Μόλις καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης γεννήθηκε ο μέγιστος Αριστοτέλης αλλά έπρεπε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και το εν επισχέσει πεσκέσι των μεγαλΟΑΣΘών λεωφορειούχων των αστικών συγκοινωνιών της πόλης, για ν’ ανακαλύψουμε τα αγαθά της Περιπατητικής Σχολής του. Ίσως να φταίει το ότι πήγε και την έκανε, κοτζάμ φιλόσοφος, στην Αθήνα – ουδείς αλάνθαστος ακόμη κι αν είναι Ο πανεπιστήμων.
Εάν και εφόσον προκηρυχθεί Καλλιστείον Mr. Ωραιογάbus ή Mrs. Ωραιογάbus, ουδείς αμφιβάλλει ότι οι νικήτριες και οι νικητές θα είναι εκ Θεσσαλονίκης – για την περίπτωση δε της Mrs Κωλοψηλοβλεπούσα ουδέν άλλο ενδεχόμενο υπάρχει. Καθ’ εκάστην από Καλαμαριά προς Μοναστηρίου δυο ώρες πήγαινε έλα περπάτημα κι από Σταυρούπολη για Κέντρο άλλο τόσο. Και το Σύμπαν, η κυβέρνηση, οι τοπικοί άρχοντες, οι μεγαλΟΑΣΘοί συνωμοτούν ασυγκίνητοι.
Υψαύχενες νεάνιδες και νέοι αλλά και αντοχικοί μεσήλικες, αντελήφθησαν πως δεν λέει ο συνεταιρισμός δια δύο του όποιου μεροκάματου με τους ευνοημένους των ημερών Ομάρ Ταρίφ. Ήδη κατά την κάθοδο στην εργασία ή στην όποια ασχολία γίνονται εκτενείς βάδην αναφορές στα σπουδαία έργα του Σταγειρίτη: στο «Περί αναπνοής» (Μου κόπηκε η ανάσα, γαμώ την ανηφόρα μου), στο «Περί Ζώων πορείας» (Για ζώα μας περνάνε;) ή το περίφημο «Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος» (Ανεβαίνοντας την οδό Ακροπόλεως τα είδα όλα).
Με ηθικό και φιλομάθεια πολλοί μετατρέπουν την ταλαιπωρία σε αστικό φλωροπερίπατο σε στυλ «Ξαναμαθαίνω την Πόλη μου» ατενίζοντας ξεθεωμένοι, όσα θαυμαστά έκρυβε μια ταχεί(χιχι)α διαδρομή λεωφορείου από το μεταβιοτεχνικό κάλλος και την προχώ αισθητική οδών όπως η Λαγκαδά, η Κασσάνδρου ή η Δελφών.
Μια που εδώ και μέρες αναπτύσσονται νέοι εν επισχέσει τρόποι επιβίωσης, ήδη υπήρξε πρόταση της μετατροπής των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ, αυτών που αφειδώς έως τώρα προσέφεραν τη σάουνα του λαού, τα λεωφορεία τους, σε personal trainers ώστε να διατηρηθεί το πλεονέκτημα της καλής φυσικής κατάστασης όλων αλλά και για να διαγραφεί το ψευδοποιητικό παρελθόν χαλαρότητος (η θεωρία καταρρέει-οι χονδροί ειν’ οι ωραίοι και άλλα παρηγορητικά).
Η νέα Θεσσαλονικιά κοινωνικότητα έφερε βέβαια και φλωροφαινόμενα τύπου κινήματος ωτοστόπ. Οι σκληροπυρηνικοί όμως περιπατητές και περιπατήτριες απλώς καγχάζουν ενθυμούμενοι επιφανή καλλίπυγο μιλφάρα της πόλεως, που σε απόσταση τριακοσίων μέτρων επί της Βασιλίσσης Όλγας δέχτηκε τέσσερις προσφορές επιβίβασης ενώ ο ασχημόχτιστος ο Μπάμπης απ’ τον Εύοσμο με το περίοπτο καρτελάκι των ωτοστοπίστας ανά χείρας κατέβηκε ποδαράτα, άργησε και τ’ άκουσε κι απ’ τ’ αφεντικό.
Η όποια λύση βέβαια κρύβεται μάλλον στα λόγια του Πρωθυπουργού, που μιλώντας πριν από λίγες μέρες για το μετρό της πόλης είπε αυτολεξεί: «Δεν χρειάστηκε να βάλουμε στα θεμέλια του μετρό τη γυναίκα του πρωτομάστορα». Ρε συ Αλέξη, μήπως να ξαναρωτούσαμε τον πρωτομάστορα μπας και μας την δίνει;