Το διάστημα 1990-92, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Αντώνης Σαμαράς, υπήρξε πρωτεργάτης της εθνικιστικής έξαρσης με αφορμή το Μακεδονικό. Η πολιτική κρίση που ο ίδιος δημιούργησε, τελικά, οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ. Η δημιουργία εκ μέρους του πολιτικού κόμματος, της Πολιτικής Άνοιξης, στη συνέχεια (και μέχρι να καταφέρει να το διαλύσει) ήταν συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης του δικομματισμού που, τα χρόνια της μεταπολίτευσης, έχει αποδειχτεί το πολιτικό σύστημα που εξασφαλίζει τη διάρκεια και τη θεσμική συνέχεια της δημοκρατίας. Στο τέλος, ευτυχώς, όλα πήγαν όπως στις ταινίες του Χόλιγουντ: ο δικομματισμός άντεξε, ο Αντώνης Σαμαράς εξοστρακίστηκε στην περιοχή της ιδιώτευσης και το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε μακρά περίοδο παντοδυναμίας στην κυβέρνηση, ως το 2004. Διάλειμμα για διαφημίσεις – και για τη λεγόμενη νέα διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (του μικρού Καραμανλή), που μεταξύ πολλών άλλων κατορθωμάτων επανέφερε και τον Σαμαρά στην πολιτική ζωή.
Στη δύσκολη σημερινή συγκυρία, η τύχη (και τα παροιμιώδη λάθη των αντιπάλων του) τα έφερε ο Αντώνης Σαμαράς να ηγείται της ΝΔ, του ίδιου εκείνου κόμματος που υπονόμευσε στο παρελθόν. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμα μια φορά περιφρονεί τον θεσμικό ρόλο του. Πώς; Επιλέγοντας κατ’ ουσίαν να υπονομεύσει τον μηχανισμό στήριξης της οικονομίας, με φρασεολογία και πρακτικές που δικαίως παραπέμπουν στη φρασεολογία και τις πρακτικές της αντισυστημικής ελληνικής Αριστεράς. Ο ίδιος πρέπει να εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο κάνει αποτελεσματική αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα, περιφρονεί την πραγματικότητα και αρνείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Ο Αντώνης Σαμαράς, για δεύτερη φορά στην ιστορία του, επικεφαλής ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα του πολιτικού συστήματος και, υποτίθεται, θεσμικός εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας, επιλέγει να πολιτευτεί ξανά με ακρότητες αντί της πεπατημένης που επιβάλλει ο θεσμικός του ρόλος. Επιλέγει να πολιτευθεί με έμφαση στο θυμικό του και τις ιδεοληψίες του. Σε λίγο τον βλέπω να καταγγέλλει την ολιγαρχία του πλούτου και να τσακώνεται με τα μέλη του ΠΑΜΕ για το ποιος θα κρεμάσει μεγαλύτερο πανό κατά της Ευρώπης και του ΔΝΤ στην Ακρόπολη.
Με αυτό τον τρόπο, όμως, κάνει το κόμμα του τμήμα της ευρύτερης πολιτικής κρίσης. Η ιδεολογική σύγκρουση που σοβεί υπογείως είναι πολύ πιθανόν, εξαιτίας των επιλογών του, να αποδειχθεί παράγων διάλυσης της ΝΔ – της οποίας τώρα είναι αρχηγός. Θα καταφέρει, άραγε, ο Αντώνης Σαμαράς να γίνει, για δεύτερη φορά στην ιστορία του, ο μοιραίος άνθρωπος που υπονομεύει τη συνοχή, την ταυτότητα και το μέλλον της συντηρητικής παράταξης; Θα καταφέρει να μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που συρρίκνωνε τη ΝΔ;