Ημουνα που λέτε παίδες πάνω στο πλοίο που πήγαινε για Τζια. Βαριόμουνα. Παρέα δεν είχα γιατί την παρέα θα την εύρισκα στο νησί (καλά το καταλάβατε. Πάλι πήγαινα να καταχραστώ την ευγενική φιλοξενία φίλου μου φραγκούχου σοσιαληστή). Εκανα λοιπόν ότι κάνω πάντα όταν βαριέμαι: έστησα αυτί.
Ψάχνω για θύμα και ενθουσιάζομαι. Η θεά τύχη έστειλε δίπλα μου εξαπλωμένη σε όλο το τραπεζάκι-σαλονάκι μια γαμάτη ελληνική οικογένεια. Μπαμπάς 60ρης, Λακόστ μπλουζάκι ροζ απ΄ αυτά που φορούσε ο πατέρας μου κι έκανε το γκόμενο στη δεκαετία του ‘70 και παπούτσι παντοφλέ τύπου κότερο αλλά χωρίς κότερο. Μαμά ακαθορίστου ηλικίας, ύφος μπιτσάρας, μαλλί κορακί με άσπρη τούφα τύπου Αννα-είμαι θεά-Παναγιωταρέα, φαρδύ χαβανέζικο φόρεμα αποκρύπτον τις πατσές και λαμέ σαγιονάρα με φολίδες έχιδνας. Κόρη 20ρα με σλικ ξανθό μαλλί μέχρι τον (ανάξιο λόγου) πισινό, ύφος τουλάχιστον εξώφυλλου στη Βογκ και νύχι τιγρέ σε στυλ βασίλισσα της Αφρικής. Ο γιος, τέλος, ήταν ένας χαλβάς γύρω στα 18 με τη γνωστή σωβρακοφανέλα σε φλούο χρώματα που ήλπιζε να τον έκανε ΄να φαίνεται σπορτίβος αλλά το μόνο που τον έκανε ήταν να φαίνεται χεσμένος.
Το θέμα της συζήτησης ήταν το μέλλον της κόρης που απ’ ό,τι κατάλαβα σπούδαζε στην Τσεχία φαρμακοποιός. Βασικά μιλούσε ο πατέρας. Η κόρη άκουγε με προσοχή ξύνοντας το κρικάκι που είχε στο δεξί φρύδι. Η μάνα κουνούσε το κεφάλι πάνω κάτω συμφωνώντας με τον προλαλήσαντα (τον οποίο σκουντούσε από καιρού εις καιρόν όταν ξεχνούσε κάτι ουσιώδες). Ο γιος κοιτούσε το κινητό του και καλά αδιάφορος αλλά είχε στήσει κι αυτός μια αυτούκλα να μη τυχόν και χάσει τη σοφία του Σολομώντα του πατέρα του.
ΜΠΑΜΠΑΣ: Εμείς δεν σου είπαμε πέρσι πως δεν είναι καιρός για έρωτες; Ε, εμείς σου λέμε τώρα πως ήρθε η ώρα σου να βρεις κι εσύ ένα παιδί όπως πρέπει. Να δεις το μέλλον σου
ΚΟΡΗ: Θα δω…
ΜΠΑΜΠΑΣ: Οχι δεν θα δεις. Θα δούμε. Είμαστε οικογένεια. Και σαν οικογένεια στα σοβαρά ζητήματα αποφασίζουμε όλοι μαζί.
ΚΟΡΗ: Τι λες ρε μπαμπά τώρα; Εσείς θα αποφασίσετε με ποιον θα τα φτιάξω εγώ;
ΜΠΑΜΠΑΣ: Εσύ κορίτσι μου είσαι μεγαλωμένη σαν πριγκηπέσσα (εδώ η πριγκηπέσσα από το Μαρόκο μέσα τινάζει το μαλλί που φεύγει από τον πισινό και προσγειώνεται στη μούρη του φλούφλη του αδερφού της)
ΜΑΜΑ: Καμιά δεν είναι σαν κι εσένα αγάπη μου.
ΚΟΡΗ: Μμμμμμ
ΜΠΑΜΠΑΣ: Θα διαλέξεις λοιπόν έναν άντρα -όχι ξένο, να καταλαβαίνουμε τι μας λέει. Θα διαλέξεις εδώ που είσαι ένα παιδί έτοιμο, φτιαγμένο, με τον τρόπο του, από σπίτι, που ξέρει τι εστί πριγκίπισσα. Να σε βλέπει και να ευχαριστεί το Θεό που σε έστειλε στο δρόμο του.
ΚΟΡΗ: Μμμμμμμ
ΜΠΑΜΠΑΣ: Το γιο του κυρίου Στάθη τον είδες; Είδες σεβασμό που έχει στους γονείς του; Είδες που τους πηγαινοφέρνει με το αυτοκίνητο σαν μπιμπελό; Αυτός μάλιστα.
ΚΟΡΗ: Αυτός είναι καραφλός ρε μπαμπά…
ΜΑΜΑ: Αυτή είναι η μόδα αγάπη μου.
ΓΙΟΣ: Ποια μόδα ρε συ; Αυτός δεν έχει τρίχα
ΜΠΑΜΠΑΣ: Εχει όμως 7 σπίτια στην Μύκονο. Το ένα βίλα 300 τετραγωνικών.
ΚΟΡΗ: Που; Στην Ελιά;
ΜΠΑΜΠΑΣ: Ασε την Ελιά και συγκεντρώσου. Εκεί που θα πάμε θα του μιλάς. Θα του χαμογελάς.
ΜΑΜΑ: Οχι πολύ όμως. Μη μας περάσει για τίποτα τσακλοκούδουνα
ΜΠΑΜΠΑΣ: Θα του δώσεις να καταλάβει ότι θα μπορούσες… Αν σε παρακαλέσει όμως.
ΜΑΜΑ: Θα τον ψήσεις πρώτα κανονικά. Οχι «πέσε σύκο να σε φάω». Να καταλάβει ότι είσαι πριγκηπέσσα και πρέπει να κάνει τούμπες για να σε ρίξει.
ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΜΑΖΙ: Κατάλαβες;
ΚΟΡΗ: Μμμμμμμ
[Πέφτει μια ελαφρά σιγή την οποία διακόπτει ο φλούφλης με συγκινητική αποφασιστικότητα]
ΓΙΟΣ: Κι εγώ πριγκηπέσσα θέλω…
ΜΠΑΜΠΑΣ: Εσύ να μας κάνεις τη χάρη. Οι πριγκηπέσσες έχουν ψηλά τον αμανέ. Εσύ θα βρεις ένα καλό κορίτσι να σε φροντίζει.
ΜΑΜΑ: Οχι τώρα. Σε 20 χρόνια.