες του.
 

Πόσο οικεία σου είναι η αυτοκαταστροφική πορεία του ρόλου σου;
Το να είναι κάποιος αυτοκαταστροφικός, αυτόματα μου δηλώνει ότι είναι αρκετά εγωκεντρικός, εγωπαθής και ανώριμος. Και το λέω γιατί έχω υπάρξει αυτοκαταστροφικός κι ο ίδιος. Κατά περιόδους, είχα αντιληφθεί κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα οποία ενώ έβλεπα ότι με εγκλωβίζουν, δεν είχα τη δύναμη, την ωριμότητα να ξεφύγω από αυτά. Συνήθως, δεν μπορείς να κάνεις την αρχή μιας αλλαγής γιατί όλα σου φαίνονται βουνό. Δεν ξέρεις από πού να πρωτοξεκινήσεις και τι να πρωτοδιορθώσεις. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσεις με τη μία το σύνολο των προβλημάτων σου καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί έναν πιο μακροχρόνιο αγώνα.

Εχεις νιώσει ότι μπορεί να έχεις παγιδευτεί ενίοτε κι εσύ, όπως και ο Πλατόνοφ, σε μια ατελέσφορη αναζήτηση της ευτυχίας;
Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να είμαι αενάως σε μια κατάσταση ευτυχίας καθώς η ζωή είναι πόνος, ένας διαρκής αγώνας. Προς όφελος του ανθρώπου είναι όταν βρίσκεται σε περιόδους πόνου, παρά σε μια γραμμική κατάσταση ευτυχίας. Χρειάζεται να έχουμε σύνεση, εγκράτεια, αυτογνωσία για να ανταπεξέλθουμε στο «μούδιασμα» που συνήθως προκαλεί στην ανθρώπινη φύση η ευτυχία. Επίσης, έχω συνειδητοποιήσει πως η ευτυχία βρίσκεται μόνο σε κάποιες στιγμές. Γι’ αυτό καλό είναι να την ευχαριστιόμαστε όταν μας προκύπτει. Γιατί δεν είναι καθόλου δεδομένες έστω κι αυτές οι λίγες στιγμές ευτυχίας που μπορεί να συναντήσουμε στη ζωή μας. Ο Πλατόνοφ, μάλιστα, κάποια στιγμή αναρωτιέται: «Μήπως είναι ευλογία να μην ξέρει κανείς τίποτα; Αραγε η ευτυχία να εξαρτάται από την άγνοια;».

Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός της ευτυχίας;
Να έχω εσωτερική ησυχία.

Με τι ησυχάζεις λοιπόν;
Ησυχάζω όταν περπατάμε με τη γυναίκα μου, όταν καθαρίζω τα φρούτα μου, όταν κατασκευάζω ξύλινες κατασκευές στο εργαστήριό μου.

Και με τι αγριεύεις;
Με την έλλειψη συλλογικότητας που μας χαρακτηρίζει. Ολοι μας κάποια στιγμή λειτουργούμε με βάση το προσωπικό μας συμφέρον. Επίσης, δες πως έχουμε συνδέσει την προσωπική μας ευτυχία με την απόκτηση υλικών αγαθών και την οικονομική άνεση. Ευτυχώς, πλέον έχει αποδειχθεί πόσο ψεύτικη και σαθρή είναι αυτή η βάση.

INFO: «Πλατόνοφ»: Εθνικό Θέατρο – Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210.5288170, 210.5288171, 210.3305074, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και  στο www.n-t.gr
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News