Ξένε, (κατά τον ΛουκιΛούκειο κώδικα) μη ξεγελαστείς. Μην ακούσεις τις φήμες, τις διαδόσεις και τα ευφάνταστα λόγια των συγγραφέων. Μη νομίσεις πως ήρθες στην πόλη των φαντασμάτων και των παραισθήσεων, την πόλη του μη υπαρκτού, τη Θεσσαλονίκη.
Ξένε, να πάρεις πρώτα το μετρό. Οχι αυτό της Θεσσαλονίκης, που όντως δεν υπάρχει, αλλά το μετρό της Αθήνας, του οποίου η επέκταση έφθασε βόρεια, μέχρι Βαρδάρη κι ακόμα παραπέρα. Στη στάση Βενιζέλου, αποβιβάσου και θαύμασε το Μουσείο της Αρχαίας Πόλης και της Μέσης Οδού, που σου παρουσιάζεται άθικτη, αμετακίνητη και καλοσυντηρημένη, και πάρε μια βαθιά ανάσα Ιστορίας και Αισθητικής -δεν υπάρχουν εδώ φαντάσματα και ψεύδη, εεε;
Με το μετρό πάλι ξεκίνα για τη διασταύρωση ΧΑΝΘ. Αφού βγεις από τον ανισόπεδο αιθέριο κόμβο (τέσσερεις λεωφόροι στον αέρα – κυκλοφορία αέρος αέρος λέμε), θα πρασινίσει το μάτι σου από το μητροπολιτικό πάρκο. Ναι, εδώ παλιά – πριν μετεγκατασταθεί δυτικά Καλατραβικώς – ήταν η ΔΕΘ, θα ‘χεις ακουστά: εγκαίνια, λεφτά υπάρχουν, μαύρη μπίρα και Αλκης Στέας. Φαντάσματα γιοκ εεε;
Ξένε, ξέχνα την υψοφοβία σου γιατί αξίζει τον κόπο και δεν είναι παραίσθηση. Μπροστά σου είναι η αφετηρία του τελεφερίκ και αεράτος θα φτάσεις μέχρι τα χίλια δένδρα, το φροντισμένο περιαστικό δάσος, να χαζέψεις την πόλη από ψηλά. Μπρος σου η πόλη κι ο Θερμαϊκός και πίσω σου η εξωτερική περιφερειακή, που σε βγάζει καρφί στην Χαλκιδική. Είδες κανένα φάντασμα;
Ξένε, να πάρεις πρώτα το μετρό. Οχι αυτό της Θεσσαλονίκης, που όντως δεν υπάρχει, αλλά το μετρό της Αθήνας, του οποίου η επέκταση έφθασε βόρεια, μέχρι Βαρδάρη κι ακόμα παραπέρα
Η κάθοδος ξανά στο κέντρο με το τελεφερίκ είναι σαν γλυκιά παραίσθηση αλλά πάρε τη ανατολική γραμμή του μετρό προς Καλαμαριά.
Ξένε, κατέβα στη στάση Ποσειδώνιο κι εκεί, στην οδό Μ. Κάλλας, που ξεκινά η υποθαλάσσια, πάρε μια βαθιά ανάσα βλέποντας τα καραβάκια της πυκνής θαλάσσιας συγκοινωνίας να αρμενίζουν στον πεντακάθαρο Θερμαϊκό — ο προχώ βιολογικός καθαρισμός από φαιό τον ξανάκανε ελληνικά γαλάζιο. Τα μακροβούτια ξεκίνησαν, άσε δε που οι ιδιοκτήτες ακινήτων της παλιάς παραλίας επέτρεψαν τη μόνιμη πεζοδρόμηση της λεωφόρου Νίκης. Πουθενά φαντάσματα, εεε;
Σαν έτοιμος από καιρό, με όποιο όχημα, μπες στην εμπειρία της υποθαλάσσιας με κατεύθυνση το Καλοχώρι – άλλη αίσθηση η οδήγηση σε ενυδρείο. Τα σε κάποια σημεία της διαδρομής διάφανα τοιχία σού αποκαλύπτουν την ονειροφαντασία του βυθού, την ξεχωριστή παγκοσμίως εικαστική παρέμβαση: τα κεφαλόπουλα πλάι στα προφυλακτικά, οι σπάροι με τις πλαστικές σακούλες, το πλαγκτόν με τα ταμπόν. Και όλα αληθινά και φάντασμα κανένα, εεεε;
Ενεός από όσα έζησες σε αέρα, γη και θάλασσα, ξένε, ακολούθησε το δρόμο για το KOUFALIA FRAPE AIRPORT (FRAPORT), το θαύμα της τεχνολογίας, το πρώτο αεροδρόμιο που έγινε μέσα σε προστατευόμενο υδροβιότοπο και που πρώτος εμπνεύστηκε και πρότεινε ο δήμαρχος της πόλης.
Ξένε, ξέρεις πια μόνο με μια βόλτα πως παραισθήσεις και φαντάσματα, φαντασματένια ή μουσαντά, δεν υπάρχουν σ’ αυτή την πόλη. Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η πόλη κι οι οραματιστές άρχοντές της τι σημαίνουν.
ΥΓ: Το κλίμα της περιοχής της Θεσσαλονίκης ευνοεί προφανώς ιδιαίτερες επιδόσεις πολιτικών στο ευγενές άθλημα της πώλησης «παπά» και «φούμαρου»: όλα τα παραπάνω φαντασματένια δεν είναι τρολ, έχουν κατά καιρούς σοβαρά προταθεί. Η σκέψη όμως για νέο αεροδρόμιο στα Κουφάλια σπάει ρεκόρ και όχι μόνον…