Μερικά γεγονότα χρονοτριβούν τα αντανακλαστικά μου. Δήθεν, μου παίρνει μέρες να τα επεξεργαστώ. Ψέματα. Μου παίρνει μέρες να ξεχωρίσω την ντροπή ώστε να γράψω. Το έχει αυτό η ντροπή. Τη λούζονται όσοι δεν την δικαιούνται και τη διασκεδάζουν όσοι θα έπρεπε να τη νοιώθουν. Η συνέντευξη του Αρη Δαβαράκη στην Κατερίνα Ανέστη ξεσήκωσε μέσα μου μια γονεϊκή φράση από το παρελθόν της δικής μας γενιάς «Ακούνε και παιδιά!». Θα την άλλαζα σε «μας διαβάζουν και παιδιά!».
Βλέπετε, δυο πράγματα τα έχω ιερά σε τούτο το επάγγελμα. Το «Σας διαβάζω», κι ας με συγχωρέσουν οι τηλεοπτικοί. Πόσα βλέπουμε κάθε μέρα!… Οταν ο σύγχρονος, «καμένος» της βιασύνης, σου χαρίζει τον χρόνο του, είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Και το δεύτερο, είναι τα μηνύματα από ανθρώπους που έχουν το μεράκι των σπουδών ΜΜΕ. Είναι οι νέοι άνθρωποι που γεμίζουν τις σχολές δημοσιογραφίας, είναι αυτά τα κείμενα που σου στέλνουν, με τόσο γλυκιά συστολή, για να ζητήσουν τη γνώμη σου. Είναι όσα σου ξαναθυμίζουν… εσένα. Εσένα κι εκείνο το επιτακτικό της ψυχής σου, «Θέλω να γράφω». Εσένα και την καρδιά σου ταμπούρλο όταν γνώριζες αυτούς που θαύμαζες. Μα, το πιο πολύ που ήθελες, ήταν να μην κατεβούν ούτε ένα σκαλί από κει που τους ανέβαζες. Τη Μαρία Ρεζάν, τον Φρέντυ Γερμανό, τη Μαλβίνα Κάραλη, τον Κώστα Καββαθά, τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, τον Φώτη Γεωργελέ, τη Ρίκα Βαγιάνη, τον Σταύρο Θεοδωράκη των Πρωταγωνιστών… Και ευτυχώς πολλούς άλλους.
Κι έτσι μπορείς και νιώθεις το χτυποκάρδι στο μήνυμά, την ανυπομονησία αν «τους» διάβασες, πώς σου φάνηκαν; Είναι, ας το κάνω συγκεκριμένο, αυτοί που μου έλεγαν συχνά «φοβερός ο Θεοδωράκης! Θα έδινα τα πάντα για να δουλεύω κοντά του». Είναι οι πολλοί που αναρωτιούνταν «Νομίζεις, θα μπορούσα να δουλεύω στο Protagon; Δεν με νοιάζει να πληρώνομαι». (Eγινε στα χρόνια μας κι η εργασία χόμπι).
Κι ήρθαν οι ΣΥΡΙΖάνθρωποι να τον λοιδορήσουν τον Θεοδωράκη, να τον δείχνουν ως «άνθρωπο της διαπλοκής, άνθρωπο του Μπόμπολα». Κι ήρθαν οι πολίτες να με ρωτάνε καχύποπτα: «Εσύ θα ξέρεις! Τον έχει βάλει ο Μπόμπολας, έτσι δεν είναι;». Τι τους λες; Πόσο χαζούς να τους δείξεις στον καθρέπτη της κοινής λογικής. Πόσο φρικτά επιπόλαια ανυποψίαστους. Πόσο «ευκολάκια» ψηφοφόροι σε ένα θρασύ σύστημα για να καταπίνουν αμάσητα; Δηλαδή, να σου δείχνουν αυτό που ξέρεις και που ο Σταύρος δεν κρύβει, ότι δουλεύει στο MEGA και να γουρλώνεις τα μάτια; Δηλαδή, να έχουν πέσει καταπάνω να «ξεσκεπάσουν», τα μύρια όσα του, και το μόνο που να καταφέρνουν, είναι να σου λένε ότι δουλεύει στο κανάλι του Μπόμπολα και συ να το υποψιάζεσαι;
Αν ο Δαβαράκης 1.000 ευρώ, τότε εκείνη με το κοντοκουρεμένο μαλλί που άφριζε στους δέκτες μας πριν την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ και τακτοποιήθηκε μετά, πόσο; Εκείνος που έστηνε ολόκληρη εκπομπή και μέσα από το γέλιο και τις πορδές των γριών σου έκλανε κατήχηση, πόσο; Εκείνη η βραχνή που βαρεθήκαμε να την ακούμε να τα κρίνει όλα ως «σπέκουλα» πόσο; Εκείνος που καμαρώνεται στα κόκκινα και μόνο στα δικά τους αλώνια είδε δημοσιογραφική άσπρη μέρα, πόσο;
