Η αλήθεια είναι ότι απολάμβανα να συνοδεύω τον πρωινό καφέ με αναρτήσεις του Πάνου Καμμένου ή των συνεργατών του στo Twitter. Κανένας δεν είναι τέλειος, το αναγνωρίζω. Ηταν όμως σαν να τρώω βουτήματα, χωρίς τις θερμίδες. Αλλωστε ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου πεταχτεί η… γραβάτα. Και κάποια απογεύματα, όπως τώρα που ο ήλιος φεύγει νωρίς, μου άρεσε να παίρνω το τσάι μου διαβάζοντας τα μαχητικά και αγαπησιάρικα tweets του Νίκου Κοτζιά.
Εννοείται ότι διαβάζω και Αδωνη. Χαίρομαι περισσότερο εκείνα τα αυθόρμητα που γράφει και μετά πάει και τα σβήνει ή τα διορθώνει. Και τα ρετρό των Δούρου, Παπαδημούλη, Ζαχαριάδη και λοιπών Συριζαίων τα απολαμβάνω όπως τους αξίζει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς γίνεται να έχεις στην άκρη ένα παλιό tweet του Παπαδημούλη, αλλά υποθέτω κάποιοι πληρώνονται για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Γενικώς το Twitter είναι ό,τι πιο εξευτελιστικό «πριν και μετά» μπορεί να συμβεί σε ένα πολιτικό στέλεχος, γι’ αυτό καλόν είναι οι σημερινοί αντιπολιτευόμενοι να γνωρίζουν ότι ο καιρός γαρ εγγύς, όπως θα έλεγε και ο Δήμος ο Λιακόπουλος. Παρεμπιπτόντως και ο Κυριάκος Βελόπουλος συχνά προσφέρει αυθεντικό θέαμα στο Twitter. Και γιατί όχι; Εδώ το κάνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, θα έχει πρόβλημα ο πρόεδρος της «Ελληνικής Λύσης»;
Πρέπει επίσης να σας πω ότι οι περιηγήσεις μου στο Twitter δεν είναι πάντα ανέφελες. Συχνά κρύβουν και μία μικρή ταλαιπωρία με αναντίστοιχα μεγάλο ψυχολογικό φόρτο. Ο Πάνος Καμμένος και ο Νίκος Κοτζιάς με έχουν μπλοκάρει. Δεν μπορώ να δω τις αναρτήσεις τους και εκείνοι δεν μπορούν να δουν τις δικές μου. Πιστέψτε με, δεν είναι και εύκολο για έναν πολίτη να διαπιστώνει ότι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας και ο υπουργός των Εξωτερικών του έχουν ρίξει μαύρο. Η ανασφάλεια είναι το πρώτο αυθόρμητο συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα μου. Και αν απειληθώ από τον ξένο παράγοντα; Ποιος θα με ακούσει όταν η Αμυνα και η Διπλωματία της χώρας κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά για μένα; Μετά είναι και το άλλο: στις ιδιαίτερες στιγμές, αλλά και στις εθνικές επετείους, υφίσταμαι την ποινή του αποκλεισμού από τις σκέψεις και τα μηνύματα των δύο ανδρών. Εσείς απολαμβάνετε την εθνική ανάταση που δημιουργεί ο Καμμένος ή την αγαπησιάρικη μαχητικότητα του Νίκου Κοτζιά. Εγώ όχι. Πληρώνω φόρους, αλλά δεν απολαμβάνω τα καλύτερα. Είναι σαν να έχεις συνδρομητική τηλεόραση, αλλά να μη σου επιτρέπουν να δεις τα αθλητικά.
Η αλήθεια είναι ότι η στέρηση από τον Κοτζιά είναι χειρότερη από τον αποκλεισμό που μου επέβαλε ο Καμμένος. Διότι τον Καμμένο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τον βρεις μπροστά σου. Ομως ο Κοτζιάς είναι σαν στρείδι που ανοίγει αραιά και που, αποκαλύπτοντας αληθινά μαργαριτάρια. Επίσης θλίβομαι που ένας διανοητής της Αριστεράς, ένας καθηγητής της Οξφόρδης, ένας άνθρωπος που μόνο για σταλινισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί, δεν με θεωρεί άξιο κοινωνό της σκέψης του. Είναι σκληρό αλλά, θα μου πείτε, ο καθένας πληρώνει το κόστος των επιλογών του.
Τι να κάνω κι εγώ, λοιπόν; Αποσυνδέομαι από τον λογαριασμό μου και απλώς επισκέπτομαι τις σελίδες τους ως ένας χρήστης χωρίς φωνή. Ρουφάω λαίμαργα τη σκέψη τους, οικτίρω τον εαυτό μου για ενδεχόμενη αναιδή συμπεριφορά και για χιούμορ πέραν του επιτρεπόμενου, που οδήγησε στον αποκλεισμό μου από τους δύο άνδρες. Ας είναι. Εστω και με καθυστέρηση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παίρνω κάτι από το πνεύμα τους. Λαθραία. Οπως σκαρφαλώναμε, πιτσιρικάδες, στις μάντρες των θερινών σινεμά, να χαζέψουμε καμιά σεξοκωμωδία.