Οι έρευνες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 50 χρόνια και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ζώο είναι εκατοντάδες. Σε αντίθεση όμως με άλλες έρευνες που τα αποτελέσματα τους τιμώνται με ενθουσιασμό από το πλήθος, όπως ας πούμε αυτές για το πράσινο τσάι ή το γκότζι μπέρυ ή το κράνμπερυ ή το όποιο άλλο φυτό/λαχανικό/αφέψημα/σπόρο/φύκι, οι έρευνες αυτές δεν απολαμβάνουν κανενός είδους ενθουσιασμό, πόσο μάλλον μαζικό.
Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνουμε, ζούμε και λειτουργούμε, αποθεώνει τη μονογαμία ως την απόλυτη ένδειξη αγάπης, σεβασμού και αφοσίωσης προς τον σύντροφό μας.
Ωστόσο, όσοι ορκίζονται ότι δεν έχουν λιμπιστεί ή έστω δεν έχουν γυρίσει να κοιτάξουν άλλον άνθρωπο εκτός από τον άνθρωπό τους, λένε ψέματα, ενώ όσοι θεωρούν ότι ο σύντροφός τους έχει μάτια μόνο για αυτούς απατώνται -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο (ιφ γιου νόου γατ άι μιν).
Το να παραδέχεσαι ότι η έλξη που νιώθουμε για άλλους ανθρώπους αποτελεί μέρος μιας εντελώς φυσικής και αυτόματης διαδικασίας είναι μια καλή αρχή για να δεχτείς το γεγονός πως κάποιοι όχι μόνο δεν ντρέπονται να υπερασπιστούν αυτή τη διαδικασία αλλά την καλωσορίζουν στη ζωή τους και την τιμούν πανηγυρικά. Και δεν εννοώ τίποτα ιθαγενείς ή χαρντ κορ άραβες, αλλά ανθρώπους του δικού μας δυτικού «πολιτισμένου» κόσμου.
Ω ναι, σε κάποια σπίτια -και ελληνικά, στο facebook υπάρχει σχετική κοινότητα– οι ελεύθερες σχέσεις συζητιούνται πιο ελεύθερα, κάποιοι άνθρωποι τολμάνε να τις τολμήσουν, ενώ δηλώσεις ζευγαριών όπως αυτή των Μπραντ Πιτ και Αντζελίνας Τζολί «δεν θεωρούμε ότι η ερωτική πίστη και αποκλειστικότητα είναι το πιο ουσιώδες στοιχείο μιας σχέσης», γίνονται υλικό πρώτης τάξης για το σχετικό μάρκετινγκ.
Βέβαια, η απόφαση να αποδεσμευτείς από τους κοινωνικούς κανόνες και να δημιουργήσεις τους δικούς σου, με σκοπό να υπηρετήσεις την προσωπική σου ευτυχία γράφοντας στα παλιά σου τα παπούτσια την αποδοχή της κοινωνίας, δεν είναι και η πιο εύκολη. Ειδικά αν μένεις στο Παγκράτι κι όχι στο L.A και δεν είσαι χολιγουντιανή υπερηρωίδα.
Ζευγάρι που διατηρεί, σχεδόν 3 χρόνια τώρα, ανοιχτό γάμο, μου είπε ότι την μεγαλύτερη αμηχανία και αποδοκιμασία για την απόφασή τους την εισπράττουν από τους φίλους τους που αδυνατούν να δεχτούν πως αυτό που για εκείνους είναι λάθος για κάποιους άλλους είναι σωστό. Με ορισμένους μάλιστα δεν μιλάνε πλέον. Το πιστεύω. Όπως επίσης πιστεύω πως για να καταλήξει ένα ζευγάρι σε μία τέτοια συμφωνία, η επιλογή πρέπει να είναι 100% και των δύο, κι όχι του ενός από τους δύο. Όπως 100% και βάλε, πρέπει να είναι και η αίσθηση συντροφικότητας, ανελέητης ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ζευγάρι, γιατί ακριβώς αυτή η εμπιστοσύνη είναι που θα τους δώσει το ελεύθερο να βάλουν στη ζωή τους κι άλλους ανθρώπους χωρίς το φόβο ότι η σχέση τους θα καταστραφεί. Σε μια ελεύθερη σχέση δεν κάνει ο ένας ό,τι θέλει αδιαφορώντας για τον άλλο, αντιθέτως μαζί ορίζουν το πόσο απλόχερη θα είναι αυτή η ελευθερία στη σχέση τους, αν θα πηγαίνει all the way, αν θα μιλάνε για τις εμπειρίες τους ή όχι αν, βρε αδελφέ, στο τσακίρ κέφι θα πέφτουν στο κρεβάτι όλοι μαζί.
Μιλώντας με τον Ν. και τη Λ. κατάλαβα πολλά για τα κουτάκια που εγκλωβίζουν τόσο πολύ το μυαλό μας, επίσης κατάλαβα ότι η ελεύθερη σχέση δεν κάνει για όλους. Για να μην πω ότι οι σχέσεις γενικώς δεν είναι για όλους μας. Αλλά τι τα θες έχει και ζέστη.
Κάθε άνθρωπος, άρα και κάθε ζευγάρι, είναι διαφορετικό και εντελώς διαφορετικά βλέπει και ορίζει τις επιθυμίες και τα θέλω του. Αυτό που σε εμένα φαίνεται τρελό για τον άλλο μπορεί να είναι εντελώς αυτονόητο. Κι όπως ακριβώς εγώ μπορώ να δεχτώ ότι ένα ζευγάρι περνάει καλά βάζοντας στη ζωή του και 2 και 4 και 8 άλλους ανθρώπους, έτσι και οι άλλοι πρέπει να δεχτούν το γεγονός ότι κάποιοι από εμάς, πραγματικά, χρειαζόμαστε μόνον έναν.