Από τη συνέντευξη του Αρη με πόνεσε μέσα στην ψυχή η φράση του, «ήθελα να φύγει το παλιό πολιτικό σύστημα». Πόσο διαστροφή έχουμε ρουφήξει για να βλέπουμε τα παράλογα ως λογικά και να μην ανασηκώνεται η τσίπα μας; Πόσο ξεδιάντροπα διεστραμμένοι καταντήσαμε, ώστε, ούτε καν μας περνάει από το μυαλό, ότι το μόνο έντιμο σύστημα είναι αυτό που θα αποκλείει κάθε λογής νταραβεράκι με το σύστημα; Και το άλλο…. «Εγώ έπαιρνα 1.000, ένας συνεργάτης 500 και οι άλλοι δούλευαν χωρίς αμοιβή». Το γνωρίζω αυτό το τζάμπα. Το κατανόησα τους πρώτους μήνες που δούλεψα στα νιάτα μου και μάλιστα, όταν έλαβα τον πρώτο μου μισθό πέταξα τόσο στα ουράνια που τον βαλσάμωσα. 28 χρόνια μετά, αξόδευτες οι δραχμές! Οπως θυμάμαι καλά, ότι πιο πολύ από μένα, αγωνιούσε ο ίδιος ο Καββαθάς για το πότε θα με πλήρωνε. (Για την ιστορία, 8 μήνες μετά). Αργότερα, στα πρόσφατα δύσκολα χρόνια της σύγχρονης οικονομικής κρίσης, το «συνεννοηθήκαμε» το δωρεάν, μήπως και καταφέρουμε κάτι. Και στο Protagon το «μέτοχοι» δοκιμάσαμε. Η ιδιωτική πρωτοβουλία βλέπετε, πάντα ψάχνει τρόπους. «Αντί ψυχοθεραπείας» το λέγαμε μεταξύ μας. (Βεβαίως δεν ισχύει πλέον). Αλλά να ευλογεί την «τζάμπα» αμοιβή εργασίας και ένα κόμμα; Να την ευλογεί ο Τσίπρας και ο Παππάς; Και την ίδια στιγμή να στιγματίζουν επιχειρηματίες και εμπόρους που πληρώνουν εργοδοτικές και ασφαλιστικές εισφορές; Πώς να καταλάβουν το δράμα των ανθρώπων της αγοράς για τις δυσθεώρητες εισφορές που δεν αποσβένονται κιόλας στον εργαζόμενο, οι κύριοι «τζάμπα»;
Διάβασα τη συνέντευξη του Aρη Δαβαράκη. Χίλες πτυχές παθογενειών σε μια συνέντευξη. Ο Aρης των χιλίων ευρώ, o ευκολόπιστος, ο αυθόρμητος, ο καθόλου κρυψίνους -εξ ου και δεν υπέκρυψε τη συνεργασία του από την αρχή- που να σημειώσουμε ότι τα απαρνήθηκε όλα και έλυσε τη συνεργασία στο δημοψήφισμα του «Ναι-Οχι» μαρκάροντας ξεκάθαρα τα όριά του, και από την άλλη τα τετραπέρατα τσογλανάκια-ερπετά των παχυλών αμοιβών ως ανταμοιβή των ανταποδοτικών τους υπηρεσιών, οι εκδότες που ταΐζονται κρατική διαφήμιση… Να δεις γέλια που θα κάνουν με τον Aρη, όλοι αυτοί!… Διαβάζω στα μέιλ μου, ένα ακόμα μήνυμα μιας νέας κοπέλας «κ. Βιτάλη σας διαβάζω. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, που βεβαίως γνωρίζω, θα ήθελα να σας πω ότι ονειρεύομαι να… Σπουδάζω ΜΜΕ… Θα σας ήμουν υπόχρεη αν διαβάζατε μερικά κείμενά μου για να μου δώσετε τη γνώμη σας…» Ανοίγω σχεδόν αντανακλαστικά το βιβλίο-βιογραφία της Ρεζάν στην τελευταία του σελίδα και διαβάζω: «Και να θυμάσαι πάντα, πως δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στον κόσμο αυτό, από μια νύχτα που τη φωτίζουν τ΄αστέρια και το συναίσθημα ότι έκανες το καθήκον σου… Αυτά». Ακριβώς αυτά. Και μια φράση από πρόσφατο κείμενο του αγαπημένου μου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Λίγο δισταγμός, βρε παιδία. Αυτό! Αυτό και αν….