Υπάρχει μια μέρα του χρόνου που με εκθέτει ανεπανόρθωτα. Με διασύρει, γνωρίζω τη μία ήττα μετά την άλλη, με δύο λέξεις: γίνομαι ρεζίλι. Αυτή δεν είναι άλλη από την Καθαρά Δευτέρα. Δεν λέω, με τα περισσότερα έθιμα της ημέρας (λαγάνα, ταραμοσαλάτα, χαλβάς κλπ) είμαι πολύ φίλος. Υπάρχει όμως ένα με το οποίο είμαι τσακωμένος. Καλά καταλάβατε, αυτό το ένα είναι το πατροπαράδοτο πέταγμα του χαρταετού. Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Τη δεκαετία του ’70 μας πήγαινε ο μπαμπάς να πετάξουμε αετό στα διάφορα ελεύθερα χωράφια που υπήρχαν στο Φάληρο και όχι μόνο. Εμένα, για να πω την αλήθεια, δεν με ενθουσίαζε η εν λόγω διασκέδαση και δεν έδινα την ανάλογη προσοχή στα δρώμενα όπως τα αδέλφια μου. Οι μόνες εικόνες που μου έχουν μείνει από την Καθαρά Δευτέρα είναι οι καλτ εικόνες της ΕΡΤ (στιγμιότυπα από την αποκριάτικη παρέλαση της προηγούμενης σε περιγραφή Άλκη Στέα, τα δημοτικά τραγούδια, η καθιερωμένη βόλτα του Καραμανλή του Α’ στου Φιλοπάππου να «επιβλέψει» την κατάσταση κλπ). Μοιραία λοιπόν έχασα επεισόδια από την τελετουργία του αετού. Ποια θαυματουργή τεχνική τον σηκώνει στον αέρα; Πώς κάνουν κρεμάλα; Πώς φτιάχνουν τα ζύγια; Μικρά μυστικά στα οποία τότε δεν έδωσα σημασία και τώρα το πληρώνω.
Τα τελευταία χρόνια, ως μπαμπάς πλέον, μου είχε πέσει ανάμεσα στα άλλα και η σημαντική ευθύνη να πετάξω τον αετό που με τόση περηφάνια και προσδοκία κουβαλούσαν οι μικροί. Η διαδικασία δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτε τις κωμωδίες των Τρίο Στούτζες: Ο μεγάλος μου γιος να τον κρατάει (να «κάνει κεφάλι» στη σχετική ορολογία) κι εγώ με τον μικρό να περιμένω την κατάλληλη ριπή του ανέμου για να τρέξω καμιά 20αριά μέτρα μέχρι να σηκωθεί. Αυτό ήταν το σχέδιο. Στην πραγματικότητα όμως τα γεγονότα ήταν διαφορετικά. Αν δεν έτρωγα τα μούτρα μου στο τρέξιμο κοιτώντας προς τα πίσω τον αετό, θα σταματούσε ως δια μαγείας ο αέρας (είναι που συμμαχεί το σύμπαν ρε Paulo παραμυθά…) ή θα έβρισκε ο αετός το κοντινότερο δένδρο να ξαποστάσει. Μέσα σε ένα σμήνος αετών που πετούσαν αγέρωχα στον Καθαροδευτεριάτικο ουρανό ο δικός μας ήταν η υποστήριξη εδάφους. Δίπλα, στα κασετόφωνα ο Νότης τραγούδαγε στη διαπασών για τον αετό που πεθαίνει στον αέρα. Όχι για τον δικός μας πάντως. Αυτός πεθαίνει μάλλον από τις δεκάδες τούμπες και ανώμαλες προσγειώσεις που του επιφυλάσσαμε. Δεν θα έπρεπε να τον λένε χαρταετό αλλά χαρτοκόκκορα με βάση την πτητική ικανότητα του συμπαθούς πτηνού. Μετά λοιπόν από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες επιστρέφαμε άπραγοι σπίτι. Έστηνα και μια μικρή συνωμοσία με τους μικρούς («Κι αν σας ρωτήσει η μαμά αν σηκώθηκε ο αετός θα τις πούμε ναι, έτσι;»), γιατί το δούλεμα κι από τη γυναίκα μου σε θέματα με το συγκεκριμένο ρήμα δεν θα το άντεχα.
Μετά από μερικά χρόνια βρήκα τη λύση στο ντροπιαστικό μου μαρτύριο που μου είχε δημιουργήσει ψυχικό τραύμα. Όχι δεν έκανα ταχύρυθμα εντατικά στο πέταγμα αετού, αυτός που με βοήθησε ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Γιατί να πηγαίνουμε μόνοι μας, οι τρεις μας, να πετάμε τον δικό μας αετό και να μην μαζευόμαστε μια μεγάλη παρέα φίλων ή/και συγγενών με τον αετό μας; Αναλαμβάνουν λοιπόν οι φίλοι που ξέρουν τα μυστικά του σηκώματος κι εγώ αναλαμβάνω τα καλοκαιρινά μπάνια και παιχνίδια. Καθείς εφ ω ετάχθη. Κι έτσι έχω με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: αφενός περνάω την Καθαρή Δευτέρα παρέα με φίλους κάνοντας πλάκα, αφετέρου δεν θίγεται η τιμή και η υπόληψή μου ως ανεπίδεκτου χαρταετο-αιώρησης. Τελικά αυτό το «εμείς» πολλές φορές μας ξελασπώνει.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ομοιοπαθείς αναγνώστες ανάμεσά σας, ώστε να συστήσουμε τον σύλλογο «Φίλοι του ασήκωτου αετού». Η θέση του προέδρου μου ανήκει δικαιωματικά και δεν την διαπραγματεύομαι. Αν λοιπόν σήμερα δείτε πολλούς αετούς στον ουρανό, μην ψάξετε τον δικό μου, δεν θα είναι εκεί. Μόνο αν, όπως κι εγώ, ανοίξετε τα μάτια της φαντασίας σας θα τον δείτε να πετάει περήφανος, με μια πολύχρωμη ουρά καμωμένη από δεκάδες ξέγνοιαστες παιδικές αναμνήσεις. Εξάλλου, το «αμόλα καλούμπα» είναι μια υπέροχη προστακτική που εκτός από το πέταγμα του χαρταετού, θα έπρεπε να τη βάζουμε και στα όνειρά μας…