Παρακολουθούμε ένα νεαρό εγγλέζο γκάγκστερ της δεκαετίας του 60 στο Μπράϊτον, τον Pinky: Έχει δολοφονήσει ένα γκάνγκστερ αντίπαλης και ισχυρής συμμορίας τον Hale και τώρα προσπαθεί να συγκαλύψει τον φόνο με μια σειρά από πράξεις που μοιραία σχεδόν τον οδηγούν ακόμα πιο βαθιά στο έγκλημα. Κατά σύμπτωση και με ένα απίθανο παιχνίδι της μοίρας, ένας τοπικός φωτογράφος φωτογραφίζει τον Σπάϊσερ (Phil Davis) ένα φίλο του Pinky στην ίδια συμμορία, την ώρα που απειλεί να σκοτώσει τον Hale. Αυτός ο τελευταίος στην απελπισμένη προσπάθεια του να σωθεί, υποκρίνεται το αγόρι της Rose αγκαλιάζοντάς την άτσαλα. Μια νεαρή κι άβγαλτη σερβιτόρα καφετέριας που κάνει εκείνη την ώρα ένα διάλειμμα απ την δουλειά της για να ένα γρήγορο σνακ σε ένα παγκάκι της προβλήτας. Ο Χαλ θέλει να νομίσουν οι υποψήφιοι δολοφόνοι του ότι υπάρχουν κι άλλοι μάρτυρες. Αυτό όμως δεν τον γλυτώνει εν τέλει από ένα αποτρόπαιο θάνατό απ τα χέρια του Pinky.
Η Rose είναι άτολμη και άβουλη (Andrea Riseborough). O Pinky πρέπει να την αποπλανήσει με σκοπό να πάρει την απόδειξη του φωτογράφου για την ενοχοποιητική φωτογραφία του φίλου του Σπάϊσερ με τον Χαλ που συνδέει το φόνο με τη συμμορία του Pinky. Σκοπεύει επίσης να την παντρευτεί, έτσι ώστε να μην μπορεί να καταθέσει εις βάρος του σε οποιαδήποτε δίκη για τη δολοφονία αν ξέρει κάτι. Από εκεί ξεκινάει μια αφηγηματική χιονοστιβάδα με απρόβλεπτες εξελίξεις όπου η μια οδηγεί στην άλλη με αριστοεχνικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης αφηγείται τα γεγονότα με μια φαινομενική απλότητα αλλά αυτό που κατά βάσιν κάνει, είναι να μας βάζει βαθιά μέσα στην ιστορία σαν να είμαστε εκεί και να πάσχουμε και να αγωνιούμε με τον Pinkie. Έτσι μας φέρνει αρκετές φορές αντιμέτωπους με τον εαυτό μας. Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε και να πάσχουμε μαζί με έναν αρνητικό ήρωα. Υποθέτω πως αυτό οφείλεται σε κάποια ικανότητα του σκηνοθέτη και δεν χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη…
Η Ελεν Μίρεν υποδύεται την Ida, μια γυναίκα με χρυσή καρδιά που είναι αποφασισμένη να βρει τον δολοφόνο του Χαλ που ήταν φίλος της και θα καταδιώξει τον Pinky με πείσμα και βρετανική αξιοπρέπεια. Είναι προϊσταμένη της Rose και απ τα λόγια που της ξεφεύγουν (της Rose) θα καταλάβει και θα υποψιαστεί ποιος είναι ο δολοφόνος του φίλου εραστή της. Ο Χαρτ (αιώνιος ερωτευμένος) θα την βοηθήσει στο έργο της. Υπέροχες ερμηνείες χωρίς αμφιβολία…
Μια ιστορία αδιέξοδης αγάπης και παράφορου έρωτα απ την πλευρά της Rose (έξοχη ερμηνεία της Ράϊσμπορο) που θα μεταμορφωθεί από μια απλή επαρχιώτισσα γκαρσόνα σε γκόμενα γκάγκστερ και θα φτάσει μέχρι την αυτοκτονία για τον έρωτά της προς τον Pinkie, ο οποίος την σιχαίνεται αφόρητα και είναι μαζί της μόνο για να μην τον προδώσει. Μια σχέση έρωτα και απύθμενου μίσους από το οποίο η Rose δεν παίρνει χαμπάρι. Μια εναλλαγή συναισθημάτων συγκλονιστική που βάζει το θεατή σε μια πραγματική καταιγίδα συναισθημάτων. Η σκηνή που του κλέβει χρήματα για να ντυθεί μοντέρνα και σέξυ είναι εξαιρετική.
Πρόκειται για ένα ρημέϊκ παλαιότερης ταινίας που δεν έχω δει, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γκράχαμ Γκρην. Έχω όμως να καταθέσω τον θαυμασμό μου για το φιλμ αυτό και να παραδεχτώ ότι πέρασα θαυμάσια παρακολουθώντας την. Ταξίδεψα στο Μπραϊτον του 64 με τις παρέες των ρόκερς και τις συμμορίες του λιμανιού και χάρηκα αυτό το βρετανικό φλέγμα των γκάνγκστερς στη Βρετανία. Υπάρχουν ακόμα πολλά να πει κάνεις για τις αναφορές στον Καθολικισμό και την άποψη του Pinky για τον κόσμο και τη μεταφορά της ιστορίας στα 1964 αλλά νομίζω πως θα πάει πολύ μακριά αυτή η παρουσίαση.
Ας κρατήσουμε το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια πραγματικά πολύ καλή ταινία που αξίζει τον κόπο να δει κάνεις.