Χθες βρήκα έναν αστερία. Θα τον φυλάξω για να τον πάρουμε μαζί μας όταν φύγουμε. Τον σκέφτομαι καρφωμένο στην κορυφή του αυγουστιάτικου δέντρου μας, στο νέο καθιστικό του νέου σπιτιού μας, στην άλλη άκρη του κόσμου. Θα το στολίσουμε παρέα, με κοχύλια, πεταλίδες και ηλιαχτίδες (εννοείται ότι κάποια από αυτές θα σου πέσει και θα σπάσει σε εκατοντάδες μικροηλιαχτίδες που θα βάψουν χρυσό το άχαρο παρκέ και εγώ θα γκρινιάξω για άλλη μια φορά ότι έχεις τρύπια χέρια αλλά εσύ απλώς θα χαμογελάσεις γιατί ξέρεις ότι δεν το εννοώ και ότι μου αρέσουν τα χέρια σου, έτσι τρύπια που είναι, γιατί δεν ασφυκτιώ ποτέ όταν με κλείνουν στην αγκαλιά τους).
Αντί για χιόνι, σκεφτόμουν να πασπαλίσουμε τα κλαδιά του δέντρου μας με αλάτι – έτσι όταν πίνουμε σφινάκια τεκίλα, δεν θα γλείφουμε την ανάποδη της παλάμης μας, θα γλείφουμε τα κλαδιά του. Και όποτε είναι ανάλατο το φαγητό, απλώς θα τινάζουμε κάποιο από αυτά πάνω από το πιάτο μας.
Ξέχασα να σου πω ότι θα στολίσουμε το δέντρο φορώντας τα μαγιώ μας. Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο να πακετάρω. Ελεγα να με γλιτώσω από το βάρος της επιλογής και να τα στριμώξω όλα, ανελλιπώς, στη δεξιά γωνία της βαλίτσας μου όμως εκεί θα βάλω τελικά το Σούνιο.
Θα πάρω μαζί μου και τον δρόμο μας. Θα τον διπλώσω προσεκτικά, για να μην τσαλακώσω τις νεραντζιές, και θα τον τοποθετήσω πάνω από τα φορέματά μου. Ελπίζω να μην σε πειράζει που σκέφτομαι να πακετάρω και τον κύριο που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία και κάνα δύο γείτονες, ώστε να βλέπω μερικά γνώριμα πρόσωπα κάθε φορά που θα έχουμε ξεμείνει από γάλα ή γνωστούς. Θα πάρω μαζί μου και τις Κυριακές με τις οικογένειές μας (αυτές θα τις τοποθετήσω με τα εσώρουχά μου και θα τις πλένω μαζί τους στο πλυντήριο, όποτε βρομίζουν από την πολλή χρήση, μέσα σε μία μαξιλαροθήκη, στη λειτουργία για τα ευαίσθητα).
Τα χαμόγελα που μοιραστήκαμε καθώς στολίζαμε το δεκεμβριάτικο δέντρο μας, στο παλιό μας σπίτι, σε αυτήν τη γνώριμη άκρη του κόσμου, θα τα βάλω στο νεσεσέρ μου, μαζί με τη μάσκαρα και το rouge μου, για να τα φοράω όποτε θέλω να μοιάζω ανέμελη. Εννοείται ότι όταν με ρωτήσουν στο αεροδρόμιο αν μου έδωσε κανείς κάτι να κουβαλήσω στη βαλίτσα μου, θα πω «όλοι», δεν μπορώ να πω ψέματα, το ξέρεις. Και όταν πληρώσω υπέρβαρο, να μη θυμώσεις – να χαρείς μονάχα που η βαλίτσα μου είναι τόσο γεμάτη.