Η Τρίτη 3 Μαΐου 2011 ξημέρωσε μουντή, με δεκάδες σύννεφα που θα γέμιζαν ποτάμια τις ανηφόρες και τις κατηφόρες στην περιοχή που μένω. Ξύπνησα με πολύ κέφι, αφού σήμερα θα πάω σε άλλο ένα interview, για δουλειά. Όταν τελείς σε επίσχεση εργασίας, όταν έχεις να πληρωθείς για 6 μήνες, αυτά τα interview είναι γενναίες δόσεις χαράς και ελπίδας για το αύριο.

Όμως, ένα τηλεφώνημα από την Πόλυ, έφερε τα πάνω κάτω:
«Πέθανε ο Θανάσης».
– Ποιος Θανάσης;
«Ο Βέγγος».

Ναι, ο καλός μας άνθρωπος έφυγε σήμερα το πρωί και κανένας δεν θα μπορέσει να τον ρωτήσει «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;», ο Θανάσης πήρε νωρίς τ’ όπλο του. Όλη του η ζωή ήταν ένας πόλεμος, μια μάχη, ένας διαρκής αγώνας, «γεννηθήκαμε για να τρέχουμε», συνήθιζε να λέει σαν άλλος Bruce Springsteen στο «Born to run».

Μπήκε δυναμικά στον χώρο του κινηματογράφου, χωρίς να έχει προϋπηρεσία στο θέατρο. Ήταν ένας ερασιτέχνης, όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις του, που για να επιβιώσει έκανε ένα σωρό δουλειές ­ -κυρίως του φροντιστή- σε ταινίες-δουλειές που έπεσε με τα μούτρα επάνω τους, ακάματος και επίμονος, ασχέτως της αμοιβής που θα έπαιρνε. Ο Θανάσης ήταν μια «Ψυχή Βαθιά».

Φεύγω για το interview τρέχοντας, σαν ένας τρελός, τρελός Βέγγος, τα ποτάμια τώρα πια κυλάνε στα μάτια μου και όχι στους δρόμους, γράφοντας αυτό το κείμενο έχω καθυστερήσει αρκετά. Θα μπω μέσα στο γραφείο που έχω το ραντεβού και επειδή, πλέον, δεν μετράνε σπουδές, προϋπηρεσία, διάθεση για εργασία, αφοσίωση, δημιουργικότητα και φαντασία, αλλά απλήρωτοι λογαριασμοί, διατροφές, service στο αυτοκίνητο, super market, θα ακούσω το στανταράκι «τα λεφτά που ζητάτε είναι πολλά, ασχέτως εάν τα αξίζετε», αλλά θα τους πω ότι στη «Χώρα της σφαλιάρας» είμαι έτοιμος για το μεροκάματο, είμαι κι εγώ άλλος «Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News