Πάντοτε είχα μια απορία πως σκηνοθετούν τα αδέλφια. Οι αδελφοί Ταβιάνι ας πούμε, οι αδελφοί Χιου, οι αδελφοί Κοέν. Φαντάζομαι πως αποφασίζουν από πριν και στο γύρισμα μιλάει ο ένας κάθε φορά. Το έχουν μοιράσει κάπως. Και τι γίνεται όταν διαφωνούν. Δεν είναι δυνατόν να συμφωνούν σε όλα. Καλλιτέχνες είναι . Και εμμονές θα έχουν και εγωισμό και αυτοσαρκασμό . Ακόμα και από την παιδική τους ηλικία πρέπει να υπάρχει ένας κρυφός ανταγωνισμός. Είτε για την αγάπη της μητέρας. Είτε για μια συμμαθήτρια. Μικρές κακίες. Πικρές παιδικές προσβολές που στοιχειώνουν ολόκληρες ζωές. Όλα όσα τυραννικά κουβαλούν στο δισάκι τους ασταμάτητα , όλη τους την ζωή, όλοι οι καλλιτέχνες. Οι αδελφοί Κοεν πρέπει να τα έχουν λύσει όλα αυτά τα προβλήματα ή να τα έχουν ποδοπατήσει στα τρίσβαθα της ψυχής τους. Γι αυτό έχουν ενδιαφέρον. Υποψιάζομαι ότι τα βγάζουν κρυφά σαν τάχα μου ουρανοκατέβατες ιδέες στο σενάριο ή την σκηνοθεσία κάθε ταινίας τους. Και σε αυτή την ταινία περισσότερο από κάθε άλλη φορά!
Αδελφοί Κοεν. Το δράμα που κρύβουν είναι αυτό που μας αρέσει. Είναι από μόνοι τους μια ενδιαφέρουσα ταινία. Κάτω από το χιούμορ τους κρύβουν όλα όσα θέλουν να πουν στην Αμερική και στους εαυτούς τους. Και πιθανότατα γι αυτό και ο εβραίος πατέρας, κεντρικός ήρωας, που τον τοποθετούν στην δεκαετία του '60, να κουβαλάει πολλά αυτοβιογραφικά τους στοιχεία. Στο Serious Man ίσως να αποκαλύπτουν ένα κομμάτι του εαυτού τους. Όπως καμιά φορά μερικοί διηγούνται μια ιστορία τρίτων ενώ φαίνεται καθαρά πως είναι πρωταγωνιστές.