Hταν θλιμμένη. Πολύ. Κι ας ξεγέλαγε για θλιμμένη. Τόσο όμορφα ντυμένη! Κι εκείνα τα γυαλιά της… Είχε αδυναμία στα γυαλιά ίσως γιατί νόμιζε ότι αμπάρωνε το βλέμμα. Τα μαλλιά της καλοχτενισμένα «σινιόν». Όλα τραβηγμένα προς τα πίσω και κατέληγαν σε ένα κομψό, χαμηλό, τόσο δα κοτσάκι. Αυτό που κληροδότησε και σε μένα. Τι νόημα όμως έχει να την περιγράφω; Ας ήταν, όπως θέλει ας ήταν! Η μαμά μου, εκείνη την ημέρα ήταν βαθιά θλιμμένη. Και ‘γω κατασκόπευα κάθε δευτερόλεπτό της γιατί δεν μ’ άρεσε που ήταν έτσι. «Ντυθείτε, να σας πάω στην Κηφισιά. Εχει έκθεση λουλουδιών» μας είπε ξαφνικά. Με παραξένεψε το ξεσήκωμα της, έτσι που την ένοιωθα ότι ένοιωθε. Μπήκαμε σ’ ένα ταξί. Η Κηφισιά του τότε, δεν ήταν η Κηφισιά του σήμερα. Εμοιαζε εκδρομή η διαδρομή από Αλεξάνδρας στην Κηφισιά.
Είχε και μια συγκεκριμένη τελετουργία χαράς για μας τα παιδιά με το που φτάναμε. Δηλαδή, πολύ μας άρεσε ότι θα βλέπαμε στην είσοδό της τον τροχονόμο επάνω σ΄ ένα βάθρο και με τα άσπρα του γάντια θα ρύθμιζε την κίνηση. Πολύ μας άρεσε ότι θα ανεβαίναμε σε άμαξα και ίσως ο κύριος αμαξάς μάς κάθιζε και δίπλα του!
Πολύ μας άρεσε ότι θα περνούσαμε με το αλογάκι από ένα πανέμορφο ξενοδοχείο που έμοιαζε σαν παλάτι παραμυθιού και η μαμά μου θα μας έλεγε: «εδώ ήρθε μήνα του μέλιτος η γιαγιά σας με τον παππού σας».
Πολύ μας άρεσε ότι η μέρα θα έκλεινε οπωσδήποτε με παγωτό. Αυτό κι αν έσπαγε το κοντέρ της χαράς μας! Παγωτό φλαμπέ «Αλάσκα». Που θα το έφερνε ο κύριος γκαρσόν και η φλόγα θα έσβηνε αργά-αργά μπροστά στα μάτια μας!
Ωστόσο, τι να τα κάνεις όλα αυτά; Από τη χαραμάδα που άφηναν τα γυαλιά της στο πλάι τους, εγώ το έβλεπα το βλέμμα της. Εγώ έβλεπα ότι βούρκωνε και ξεβούρκωνε. Εγώ όλα τα έβλεπα. Όπως συμβαίνει με τα παιδιά για ό,τι οι γονείς θέλουν να κρύψουν.
Και ναι, κάποτε φτάσαμε στην Κηφισιά. Και ναι, όλη η τελετουργία πραγματοποιήθηκε. Και ναι, όλα ναι! Μέχρι που φτάσαμε πρώτη φορά και στην Εκθεση Λουλουδιών, δίπλα στον Σταθμό. Και κει, ανάμεσα στα τόσα λουλούδια, έβγαλε τα γυαλιά της και άλλαξε το βλέμμα της. Και μύριζε και ξαναμύριζε λουλούδια. Κι αγόρασε και γλαστρούλα. Και χαμογελούσε σαν όπως την ήθελα να χαμογελάει.
Πριν αρκετές μέρες παρακολούθησα στην ΕΡΤ την εκπομπή «Επί τούτω» της Εύης Κυριακοπούλου. Μια εκπομπή από τις ελάχιστες που ξελασπώνει τη δημόσια τηλεόραση από το κατάντημά της. Ηρωικές οι εξαιρέσεις του κανόνα. Συνομιλούσε με τον Διονύση Σαββόπουλο που, στο τέλος της συνέντευξης, είπε κάτι που είχε ακούσει από Αγιορείτες μοναχούς. Μια φράση κάπως έτσι: «Η μύγα, ακόμα κι αν πετάει σε ολάνθιστο λιβάδι, θα ψάξει να βρει ακαθαρσία να καθίσει. Αντιθέτως η πεταλούδα, ακόμα κι αν την αφήσεις σε ακαθαρσίες, θα ψάξει να βρει έστω το ένα λουλούδι να αναπαυθεί».
Σήμερα, γιορτή της μητέρας, έφερα στο μυαλό μου εκείνη την εκδρομή στην Κηφισιά. Εφερα το βλέμμα της, το μυτάκι της. Έχει ωραίο μυτάκι η μαμά μου! Κι ακόμα πιο ωραία οπτική των πραγμάτων. Μετά γέμισε γέφυρες το μυαλό. Ταξίδεψα την οπτική της κόρης μου Λίλας, του Κώστα, των εγγονιών μου Εριέττας και Μάξιμου.
Μετά θυμήθηκα και μια βόλτα μου με τον γιο μου τον Αρίστο, τον «μετανάστη», στη λαϊκή της Divonne που την επισκεπτόταν για τα εβδομαδιαία του ψώνια. Αγόρασε ό,τι αγόρασε, σταθήκαμε και στους πάγκους με τα ψαρικά, δοκιμάσαμε καβούρια, ψιλογίναμε και ντίρλα με κρασί… Τι ωραία λαϊκή! Μα, πριν φύγουμε, είπε: «Περίμενε ένα λεπτό να αγοράσω και τα λουλούδια της εβδομάδας».
Ωραία σκυταλοδρομία. Τι διαδρομή τελικά αξιωθήκαμε, από το βλέμμα της Βεττούλας μου ως το μυτάκι της! Παντού και πάντα έψαχνε τα λουλούδια. Μπορεί την όρασή μας, τελικά, να την κατευθύνει η όσφρηση. Αυτό μας έμαθε. Βεττάκι, μαμά μου, χρόνια πολλά και καλά. Χρόνια λουλούδια!… Ναι, παντού υπάρχουν.